คนเสเพล

บทที่ 3

แอดดดด~ ประตูห้องถูกเปิดเข้ามาจากคนที่อยู่ด้านนอก

"ทำอะไรกันอยู่" เดือนแม่ของทอรุ้งถามขึ้นเมื่อเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้า

"ก็รุ้งน่ะสิน้า มันทำเหล้าหกใส่ที่นอน" ภาพที่เห็นก็คือทั้งสองกำลังช่วยกันเก็บที่นอนที่ถูกเหล้าหกใส่

"แล้วนายมาแย่งจากเราทำไมล่ะ"

"ใครแย่งก่อนกันแน่" ดินปล่อยทอรุ้งให้เป็นอิสระตั้งแต่ได้ยินเสียงแม่ของเธออยู่ที่หน้าประตูแล้ว

"เอ้าา ก็เลยทะเลาะกัน แล้วนี่กินเยอะเลยเหรอเหล้า กลิ่นฟุ้งไปทั่วห้อง"

"ตามประสาผู้ชายนั่นแหละน้า"

"อย่ากินเยอะนะรู้ไหมว่ามันไม่ดีต่อสุขภาพ ข้าวปลากินบ้างหรือเปล่า"

"เหมาะสมแล้วที่เป็นแม่กับลูกกัน" ดินพูดออกมาแค่เพียงเบาๆ เพราะทอรุ้งก็เพิ่งจะด่าเขาไปประโยคเดียวกันนี่แหละ

"พูดมาก เก็บเองไปเลยนะ" แต่ทอรุ้งก็ได้ยินที่ดินว่าให้แม่ หญิงสาวก็เลยวางที่นอนลงแล้วเดินมาที่ประตู "แม่มาถึงนานหรือยัง"

"ก็เพิ่งมาถึงนี่แหละ แม่ว่าจะให้เราไปซื้อกับข้าวที่ตลาดให้พ่อหน่อย"

ทอรุ้งกลับไปเอามอเตอร์ไซค์ที่บ้าน เพื่อที่จะขับไปตลาด ซึ่งอยู่ห่างจากหมู่บ้านออกไปเกือบ 3 กิโลเมตร

"รุ้ง"

"หือ"

"จะไปไหนเหรอ" บิ๊กไบค์คันใหญ่ ที่ขับสวนทางกันรีบเลี้ยวกลับ แล้วขับตามทอรุ้งมา

"ไปซื้อของที่ตลาดให้พ่อกับแม่"

"เรากำลังจะไปตลาดอยู่พอดีเลย"

"เหรอ.." คนที่ขับมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ก็คือชนกันต์ ลูกชายคนที่มีหน้ามีตาในหมู่บ้าน และพ่อของเขาจะเรียกว่าเจ้าพ่อเงินกู้ก็ได้ เพราะใครที่ต้องการเงินด่วนชอบไปกู้จากเสี่ยชนะชัย แต่ต้องมีที่ทางไปจำนองด้วย

ที่จริงชนกันต์ก็ไม่ได้ชอบทอรุ้งมากมายอะไร แต่เพราะเห็นทอรุ้งกับดินสนิทสนมกัน ก็แค่คิดอยากจะแยก ถึงแม้รู้ว่าดินไม่ได้มีใจให้กับทอรุ้งเลย

แต่ทอรุ้งกลับคิดไปว่าชนกันต์แอบชอบตัวเอง เพราะเห็นพูดเกี้ยวตลอดเวลาที่เจอหน้ากัน

ขับรถเพียงไม่นานก็มาถึงตลาด..

"ที่หมู่บ้านก็มีทำไมมาซื้อถึงตลาด"

"ก็ที่ตลาดเขาทำสดใหม่ไม่เหมือนในหมู่บ้านนี่" ทอรุ้งชักจะเริ่มรำคาญที่ชนกันต์เดินตามต้อยๆ "ซื้อไอ้นี่ไปให้ดินด้วยดีกว่า" หญิงสาวหมายถึงอาหารที่ดินชอบทาน และเธอก็อยากจะพูดออกมาให้ชนกันต์ได้ยิน

"ซื้อไปให้มันทำไม โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้ว ให้มันมาหาซื้อกินเองบ้าง"

"เกี่ยวอะไรด้วย ถอยไป รำคาญ"

"หึ" ยิ่งเห็นทอรุ้งไล่ ชนกันต์ก็ยิ่งชอบกวน ทั้งสองอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน แต่บ้านของชนกัต์เป็นคนมีฐานะ พ่อก็เลยส่งให้เข้าไปเรียนในตัวจังหวัด จึงไม่ได้เรียนที่หมู่บ้านเหมือนทอรุ้งและดิน

เตรียมอาหารให้พ่อกับแม่เสร็จ ทอรุ้งก็เอาของกินที่ซื้อมาไปให้ดินที่บ้านของเขา

"แม่ว่ารุ้งเอาเข้าไปให้มันเองเถอะ" ธิมาพรพูดขึ้นเมื่อเห็นทอรุ้งยื่นถุงอาหารมาให้ ก็รู้ได้ในทันทีว่าคงซื้อมาฝากลูกชาย

"ได้จ้ะน้า" หญิงสาวก็เลยเดินมาที่ห้องของดิน แล้วเปิดเข้าไปแบบถือวิสาสะ

"หวา"

"หวาพ่อมึงสิ!" นึกโมโหมองยังไงเห็นเธอเป็นหว่าหวา

"หวาจ๋าา กลับมาหาเราแล้วใช่ไหม" แรงจะลุกขึ้นมานั่งก็ไม่มี ได้แต่ผงกหัวขึ้นมามอง

"ยัง ยังไม่รู้ตัวอีก" ทอรุ้งกำลังจะกลับออกจากห้อง แต่เห็นสภาพแล้ว ถ้าไม่มีอะไรลงไปรองท้องบ้างไส้ได้ขาดแน่

"อ้าปาก!" ลูกชิ้นปิ้งที่อยู่ในมือถูกดึงออกมาจากไม้ลูกหนึ่ง แล้วทอรุ้งก็ยื่นมันไปที่ริมฝีปากของคนที่นอนอยู่บนเตียง

"ไม่ อืม!!" จังหวะที่ดินอ้าปากขึ้นทอรุ้งก็ได้จับลูกชิ้นนั้นยัดลงไปในปาก "มึงจะฆ่ากูหรือไงวะ!"

"มึงจำกูได้แล้วเหรอ!!"

"หน้ากูเหมือนพ่อมึงมากหรือไง ทำไมมึงชอบมาวนเวียนอยู่แต่ข้างๆ กู"

"ถ้ากูไม่สงสารน้าพร มึงคิดเหรอว่ากูอยากจะมาใกล้มึง"

"มึงไม่ต้องเอาแม่กูมาอ้างหรอก กูรู้ว่ามึงคิดยังไงกับกู"

ทอรุ้งถึงกับพูดไม่ออกเมื่อได้ยินประโยคนั้นจากปากของดิน เพราะเขาพูดเหมือนกับหว่าหวาที่ว่าให้เธอตอนไปขอร้องให้ช่วยพูดกับดินเรื่องกลับไปเรียน ..พวกเขาเห็นเราเป็นตัวอะไรถึงได้เอาไปพูดกันสนุกปากแบบนี้