ตอนที่1[50%]
1391 Words
บทที่1
นายตำรวจหนุ่มแดนดนัยเกิดมานี่เป็นครั้งแรกที่ต้องมาเล่นบทผู้ช่วย 'จับกิ๊ก' นั้น ถึงกับไปต่อไม่เป็นอยู่หลายสิบวินาที เพราะให้ไปบุกจับโจรผู้ร้ายไอ้แดนไม่หวั่น หากแต่ภาพเมียเพื่อนกำลังควบอยู่บนร่างของหนุ่มใหญ่ผู้เป็นบิดาของเพื่อน สมองของเขาถึงกับตายไปเลยเช่นกัน!
...ห่านจิกตามึงตาย!...
ผู้กองหนุ่มสบถลั่นในใจก่อนจะตั้งสติ เพราะตอนแรกเขานั้นตั้งสติไม่ทัน แต่ตอนนี้ดึงกลับมาเข้าร่างได้ก็รีบห้าม กายสูงใหญ่ที่กำลังสูดลมหายใจเข้าปอดเสียงดัง แล้วก็ก้าวเดินองอาจอย่างมั่นคงไปตามทั้งภาพและเสียงดังกล่าว...เหี้ยมแล้วมึง! ไอ้แว่นมันของขึ้น เกรงว่าองค์กำลังเตรียมมาลงชุดใหญ่ ไฟไม่ต้องธูปก็ไม่จำเป็นต้องจุดเชิญกันแล้ว...เวรแท้กู!
"เฮ้ย! ไอ้แว่นธามมึงตั้งสติก่อนเพื่อน! "
แดนดนัยได้สติก็ตะโกนห้ามออกไปสุดเสียง ก่อนผวาเร่งฝีเท้าติดตามไอ้คนของขึ้นจนหน้ามืดลืมทิศ ลืมแม้แต่พ่อของตัวเอง จึงทันได้เห็นภาพเสพสมของจริงสดจัดติดขอบเตียงชนิดเต็มสี่ลูกตากันเลยทีเดียว ถึงให้สติดีขนาดไหนจับโจรผู้ร้ายมาก็ไม่ซ้ำวิธี แต่ไอ้ภาพหนังสดร้อนแรงขนาดนี้ที่ดันเป็นคนที่ไม่สมควรสองคน เขาถึงกับอุทานร้องหา...พ่องมึง...ทันที!
...หากแต่สำหรับธาดาว่าที่เจ้าบ่าวแล้วนั้น...
ไม่สามารถที่จะควบคุมสติอันดีงามอันใดเอาไว้ได้อีกต่อไปแล้ว เมื่อภาพตรงหน้ามันเชือดดวงใจกระชากวิญญาณเขาออกจากร่างไปเรียบร้อยแล้ว ฟิวส์ขาดเป็นเช่นไรวันนี้ว่าที่อาจารย์หนุ่มเขาเพิ่งรู้ซึ้งกับหัวอกของตนเองแล้ว
...คนชั่วช้าสารเลว!!!...
"สารเลว...อีชั่ว...พ่อ...พวกคุณมัน...สารเลว!...สัตว์นรก!"
ชายหนุ่มตะโกนด่าทอเจ็บร้าวก่อนจะพุ่งเข้าใส่อย่างคนสิ้นแล้วซึ่งความมีสติ ก็ภาพเหล่านี้ไม่เป็นใครมาพบเจอกับตนเองคงไม่รู้ซึ้งอย่างแน่นอน ธาดาทั้งแค้นและผิดหวังจนเกินบรรยาย
"ไอ้ธาม! "
เป็นอีกครั้งที่แดนดนัยคว้าร่างสูงใหญ่เอาไว้ไม่ทัน ก็คนมันหน้ามืดตามัวด้วยเพลิงโทสะ เกรงว่าตอนนี้มีช้างทั้งโขลงก็คงฉุดดึงมันไว้ไม่ไหวหรอก
"กรี๊ด...ธาม...อย่านะ! "
สองเสียงตะโกนตกใจแตกตื่น แต่ชายหนุ่มหูอื้ออึงสติดับลงสนิทไปแล้วไม่รับฟังอันใดทั้งสิ้น นิ้วมือเรียวยาวทั้งสิบอย่างคนแก่เรียนจิกศีรษะของผู้หญิงร่านร้อนไม่รู้จักดีชั่วยับยั้งชั่งใจ กระชากจนกายเพรียวระหงแยกออกมาจากร่างของบิดาอย่างสุดจะแค้นจุกหัวอก ไม่มีเหลือเยื่อใยแห่งรักอีกต่อไป
ชายหนุ่มในเวลานี้นั้นต่อให้โกรธจนจุกอกแค้นจนแทบระเบิด แต่คำว่าพ่อผู้ให้กำเนิดมันค้ำอยู่ ไม่อาจกล้ากระทำบาปไปบันดาลโทสะใส่นายอัครภพได้ ดังนั้นคนที่จะรับแรงโทสะนี้จึงมีเพียงผู้หญิงแพศยานามว่าแพรวารีคนเดียวเท่านั้น!
...เผียะ! ...ผลัวะ! ...ตุ้บ! ...ตั้บ! ...พลั่ก! ....
ใครจะด่าทอเขาว่าชั่วช้าสารเลวหน้ารังแกผู้หญิง ธาดาไม่คิดจะสนใจอีกแล้ว ฝ่ามือข้างซ้ายที่ว่างฟาดใส่ใบหน้างดงามนั้นไม่ยั้งแรง ความจริงหากฆ่าได้เขาย่อมไม่ยั้งใจแล้วเป็นแน่
"ไอ้ธาม...มึงหยุด!...พ่อบอกให้มึงหยุดไงไอ้ห่าธาม!...หยุดเดี๋ยวนี้...หยุดสิโว้ย! "
หนุ่มใหญ่เพิ่งหายตกใจ ก็เร่งตะกายลงจากเตียงมาห้ามลูกชาย ถึงไม่ได้รักอะไรมันมากเพราะก็แค่ผลพวงจากความพลาดพลั้งไปในช่วงวัยรุ่น แต่หากจะให้มันมาฆ่าคนตายแล้วต้องติดคุก เรื่องราวต่าง ๆ ก็แดงเท่านั้น ที่ขายหน้าย่อมเป็นเขา ที่ห่วงสำหรับอัครภพก็มีเพียงแค่ตัวเอง ไม่ได้ห่วงลูกหรือคู่นอนเช่นแพรวารี ผู้หญิงเห็นแก่เงินและไม่รู้จักพอคนนี้ แต่ย้ำว่าเขาห่วงชื่อเสียงและกองมรดกที่มารดาจะแบ่งให้เท่านั้น! ส่วนไอ้ลูกโง่เขลาไม่ได้ห่วงมันเท่าไหร่หรอก เลิกกันได้เขามีแต่สบายใจ
...เผียะ! ...
"กูบอกให้มึงหยุดไงไอ้ธาม!"
กำปั้นแข็งแรงของชายวัยห้าสิบสี่ฟาดเปรี้ยงไม่ถนอมแรง ไปยังใบหน้าหล่อเหลาของบุตรชายคนที่สาม นั่นเองที่ทุกสิ่งเหมือนจะพลันหยุดนิ่งสนิท หากตอนนี้มีเข็มสักเล่มตก แดนดนัยก็คิดว่าเขาคงได้ยินชัดเจน กายสูงใหญ่ของธาดาหันกลับไปมองบิดาด้วยดวงตาที่ตัดพ้อและคาดไม่ถึง
แว่นสายตาของเขาในตอนนี้นั้นกระเด็นไปตามแรงหมัดตกแตกไปทันที แต่ถึงจะไม่มีแว่นสายตาที่มองบิดากลับยิ่งเผยความเจ็บปวดเจ็บร้าวเกินบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้หมด ชัดเจนกว่าตอนมีกรอบแว่นหนาปกปิดเสียอีก
"พ่อ...ทำไม...พ่อทำกับผมแบบนี้ได้ยังไง...พ่อยังมีความเป็นคนยังมีหัวใจอยู่บ้างไหม...คุณอัครภพคุณเคยคิดว่าผมเป็นลูกคุณอยู่บ้างไหม?"
หนุ่มใหญ่เองก็คล้ายจะเริ่มรู้สึกตัวว่าเขาคงทำรุนแรงไปมาก จึงหันไปคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันปกปิดกายเปล่าเปลือย เพราะไม่อาจทานทนกับสายตาของผู้เป็นลูกชายคนที่สามไปได้
"นายแดน แกช่วยฉันพาไอ้หมาบ้าธามมันกลับไปสงบสติอารมณ์ที่บ้านก่อนเถอะ มีอะไรเราไปคุยกันที่บ้าน"
...โครม...โครม...ตึง...โครม...เพล้ง...
"อ๊าก! เออ...ใช่ผมมันหมา...ผมแมร่งอยากเป็นหมาฉิบหาย มันอยากจะเป็นได้ก็แค่หมาบ้าตัวหนึ่งฉิบหายเลย...โว้ย...บัดซบเอ๊ย!..."
ธาดาปัดนั่นกระชากนี่ก่อนจะตะโกนกรีดร้องเจ็บปวดแสนสาหัส ใครไม่มาพบเห็นแบบเขาคงยากที่จะเข้าใจ ซึ่งเขาคิดแบบที่ตะโกนออกไปเหลือเกิน...เพราะหากเขาเป็นแค่สัตว์ตัวหนึ่ง...คงไม่ต้องสำนึกต่อบาปและกรรมที่จะชกผู้ชายตรงหน้าให้คว่ำ!
นั่นเองที่สติของผู้ช่วยจับกิ๊กจึงลอยกลับเข้าร่าง ภาพตอนนี้คือไอ้หมาบ้ามันเหมือนคนสติหลุดฟิวส์ขาดกระเจิง คว้าได้อะไรก็ทุ่มกวาดลงพื้นจนแตกกระจัดกระจาย จนไปเจอเข้ากับไม้กวาดพื้น มันจึงจับมากำจนแน่นมือจากนั้นมันก็หันกายพุ่งกลับไปฟาดใส่กายเปลือยเปล่าขาวผ่องของแพรวารีที่กำลังพยายามจะกระเสือกกระสนหนีไปซุกตัวกอดแข้งกอดขาของอัครภพอยู่
...โพละ! ...เพล้ง! ...ตุ้บ! ...ตั้บ! ...ตึ๊ง! ...
"กรี๊ด! ...คุณภพช่วยแพรด้วย...กรี๊ด...ช่วยด้วย....กรี๊ด!....ธามคุณอย่าทำแพรเลย...ไม่นะธาม!....กรี๊ด!...โอ๊ย!"
กายงดงามดิ้นเร่าเหมือนไส้เดือนถูกน้ำร้อน เพราะฤทธิ์ของด้ามไม้กวาดที่ธาดาฟาดลงไปตามร่างกายของอดีตภรรยาแบบไม่ยั้งแรง เพราะเขาหน้ามืดไปหมดแล้ว
"ไอ้ห่าธามมึงหยุดก่อน...มึงฟังกูก่อน...อย่าเอาชีวิตมึงไปเสี่ยงกับคนเลวพวกนี้ มึงฟังกูนะไอ้ธามมึงฟังกูก่อน!...เฮ้ย!...เซี่ย!!...อุ๊ก!"
...แต่ให้ตายเถอะ!!!...
คนที่กำลังองค์ลงแล้วก็อารมณ์โมโหหึงพุ่งสูง คงจะผสมความแค้นสุดจิตสุดใจนี่แรงโคตรเยอะ เหวี่ยงเขาที่แข็งแกร่งกว่าพ่อนักเรียนดีเด่นออกไป ทางคุณชายเจ้าสำอางร่างกายบอบบางเช่นธาดาถึงสามารถสลัดเขาเสียจนกระเด็นไปกระแทกกับโซฟามุมห้อง จนเขาถึงกับลงไปนอนนับดวงดาวตาลอยคว้างไปอีกอึดใจหนึ่งเลยทีเดียว
"โอ๊ย! ...ไอ้ห่าจิกธามมึง!...หยุดก่อนโว้ย"
คนเพิ่งหายจุกถึงกับหลุดสบถภาษาพ่อขุนออกมาหลายคำ ซึ่งหากว่าเขาไม่กลัวมันจะต้องติดคุกข้อหาฆ่าคนตายจนหมดอนาคตของคนเพิ่งเรียนจบปริญญาโท เตรียมตัวจะไปต่อปริญญาเอกอีกใบมันจะหมดอนาคตดับวูบจบสิ้นความฝันของวัยหนุ่มกับคนไม่มีค่าพอ เขาจะไม่เสียแรงห้ามเลยจริง ๆ
- Writer
