ตอนที่ 3 สตอล์กเกอร์

1299 Words

Play with me Club ในห้องพักส่วนตัวของพนักงาน มีชายหนุ่มร่างสูงนอนพักอยู่บนโซฟาตัวยาวสีน้ำตาล ใบหน้าหล่อเหลาขมวดเกร็งเหมือนกำลังฝันร้าย ก่อนจะเบิกตาโพลงเมื่อหลุดออกจากฝัน “ไงเจ้าบัน ฝันร้ายอีกแล้วละสิ” เจนภพเจ้าของบาร์โฮสต์ถามอย่างห่วงใย พลางยื่นขวดน้ำเย็นให้อีกฝ่าย ปวริทหรือบันนี่พยักหน้า “พี่ภพ ลูกค้าคนนั้น ขึ้นแบล็คลิสต์แล้วแน่นะ ทำไมผมรู้สึกเหมือนเจ้านั่นยังวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ” “ใช่ ฉันสั่งพวกการ์ดเอาไว้แล้ว ยังไงก็เข้ามาในบาร์ของเราไม่ได้” เจนภพตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง ปวริทถอนหายใจเฮือกใหญ่ เคยได้ยินแต่ข่าวผู้หญิงถูกพวกโรคจิตตามติด ไม่คิดว่าเขาก็จะกลายเป็นเป้าด้วยเช่นกัน และเป็นเพราะเจ้าสตอล์กเกอร์ที่ตามติดเขาถึงบ้าน ทำให้เขาต้องหลบอยู่ที่บาร์มานานกว่าสองเดือน ปวริทใช้นามแฝงว่าบันนี่ในการทำงานที่บาร์โฮสต์ของเจนภพ หลังจากเรียนจบมัธยมปลาย ครอบครัวของเขาไม่มีเงินส่งเรียนระดับมหาวิทยาลัย อีกทั้งยังมีหนี้สิ้นเป็นจำนวนมาก ปวริทที่เป็นลูกชายคนโต จึงต้องทำงานตั้งแต่อายุสิบแปด เขาผ่านงานมาทุกอย่าง ตั้งแต่เป็นพนักงานจ้างรายวัน จนไปถึงงานใช้แรงงาน ก่อนจะได้พบกับเจนภพ เจ้าของบาร์โฮสต์ เจนภพชวนปวริทมาทำงานที่บาร์ตอนอายุได้ยี่สิบปี โดยเริ่มจากการเป็นพนักงานเสิร์ฟ จากนั้นก็ค่อย ๆ เรียนรู้วาทศิลป์แล้วเริ่มเป็นโฮสต์ตอนอายุยี่สิบสอง จนตอนนี้เขาอายุได้ยี่สิบเจ็ดแล้ว และกลายเป็นเบอร์หนึ่งของ Play with me Club แล้วใครจะคิดกันว่าหน้าตาของเขาจะไปถูกใจผู้ชายคนหนึ่งเข้า ผู้ชายคนนั้นกลายเป็นลูกค้าประจำที่ซื้อดื่มจากเขาวันละหลายพันดื่ม พวกเขาคุยกันถูกคอเพราะสนใจเรื่องหุ้นและการลงทุนเหมือนกัน หลังจากนั้นก็เริ่มคุยเรื่องลงทุนธุรกิจ แต่ปวริทรู้สึกว่าคำพูดของผู้ชายคนนั้นฟังดูหว่านล้อมราวกับต้องการบางอย่างจากเขา และเริ่มคุยเรื่องส่วนตัวมากขึ้น เขาจึงเริ่มตีตัวออกหาก เพราะเขาไม่ได้มีรสนิยมชื่นชอบในเพศเดียวกัน แต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมรามือ ยังคงวนเวียนอยู่รอบตัว และบางครั้งก็คุกคามเขา ด้วยการตามเขาไปถึงบ้าน ทำให้ปวริทเกิดอาการวิตกกังวลจนไม่สามารถทำงานได้ เจนภพรับรู้ปัญหาของปวริทจึงรีบยื่นมือเข้าช่วยเหลือ ก่อนที่เรื่องราวจะบานปลายและเกิดอันตรายต่อพนักงานของตัวเอง เขาให้ปวริทพักอาศัยในบาร์ชั่วคราวจนกว่าจะหาที่พักใหม่ได้ แต่ผ่านมาสองเดือนแล้ว ก็ยังไม่มีที่ใดที่ปลอดภัยจากชายโรคจิตคนนั้นได้เลย เพราะเจ้านั่นเอาแต่วนเวียนอยู่รอบบาร์โฮสต์ ถึงจะถูกกีดกันไม่ให้เข้ามาข้างใน แต่อนาคตเป็นสิ่งที่คาดเดาไม่ได้ เกรงว่าจะถูกทำร้ายร่างกายเข้าสักวัน เจนภพมองปวริทแล้วถอนหายใจ รูปร่างหน้าตาของอีกฝ่ายสามารถเป็นนายแบบหรือดาราไอดอลได้สบาย ๆ ไม่แปลกที่จะได้รับความนิยมจากทั้งผู้ชายและผู้หญิง “บัน พี่ว่านายลาพักร้อนสักสามเดือนเป็นไง ระหว่างนั้นก็หาคอนโดใหม่ไปพลาง ๆ ถ้านายไม่อยู่ เจ้านั่นก็คงไม่มาวอแวที่นี่อีก” เจนภพแนะนำ ปวริทถอนหายใจ ความจริงเขาก็อยากพักร่างกายเหมือนกัน แต่น้องสาวของเขายังเรียนไม่จบ ยังต้องใช้เงินอีกจำนวนมาก “พี่ก็รู้ว่าภาระผมเยอะ” เจนภพมองอีกฝ่ายด้วยความสงสาร เขารู้ว่าที่ปวริทขยันทำงานมากขนาดนั้น เพราะมีภาระที่แบกไว้อยู่บนหลัง แล้วที่บาร์โฮสต์ของเขาเติบโตมาได้ขนาดนี้ ก็เพราะส่วนแบ่งกำไรที่ได้จากเจ้าเด็กคนนี้ “เอางี้” เจนภพยื่นบัตรเครดิตของตัวเองให้ปวริท เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมองมาด้วยความสงสัย จึงตอบไปตามตรง “คิดซะว่าเป็นโบนัส” ปวริทรู้คำตอบแล้วก็ส่ายศีรษะปฏิเสธทันที “นี่มันมากเกินไป ผมรับไม่ได้หรอกครับ” เจนภพหัวเราะเบา ๆ “เอาน่า คนประหยัดอย่างนาย จะใช้เท่าไหร่กัน ครบสามเดือนแล้วค่อยกลับมาทำงานก็ได้ หรืออยากจะเปลี่ยนมาทำงานหลังบ้านก็ได้ แล้วแต่นายเลย รีบรับไปซะ อย่าให้ผู้ใหญ่ต้องเสียน้ำใจ” ปวริทมองอีกฝ่ายอย่างตื้นตันใจ เป็นอีกครั้งแล้วที่เจนภพให้ความช่วยเหลือ เพราะมีเจ้านายดี ๆ แบบนี้ เขาถึงยอมทำงานถวายหัว “ขอบคุณครับพี่ แต่ผมขอทำงานถึงสิ้นเดือนนะ ไม่อยากเสียอันดับให้ไอ้กวินมันอีก” เจนภพหัวเราะลั่น “ฮ่า ๆ ๆ นายนี่มันเจ้าคิดเจ้าแค้น เดือนที่แล้วได้ที่สอง ถึงกับเป๋เลยรึไง” “ก็มันชอบเย้ย หมั่นไส้” ปวริทชักสีหน้าไม่สบอารมณ์เมื่อพูดถึงคู่แข่งที่แย่งอันดับหนึ่งของเขาไป เพราะเดือนที่แล้วเขาถูกสตอล์กเกอร์จนไม่มีสมาธิทำงาน ทำให้ยอดดื่มของเขาไม่พุ่งเท่าที่ควรจนถูกแย่งอันดับหนึ่งไป ก่อนที่เขาจะพักร้อน ยังไงก็ต้องแย่งที่หนึ่งคืนมาให้ได้เสียก่อน “เออ ๆ แล้วแต่ งั้นพี่ไปรับเมียจ๋าก่อน” ปวริทเลิกคิ้วเมื่อเจนภพพูดถึงภรรยาสาวสวยดีกรีนางแบบ ได้ยินว่าบินไปเที่ยวญี่ปุ่นเมื่อสัปดาห์ก่อน มิน่าเล่าถึงได้ดูอารมณ์ดีขนาดนี้ “พี่อารินกลับมาแล้วเหรอครับ” “ก็ใช่น่ะสิ เห็นว่าเอาของฝากมาฝากคนในร้านเยอะเลย พี่ถึงต้องไปรับ” เจนภพตอบน้ำเสียงสดใส หลังจากนอนเหงาอยู่คนเดียวมาเป็นสัปดาห์ “ครับ แล้วเจอกันครับ ฝากบอกพี่อารินด้วยนะครับว่าผมคิดถึง” ปวริทหยอกเย้าหน้าทะเล้น เจนภพชักสีหน้า “คิดถึงอะไร นั่นเมียฉัน!” “ฮ่า ๆ ๆ ๆ คิดถึงของฝากครับ ผมยังพูดไม่จบเลย” “เออ งั้นก็แล้วไป พี่ไปก่อนละ มีเรื่องอะไรก็โทรมา” เจนภพเห็นข้อความจากอารินผู้เป็นภรรยาสุดที่รักก็รีบร้อนออกไป “ครับพี่” ปวริทมองตามอย่างเอ็นดู เห็นอีกฝ่ายอารมณ์ดีเพราะมีคนรักก็ทำให้รู้สึกอิจฉานิด ๆ ถึงแม้ว่าปวริทจะเคยมีแฟนมาก่อน แต่ก็ไม่เคยคบกับใครรอดเพราะอีกฝ่ายไม่เข้าใจในหน้าที่การงานของเขา จนถึงตอนนี้ก็โสดมานานเป็นปีแล้ว ลำบากที่เป็นคนมีความต้องการทางเพศสูง พอไม่มีคนรักก็ไม่มีที่ให้ระบายความใคร่ จะทำกับคนแปลกหน้าก็ทำไม่ได้ เพราะไม่มีอารมณ์มันเลยไม่แข็ง... จะว่าไปแล้วสมัยเด็กเขาก็เคยแอบชอบพี่สาวคนหนึ่ง จำได้ว่าเป็นพี่สาวข้างบ้านที่หลังจากเรียนจบมัธยมปลาย พี่สาวคนนั้นก็ย้ายออกไปโดยไม่กลับมาอีก เป็นพี่สาวที่แค่คิดถึงใบหน้าน่ารัก ๆ นั้น ก็ทำให้ร่างกายของเขาร้อนรุ่ม และเป็นคนแรกที่ทำให้เขารู้จักการช่วยตัวเอง เฮือก! ชายหนุ่มสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงบางอย่างที่ตื่นตัวขึ้นมา เมื่อก้มหน้ามองเป้ากางเกงของตัวเอง ใบหน้าหล่อเหลาก็แดงก่ำ อยู่ ๆ มันก็ตั้งขึ้นมาน่ะสิ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more