ดึงดันที่จะรัก

ยินดีที่ได้รู้จัก

โรงแรมอาบีลอฟ เวลา 5 ทุ่ม

วันนี้เป็นที่พิเศษที่สุดสำหรับเธอ แล้วเธอก็มีความสุขมากๆที่คว้าเอาเกียรตินิยมอันดับ 1 มาให้แม่ภูมิใจได้ เพราะเธอมีแม่เพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ในครอบครัว เธอรักแม่มากแล้วก็ตั้งใจว่าเธอจะทำงานเก็บเงินให้ได้เยอะๆเพื่อซื้อบ้านหลังใหม่ที่ใหญ่กกว่าเดิม ซื้อรถเบนซ์รุ่นใหม่ล่าสุดที่เป็นรถที่เธออยากได้มันมาตลอดแล้วก็พาแม่เที่ยวไปในที่ที่แม่อยากไป แต่วันนี้แม่ก็ทำทุกอย่างพังลง

"หนึ่ง..นี่วุธจ๊ะ..."

"..."

"เขาเป็นเชฟของโรงแรมนี้ แล้วก็เป็นแฟนของแม่ด้วยจ๊ะ"

เธออึ้งกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าตอนนี้จนพูดอะไรไม่ออก ทั้งที่ผู้ชายคนนี้ดูเด็กกว่าแม่เธอตั้งหลายปีไม่มีทางที่เขาจักแม่ของเธอจริงๆ

"นี่มันอะไรกันคะ..?'

"เราคบกันมาได้สักพักแล้ว ที่แม่บอกว่าวันนี้เป็นวันพิเศษของแม่ก็คือ วันนี้เป็นวันครบรอบ 2 ปีที่เราครบกันด้วยนะจ๊ะ แล้วของขวัญชิ้นนี้วุธเขาก็เป็นคนช่วยแม่เลือกซื้อให้หนึ่งเลยนะ.."

"หนึ่งไม่ต้องการ.."

เธอลุกขึ้นยืนทันทีด้วยความโกรธจัด ปากล่องของขวัญที่แม่ให้กับเธอใส่ตัวของแฟนใหม่แม่อย่างแรง

"เอาคืนไป..หนึ่งไม่ต้องการ"

"หนึ่ง..ทำแบบนี้ทำไม..?"

"หนึ่งเคยบอกแม่แล้วใช่ไหมว่าหนึ่งยอมแค่พ่ออัทคนเดียวให้มาเป็นพ่อเลี้ยงหนึ่ง หลังจากที่พ่ออัทเสียไปหนึ่งเคยขอแม่แล้วไงว่าห้ามหาพ่อใหม่มาให้หนึ่งอีก แม่สัญญากับหนึ่งแล้วนะ แต่นี่แม่แอบไปคบกับผู้ชายที่ดูเด็กกว่าแม่ตั้งหลายปีแบบนี้โดยที่แม่ไม่บอกอะไรหนึ่งสักคำ.."

"พ่ออัทเขาเสียไปตั้งนานแล้วนะหนึ่งแล้ววุธเขาก็ดีกับแม่มาก ตลอดเวลาที่แม่ไม่มีพ่ออัทอยู่ด้วยแม่เหงามาก แม่อยากมีใครสักคนที่อยู่ข้างๆแม่ในวันที่แม่เหนื่อยแล้วก็มีปัญหาเรื่องงาน.."

"หนึ่งไงแม่..หนึ่งเรียนจบแล้ว หนึ่งจะกลับบ้านมาอยู่กับแม่แล้วนี่ไง"

"มันไม่เหมือนกันนะหนึ่ง วันนึง...หนึ่งเองก็ต้องมีครอบครัวแล้วก็ทิ้งแม่ไป แต่นี่เขาจะมาเป็นคู่ชีวิตของแม่"

"หนึ่งไม่ยอม..หนึ่งไม่ยอมให้แม่คบกับมัน ถ้าแม่คบกับมันหนึ่งก็จะไม่มาให้แม่เห็นหน้าอีก"

"หนึ่ง..."

ทุกคนภายในร้านมองหน้าพวกเธอ 2 คนยืนเถียงกันเสียงดังไปมา

"ผมว่าคุณพาลูกกลับไปคุยที่บ้านก่อนเถอะนะ ทุกคนมองกันใหญ่แล้ว"

"ไม่..ฉันไม่กลับ ถ้าแกกับแม่ยังไม่ยอมเลิกกันฉันก็ไม่กลับ"

"อย่าทำตัวเป็นเด็กได้ไหมครับ คุณโตแล้วนะคุณต้องปล่อยแม่คุณให้เธอไปมีความสุขบ้าง"

"แกอย่ามาสอนฉันแกไม่ใช่พ่อของฉัน.."

"คุณกลัวอะไรละครับ..คุณกลัวว่าถ้าแม่คุณคบกับผมแล้วแม่คุณจะรักผมมากกว่าคุณใช่ไหม...?"

"วุธ.."

"แม่เลือกเอาว่าจะคบกับมันต่อไป หรือแม่จะไม่มีหนึ่งอยู่ในชีวิตอีก..?"

"..."

หนึ่งฤทัยยืนมองแม่ของเธอด้วยน้ำตาที่ไหลลงมาแอบแก้ม อย่างรู้สึกผิดหวังและเสียใจ

"คุณเลือกลูกสาวคุณเถอะครับ..ผมจะเป็นคนไปเอง..."

"..."

ผู้ชายคนนั้นหันไปพูดกับแม่ของเธอด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูน่าสงสาร เขาก้มหยิบกุญแจรถเบนซ์ของขวัญของหนึ่งฤทัยใส่ในมือของแม่เธอ แล้วกำลังจะเดินไปแต่แม่กลับไม่ยอมปล่อยมือเขา จนหนึ่งฤทัยมองด้วยความผิดหวัง

"...."

เธอตัดสินใจเดินออกไปจากร้านเองทั้งน้ำตา โดยที่ไม่หันกลับมามองหน้าแม่ของเธออีกเลย

2 ปีผ่านไป

บริษัท นำเข้ารถยนต์ จากต่างประเทศ

หนึ่งฤทัยเข้ามาทำงานในบริษัทนำเข้ารถยนต์จากต่างประเทศในตำแหน่งเลขาผู้บริหาร จากเดิมที่เข้ามาเป็นแค่พนักงานฝ่ายบุคคลธรรมดาแต่เธอก็ใช้ความสามารถที่มีขึ้นมาเป็นเลขาผู้บริหารได้ในระยะเวลาแค่ 2 ปีเท่านั้น จนสาวๆในบริษัททั้งตำแหน่งเซลล์แล้วก็ตำแหน่งอื่นๆต่างอิจฉาเธอที่ได้ทำงานใกล้กับผู้บริหาร มีรถประจำตำแหน่งแล้วแถมยังได้สิทธิพิเศษเหนือกว่าพนักงานคนอื่นที่เข้ามาทำงานพร้อมกันกับเธออีกด้วย

"กร..ช่วยตามคุณเพ็ญศรีให้คุณวิศิษฐ์ด้วยนะ"

กร หรือกรพิณ เพื่อนร่วมงานในตำแหน่งบัญชี ที่เข้ามาทำงานก่อนเธอประมาณ 3 เดือน แต่กลับยังอยู่ตำแหน่งเดิมไม่ไปไหน ทั้งที่เธอทั้ง 2 คนก็ได้เกียรตินิยมอันดับ 1 มาเหมือนกันแต่แค่คนละคณะเท่านั้นเอง

"พี่เพ็ญศรีลาไปหาหมอนะ คุณวิศิษฐ์มีอะไรกับพี่เพ็ญศรีหรือเปล่า ให้กรเข้าไปแทนได้ไหม..?"

"เธอเข้าไปแล้วจะรู้เรื่องหรอถ้าคุณวิศิษฐ์เขาถามเธอเรื่องงบประมาณนะ..?"

"รู้ซิ,,ช่วงนี้งานของพี่เพ็ญศรีกรก็ช่วยทำให้เกือบทุกอย่างเลย ตั้งแต่พี่เพ็ญศรีท้อง"

"แปลว่านี่เธอกำลังจะบอกว่า พี่เพ็ญศรีไม่ทำงานแต่โยนงานมาให้เธอซินะ"

"ไม่ใช่แบบนั้น กรเองแหละที่ขออาสาทำให้พี่เพ็ญศรีเอง กรสงสารพี่เพ็ญศรีนะแกกำลังท้องอยู่ด้วยเลยไม่อยากให้แกเครียดนะ"

"...."

หนึ่งฤทัยมองหน้ากรพิณนิ่งๆ แล้วก็ตัดสินใจยอมให้เธอเข้าไปหาคุณวิศษฐ์แทนตามคำสั่งของเขา

....

เวลา 6 โมง

กรพิณเข้าไปคุยเรื่องงบประมาณประจำปีและเรื่องยอดขายผลกำไรทั้งหมดของบริษัทกับคุณวิศษฐ์ตั้งแต่ช่วงบ่าย 3 จนถึงเวลาเลิกงาน หนึ่งฤทัยเห็นว่าถึงเวลาแล้วและก็ไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับเรื่องงานของเธอจึงเก็บของเตรียมกลับ

เธอเดินลงมากำลังจะกลับบ้านก็หันไปเห็นใครคนหนึ่งนั่งอยู่ที่โซนรับรองด้านล่าง เธอจึงเดินเข้าไปหาเขา

"มารอกรหรอคะ..?"

"เอ่อ..ครับ"

"ฉันเป็นเพื่อนร่วมงานกับกรนะคะ ฉันชื่อหนึ่งค่ะ"

"ครับ..คุณหนึ่ง"

"เรียกหนึ่งเฉยๆก็ได้นะคะ ไม่ต้องเรียกคุณหรอกค่ะ"

"ครับ..ผมพีทครับ เป็นแฟนของกร"