ตอนที่12
กายนุ่มที่ขยับเบียดเข้ามาใกล้พร้อมกับกลิ่นหอมของแชมพู ปลุกให้สติของธาดาตื่นขึ้นมาทั้งที่เพิ่งจะหลับไปได้ไม่นาน
“ตัวเล็กของเฮียจะทรมานกันไปถึงไหนหือ? ...”
พึมพำทั้งที่ดวงตายังปิดแน่น แต่คนที่นอนดิ้นถีบเอาผ้านวมผืนโตหลุดไปจากกาย พอนานเข้าความเย็นของแอร์มันเสียดแทงมณีกานต์จึงเบียดเข้าหาความอบอุ่น ซึ่งแน่นอนว่าต้องเป็นกายสูงใหญ่ของหมอนข้างดิ้นได้เช่นธาดาอยู่แล้ว
“หนูมุ้ยขา…”
ดวงตาคมเข้มที่ปราศจากแว่นตาลืมขึ้นมาโดยไร้แววง่วงงุน แล้วไม่ถึงอึดใจโคมไฟตรงหัวเตียงฝั่งของเขาก็ถูกเปิดขึ้นมาสาดแสงสว่างนวล
ภาพสาวน้อยที่นอนหันใบหน้ามาทางเขา พร้อมเสื้อนอนแขนยาวติดกระดุมด้านหน้าเรียงเป็นแถวที่แต่แรกติดครบทุกเม็ด แต่คาดว่าเจ้าของคงนอนดิ้นเต็มที่มันจึงหลุดออกจากรังดุมไปสามเม็ด เปิดอ้าจนเห็นเนินเนื้อหน้าอกอวบอิ่มกลมกลึงขาวนวลเนียน ถึงสายตาเขาจะสั้นแต่ความขาวกระจ่างขนาดนั้นมีหรือเขาจะมองไม่เห็น
