บทที่ 4
683 Words
ทอรุ้งก้าวเดินออกมาจากห้องนั้นแบบไม่พูดไม่จา เมื่อได้ยินสิ่งที่ดินเอ่ยพูดมา
"มันยอมกินบ้างไหมล่ะหนูรุ้ง" ธิมาพรที่ยืนรออยู่หน้าห้อง พอเห็นทอรุ้งออกมาก็เลยรีบถามดู
"กินเข้าไปคำหนึ่งค่ะน้า ที่เหลือฝากน้าดูแลมันด้วยนะ" พอพูดออกไปแล้วก็นึกขำตัวเอง เป็นบ้าหรือไงไปฝากแม่ให้ดูแลลูก ..แล้วตัวเองเป็นอะไรกับเขา "ฉันไปนะน้า"
"ถ้ามันพูดอะไรไม่ดีก็อย่าไปสนใจนะมันเมา" ธิมาพรรู้ดีว่าลูกชายปากไม่ค่อยดีถ้ามีแอลกอฮอล์เข้าไปในร่างกาย
คนเมานี่แหละที่พูดตามความคิดตัวเองที่สุดแล้ว "..ค่ะน้า"
วันต่อมา..
"แล้วพี่ศักดิ์เป็นอะไรมากไหม"
"ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล ฉันก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าจะมากน้อยแค่ไหน"
"ทำไมไม่ให้ทางบริษัทส่งตัวกลับมารักษาที่บ้านเราล่ะ"
"ใครเป็นอะไรคะแม่" ทอรุ้งซึ่งแอบฟังอยู่รีบเดินออกมาเมื่อได้ยินเรื่องรักษาตัว
"ลุงศักดิ์น่ะสิ เกิดอุบัติเหตุในบริษัท"
"เป็นอะไรมากไหมคะน้า"
"ก็เจ็บตัวมากอยู่" ที่ธิมาพรเลือกจะเดินมาส่งข่าวกับคนบ้านนี้ เพราะมีเรื่องอยากจะฝากฝัง "ทอรุ้งจ๊ะ"
"คะ"
"น้าคงต้องได้เข้ากรุงเทพฯ สักระยะ น้าอยากจะฝากเราดู.."
"พรไปเถอะเรื่องทางนี้ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก" คนที่รับปากรับคำก็คือแม่ของทอรุ้ง เพราะเวลาที่ตัวเองออกรถกับสามี ก็ฝากลูกสาวไว้กับเพื่อนเหมือนกัน
"ขอบใจมากนะ"
"ไม่ต้องขอบใจหรอก พูดเหมือนฉันไม่เคยฝากลูกไว้กับเธออย่างนั้นแหละ"
"น้าไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ เดี๋ยวรุ้งจะดูแลมันเอง" เพิ่งจะสัญญากับตัวเองไว้เมื่อเย็นวานนี้ ว่าจะไม่ไปให้เขาเห็นหน้าอีก
เย็นวันเดียวกัน..
พ่อและแม่ของทอรุ้งเป็นคนมาส่งแม่ดินที่ บขส.ในตัวจังหวัด เพื่อจะเดินทางเข้ากรุงเทพฯ
"ถ้าไปถึงแล้วก็ส่งข่าวมานะ"
"ได้จ้า..ฉันต้องขอบใจเธอมากนะ ฝากทางนี้ด้วย"
"ไม่ต้องห่วงหรอกพร"
พอร่ำลาเพื่อนเสร็จธิมาพรก็ก้าวขึ้นรถทัวร์พร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้าใบหนึ่ง
ครอบครัวของทั้งสองไม่ได้ร่ำรวยอะไร แต่ก็พอมีอยู่มีกินไม่ขัดสน ส่วนพ่อของดินเป็นช่างซ่อมเครื่องจักรอุตสาหกรรมในบริษัทที่กรุงเทพฯ ปีหนึ่งจะได้กลับมาบ้าน 2-3 ครั้งแค่ช่วงเทศกาลเท่านั้น
ในเวลาเดียวกันนั้น ตอนที่พ่อและแม่ของทอรุ้งไปส่งแม่เขาในตัวจังหวัด หญิงสาวก็ได้ทำตามสัญญา
"มึงรู้เรื่องอะไรบ้างหรือเปล่าเนี่ยไอ้ดิน" เปิดประตูห้องเข้ามาก็เห็นว่าดิน ยังนอนอยู่ในชุดเดิมเมื่อวานนี้
"ใครวะ" ดินดึงผ้าห่มมาคลุมหัวไว้อีกครั้งเมื่อถูกคนที่เข้ามาในห้องดึงมันออก
"มึงรู้ไหมว่าตอนนี้พ่อมึงประสบอุบัติเหตุอยู่ที่กรุงเทพฯ" จบประโยคคำพูดผ้าห่มผืนนั้นก็ถูกกระชากออกมาอีกครั้ง "เมื่อไรมึงจะได้สติสักที ผู้หญิงเขาไม่รักมึงแล้ว คนที่มึงควรจะแคร์มากกว่า คือพ่อกับแม่ของมึงเข้าใจไหม!"
"มึงเลิกมายุ่งเกี่ยวกับชีวิตของกูสักที" มือหนากระชากผ้าห่มกลับคืนมาอย่างแรง จนคนที่ยังไม่ปล่อยมือออก กระเด็นตามแรงกระชากผ้าห่มนั้นมาด้วย
"โอ๊ย"
ดวงตาทั้งสองประสานกันในระยะใกล้แค่ลมหายใจเข้าออก
"ปล่อยนะดิน อืมม!!" คำพูดของเธอถูกกลืนหายเข้าไปในปากของอีกฝ่าย เมื่อถูกเขากดท้ายทอยลงมาจูบ
หญิงสาวไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้ ก็เลยยังไม่ทันตั้งตัว เขาคงเมาจนขาดสติคิดว่าเธอเป็นแฟนเก่าแน่เลย แต่ทำไม..ในเมื่อรู้ทั้งรู้ว่าเขาคิดแบบนั้นเธอถึงไม่ปฏิเสธ
- Writer
