นิราปลอบโยนเด็กสาวอยู่ไม่นาน คนที่ร้องไห้เงียบๆในอ้อมกอดก็ผลอยหลับ คงเพราะต้องทำนู้นทำนี่ตลอดทั้งวัน ทิพย์วารีเลยมีอาการอ่อนเพลีย กลางคืนคงนอนไม่หลับด้วย ถึงได้หลับสนิทแบบนี้
“จะมาช่วยแม่ได้ยัง”
ถามลูกชายที่ยืนอยู่ไม่ไกล มองใบหน้าหล่อเหลาราบเรียบพลางถอนใจ ไม่รู้จะดึงหน้าทำไม นิสัยเหมือนพี่เสือตอนเป็นหนุ่มไม่มีผิด อยากใกล้ชิดก็ยังวางท่า ระวังเถอะ ชักช้าเดี๋ยวมีคนแย่งไป ร้องไห้มาจะไม่ปลอบใจ จะสมน้ำหน้าด้วย
“แม่ก็ปลุกสิ”
“น้องเพิ่งได้นอน”
“ไม่ใช่เด็กสามขวบ ประคบประหงมเกินไปหรือเปล่า”
พูดกระทบคนเป็นแม่ด้วยความน้อยใจ เพิ่งจะเห็นนี่แหละว่าแม่หวงเด็กนั่นสุดๆ รักมากกว่าลูกตัวเองอีกมั้ง โคตรหมั่นไส้เลยวะ!
“แม่ก็ทำแบบนี้กับลูกทุกคน”
“แต่นั่นไม่ใช่ลูก”
“แม่ขี้เกียจเถียงกับคินมากเลย แม่ก็เหนื่อยนะ เตรียมงานแต่งให้เราทั้งวัน ไม่คิดจะให้แม่ได้นอนสบายๆบ้างเลยหรือไง”
ร่างสูงขยับมายืนข้างคนขี้
