“ร้องไห้ทำไม?”
คนที่เพิ่งก้าวผ่านประตูเข้ามา ถามคนที่ยืนปิดหน้าร้องไห้อยู่ เสียงสะอื้นบาดหูและบาดหัวใจนิดๆ ปกติเธอเข้มแข็งจะตาย ไม่คิดว่าแค่นี้ถึงกลับร้องไห้งอแง
“ฮึก ฮือ ไปไกลๆ อย่ามายุ่ง”
ไล่คนที่ทำให้ตัวเองเป็นแบบนี้ไปไกลๆ ถอยหนีเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาใกล้ เขาคงอยากเห็นเธอเสียใจมาตลอดสินะ ได้สิ อยากเห็นนักก็จะให้เห็น ดูให้ชัดเต็มสองตาเลย ว่าเธอเสียใจเพราะการกระทำของเขา
หมับ!
“ขี้แยจริง แค่ถูกทิ้งให้นั่งรอสองสามชั่วโมงเอง”
มือหนาช้อนปลายคางขึ้นสูง ยิ้มเยาะเมื่อใบหน้าสวยเต็มไปด้วยคราบเครื่องสำอาง ใบหน้าเลอะเทอะเหมือนตอนเด็กนิดๆ แต่ดูดีกว่านิดหน่อย ตรงที่แววตาดื้อรั้น ดูอ่อนลงมาก มากจนเขาอยากจูบปลอบโยน
ริมฝีปากหนาทาบทับลงไปอย่างใจคิด ปิดกั้นเสียงครางประท้วง พร้อมกับออกแรงบีบที่ปลายคาง บังคับให้เธอยอมรับจูบที่เขามอบให้ ไม่หวังการตอบสนองจากเธอ เพราะรู้ดีว่าเธอกำลังโกรธและน
