บทที่14
ในช่วงใกล้เที่ยงของวันต่อมา ธาดาตื่นขึ้นมาพร้อมกับการที่ได้พบว่าในอ้อมแขนของตนเองนั้น มีกายนุ่มยังคงซุกซบหลับสนิทอยู่ที่หน้าอกแกร่งอย่างเช่นก่อนจะหลับไปด้วยกัน ความสุขอิ่มเอมก็พลันบังเกิด รอยยิ้มแรกของวันก็เลยปรากฏ แต่พอเห็นว่าสายจนใกล้เที่ยงจึงขยับกายเตรียมจะลุกออกไปดูแลคุณยายที่น่าจะตื่นกันนานแล้วเพราะเป็นห่วงท่าน
"นอนต่อก็ได้ครับมุ้ย"
พอเขาขยับคนตัวเล็กเองก็ลืมตาตื่นขึ้นมาเช่นกัน แต่พอเห็นดวงตาที่ยังอ่อนล้า เขาเลยอยากให้เธอนอนต่อไปอีกหน่อย เพราะก็รู้ว่าสาวน้อยเองเหนื่อยแค่ไหนกับหลายวันที่ผ่านมา ไหนจะงานแต่งไหนจะยังต้องอ่านหนังสือหนักอีกเห็นแล้วก็สงสาร
"กี่โมงแล้วคะ"
คนยังตื่นไม่เต็มตาถามถึงเวลาก่อนอื่นเพราะเมื่อคืนเธอหลับไปแบบคนหมดพลังจริง ๆ พอตื่นขึ้นมาวันนี้เลยรู้สึกว่ายังล้าอยู่มาก ปวดน่องนั้นก็พอสมควร ดีว่าเธอซ้อมวิ่งทุกวันจึงไม่มีปัญหาที่กล้ามเนื้อมากนัก
"อีกหกนาทีเที
