ตอนที่ 1 ไอ้เด็กเวร (2)
1289 Words
“ไอ้บ้าเป๊ก!”
“อื้อ เนเน่ของเป๊กทำไมเสียงดุ”
ดูมัน จะตายแล้วยังไม่รู้ตัวนะมึง!
จารุณาคิดอย่างเข่นเขี้ยวทั้งพยายามที่จะขืนกายออกจากอ้อมแขนที่รัดเธอแน่นอย่างกับงูเหลือม นี่มันเมาจนไม่รู้ว่าใครเป็นนายใครเป็นบ่าว ใครเป็นพี่ใครเป็นน้องเลยหรือไง แถมมันยังมีหน้ามาจับหน้าอกเธอทั้งที่เรียกชื่อคนอื่นอีก
มึงตาย! ไอ้เป๊ก!
“ถ้าไม่ปล่อยตอนนี้ แกตายแน่ไอ้เด็กเปรต”
มือบางทุบปึกๆ ลงไปบนอกล่ำ แต่นอกจากจะไม่ได้ผลแล้ว แรงบีบที่หน้าอกยังแรงขึ้นประหนึ่งเอาคืนอีกต่างหาก
“เจ็บน้าาา ตีเป๊กทำไม ไหนๆ มาหอมหน่อยซิ หอมๆ”
อุดมศักดิ์พริ้มตาและทำปากจู๋ ยื่นหน้ายื่นตามั่วๆ ไปเรื่อย เจอผมบ้าง แก้มบ้าง คอบ้าง กระนั้นก็ยังไม่หยุดสูดดมกลิ่นหอมจากกายสาวที่อ้อนแอ้นอรชรและเต็มไม้เต็มมือไปทุกสัดส่วน
“อ๊ายยยย!”
จารุณากรีดร้องลั่น เมื่ออยู่ๆ คนเมาก็พลิกกายเธอลงไปด้านล่าง โถมกายทาบทับทั้งตัวแล้วเอาใบหน้ามาซุกไซ้ถูไถไปมาตรงหน้าอก แถมมือแข็งแรงของมันยังรวบจับมือทั้งสองข้างของเธอไว้จนแน่นด้วยมือข้างเดียว อีกข้างก็พยายามจะปล้ำถลกเสื้อเชิ้ตตัวสวยของเธอ
“ไอ้เป๊ก ไอ้ห่า ปล่อย!”
หญิงสาวร้องเสียงหลงหวังให้คนเมาได้สติ แต่นั่นกลับยิ่งเป็นการเพิ่มพลังให้อีกฝ่ายรุกล้ำเนื้อตัวมากขึ้น
“อื้อ อย่าดิ้นดิ เดี๋ยวโดนกินน้าาาา”
เอ่ยขู่เรียบๆ ที่ใครในโลกได้ยินคงไม่นึกกลัว แต่นั่นกลับทำให้จารุณาสงบนิ่งแต่โดยดี เมื่อนึกได้ว่า ถ้าลองอยู่นิ่งๆ อีกฝ่ายอาจจะพอมีสติขึ้นมาได้บ้าง แต่ทว่า…
ฟอด! ฟอด! เสียงหอมดังลั่น แต่ผิดที่มันไม่ได้หอมแก้ม มันหอมอะไรที่ต่ำกว่าแก้มลงมาที่มีสองจุดใหญ่ๆ นั่นต่างหาก
จารุณาพยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจ ก่อนจะหลับตาปี๋เมื่ออีกฝ่ายใช้ปากแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดตรงกลางร่องอกออกไป แล้วลิ้นของมันก็แตะเลียลงมาที่เนินนมอันนวลเนียน ก่อนจะรู้สึกว่าไม่ถึงใจ จึงเผลอปล่อยมือออกจากการรวบมือของเธอไว้ เพื่อจะแกะกระดุมเม็ดที่เหลือออกไปอีก
และนั่นก็เป็นโอกาสให้จารุณาได้ขยุ้มผมของไอ้เป๊กขึ้นมาอย่างสุดแรงจนมันลืมตาขึ้นมาด้วยความเจ็บ แถมยังเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เมื่อเห็นหน้าคนใต้ร่างชัดเจนว่าไม่ใช่ เนเน่ นาน่า บ้าบออะไรนั่น แต่เป็น เจ้จ๋า จารุณา หัวหน้าสาวจอมโหดต่างหาก
“เฮ้ย เจ้!”
อุดมศักดิ์มีโอกาสพูดได้แค่นั้น ก่อนจะหน้าหันไปนับดาวจนมึนเมื่อฝ่ามือบางฟาดเพียะเข้าให้บนใบหน้าหล่อเหลา เพื่อหวังให้คนเมาได้สติเต็มตา ซึ่งอุดมศักดิ์ไม่อยากจะบอกเลยว่า กูหายเมานานแล้ว!
“อูย เจ็บนะเจ้ ตบผมทำไม”
“ฉันไม่ฆ่าแกให้ตายก็บุญแล้ว ปล่อย!” คนโมโหจนควันออกหูบอกเสียงห้วนจัด
“ไรวะ มาถึงก็ว่าๆ”
แน่ะ! ดูมันเป็น ไม่สำนึกไม่พอ ยังกล้ามาว่าเธออีก!
“นี่แน่ะ/ โอ๊ย!!”
มือเรียวยื่นไปบิดหูคนขี้เมาแรงๆ พร้อมกับเสียงโอดโอยของคนขี้แกล้งและชอบหากำไรข้ามรุ่นอย่างไม่กลัวตาย
“เจ็บๆ อูยยยยย”
“สมน้ำหน้า! คราวหน้าจะเมาเหมือนหมาอีกมั้ย”
“ไม่ๆ ครับ ไม่แล้วๆ ๆ”
อุดมศักดิ์รับปากรัวๆ โดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะทำได้ไหม
เมื่อรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาบ้างที่ได้เอาคืนแล้ว จารุณาจึงปล่อยมือออกจากใบหูที่แดงก่ำของเขา ก่อนจะตวัดสายตาเขียวขุ่นค้อนให้ และทำท่าจะผละลุกออกไป
หากแต่เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายที่วางอยู่ข้างๆ ดังขึ้นเสียก่อน
ยังไม่ทันที่เธอจะกดรับ ไอ้เป๊กบ้ามันก็โถมกายทับเธออีกรอบพร้อมทั้งแย่งโทรศัพท์ไปถือไว้เสียเองหน้าตาเฉย
“เฮ้ย! ปล่อยนะ ทำบ้าอะไรอีกเนี่ย”
โวยวายไปก็เท่านั้น เมื่อแขนขาถูกกายหนาหนักทับเอาไว้จนดิ้นไม่ได้ ไหนจะต้องปิดปากฉับเมื่ออีกฝ่ายกดรับสายแถมยังเปิดลำโพงด้วย
“พี่จ๋า นัทนะคะ ลูกค้าโทรมาเลื่อนนัดเป็นพรุ่งนี้เช้าแทนค่ะ”
นัทมนลูกน้องสาวกรอกเสียงตามสายมาได้แค่นั้น อุดมศักดิ์ก็กดตัดสายทิ้งทันที ก่อนจะหันมายักคิ้วให้หัวหน้าสาวที่แทบจะกลายร่างเป็นเสือดาวไปแล้วถ้าทำได้
“ปล่อยเดี๋ยวนี้ ก่อนที่แกจะไม่ได้แก่ตายไอ้เป๊ก”
เสียงเย็นต่ำบอกให้คนอายุน้อยกว่ารู้ว่า อย่าทำอะไรเกินเลยมากไปกว่านี้ และหยุดได้แล้ว แต่คนอย่างไอ้เป๊กหรือจะกลัว
“เจ้” เขาเรียกก่อนจะยิ้มจนตาเยิ้มให้คนใต้ร่าง
จะให้เขาพูดออกไปเหรอว่า ฟิน แค่ไหน ที่ได้กกกอดคนที่อยู่ใกล้ๆ แต่ไกลเกินเอื้อมเพราะวัยที่แตกต่าง แถมยังมีสถานะเป็นหัวหน้ากับลูกน้องอีก
แต่ตอนนี้ ช่างหัว เขาไม่สนแล้วว่าใครจะคิดยังไง ชอบก็จะเอา รักก็จะจีบ อยากได้ก็จะตื๊อ
แก่ก็แก่ดิวะ อย่างอื่นยังเซียะน่าเจี๊ยะจะตายไป
คิดอย่างครึ้มใจ ก่อนจะหลุดออกจากภวังค์เมื่อเสียงแจ๋นๆ ขานรับ
“อะไร!”
ไม่แค่นั้น จารุณายังดิ้นไปดิ้นมาเพื่อจะออกจากการถูกกดทับของอีกฝ่าย วันนี้เธอเสียเปรียบมันมากเกินไปแล้ว ผิดที่เธอเองนั่นแหละที่ให้ความสนิทสนมกับมันมากเกินไปจนเด็กมันไม่เกรงใจหรือเห็นหัว
“อื้อ ดิ้นทำไมวะ”
อุดมศักดิ์บ่นพลางคว้ามือบางที่กำลังจะยกขึ้นมาทุบเขาไว้ โดยที่ลืมนึกไปเลยว่าตอนนี้เขากำลังเอาเปรียบหัวหน้าสาวที่แก่กว่าเขาเกือบสิบปี
“ปล่อย แกจะมานอนทับฉันไว้ทำไมไอ้เป๊ก”
“เจ้”
“เรียกอยู่นั่นแหละ จะพูดอะไรก็พูด”
“ถามไรหน่อยดิ”
“......” เธอชะงักมือที่ยันอกแกร่งไว้ เมื่อได้สบสายตาจริงจังคู่นั้น
“รักเด็กป่ะ”
หือ?
“ผมพูดจริงๆ นะเนี่ย คือ...จะพูดยังไงดีวะ ชอบอะ นมสวย”
“อ๊ายยย ไอ้บ้า นี่แกคิดอกุศลกะฉันจริงๆ ด้วย ฉันเป็นพี่แกนะ”
“อย่าย้ำได้ป่ะ ไม่ชอบ”
“ไม่ชอบก็เรื่องของแก ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นก็อย่ามาพูดกันอีก”
เสียงขุ่นเคืองกดต่ำบอกให้อุดมศักดิ์รู้ว่า เขาเย้าแหย่เธอไม่ได้ต่อไปแล้ว
“โอเค แต่ผมจองเจ้ไว้แล้ว ห้ามเจ้ไปกะผู้ชายคนอื่น ไม่งั้นได้เห็นดีกันแน่”
“แกจะจองไปทำไม”
“อยากรู้จริงอะ”
จารุณากำลังจะอ้าปากเถียง แต่เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นขัดจังหวะ ก็ทำให้เธอผลักเขาออกห่างจากตัว
กระนั้นก่อนจะลุกออกไปจากห้องนอน อีกฝ่ายก็ไม่วายขโมยหอมแก้มเธอเบาๆ แล้วเดินไปที่ประตูห้องด้านนอก
โดยที่เขาไม่มีโอกาสได้เห็นท่าทางกัดปากอมยิ้มแกมเขินอายของเธอที่ไม่เคยเกิดขึ้นมานานแล้ว...
- Writer
