พรึ่บ!
“ใส่ซะ ฉันไม่อยากให้คนตราหน้า ว่ามีเมียร่าน”
สูทราคาแพงคลุมทับศรีษะได้รูปไว้ วูบหนึ่งเขารู้สึกหึงหวงเธอขึ้นมา เพียงแค่คิดว่าชายอื่นจะมองเธอ และคิดไม่ดีกับเธอ เขาก็โมโหมาก
พรึ่บ!
“วาวก็ไม่อยากถูกคนนินทา ว่ามีสามีไม่รู้จักพอเหมือนกัน”
มือเล็กดึงเนคไทที่ผูกรอบลำคอหนาลงแรงๆ มองไม่เห็นใบหน้าเขา เพราะสูทที่คลุมทับหัวอยู่ รู้แค่ว่าตัวเองกำลังทำสีหน้าไม่พอใจอยู่ ไม่พอใจทุกอย่างที่เขาทำให้เห็นในวันนี้
“งั้นทำให้ฉันพอซะสิ”
มือหนาจับปลายคางที่เห็นเพียงนิดเดียวขึ้นสูง ริมฝีปากกระจับสวยถูกปิดทับลงอย่างรวดเร็ว ใบหน้าเสี้ยวนี้ของเธอช่างดูดี ไม่ต้องเห็นสายตาอวดดีนั่น รู้สึกดีชะมัด ริมฝีปากที่ได้ครอบครองก็ด้วย นุ่มนิ่มและหอมหวาน
“อือ อืม”
เพราะตั้งใจว่าจะใช้ชีวิตแต่งงานต่อจากนี้ให้ดีที่สุด แม้จะไม่ยินดีทั้งคู่ แต่ก็อยากทำมันให้ออกมาดี ยังไม่อยากหย่าร้างทั้งที่นี่เคยเป็นความใฝ่ฝันในวัยเด็
