เวลาต่อมา...
...กระถินลอบมองใบหน้าคมสันบ่อยครั้งเมื่อเขาเดินสวนเธอมาเอาของตามที่คนเป็นพ่อสั่ง หญิงสาวกำลังเติมน้ำใส่กะละมังเพื่อซักผ้า เธอเอาแต่มองชายหนุ่มจนน้ำล้นกะละมังไม่รู้ตัว
“หึ แนมหยังคักแท้ บักโจ้มันบ่เสียไปไสดอก” (มองไรนักหนา ไอ้โจ้มันไม่หายไปไหนหรอก) มารดาเอ่ยพูดขึ้นก่อนจะวางตะกร้าเสื้อผ้าลง
“หนูแค่มองเฉย ๆ เองแม่”
“หึ อีหลาไปนั่งไป เดี๋ยวแม่ซักเอง”
“บ่ดอก ของหนูกับอ้ายโจ้เดี๋ยวซักเอง” กระถินว่าพลางเตรียมซักเสื้อผ้าของเธอกับของเขาคนนั้น พลางลอบมองคนตัวโตเป็นระยะ ๆ มีหลายครั้งที่เขาหันมามองทำเอาหญิงสาวหลบแทบไม่ทัน ไม่ว่าจะหลบเร็วมากแค่ไหนแต่ก็ไม่ทันเพราะเขารู้อยู่แล้วว่าเธอน่ะชอบถ้ำมองเขา!
...พาทิศยืนอยู่ข้าง ๆ พ่อตาที่กำลังคุมคนงานคัดขนาดของส้มอยู่ ทั้ง ๆ ที่มีเครื่องจักรพอจะทุ่นแรงได้บ้าง แต่มันก็ไม่ได้มาตรฐานมากพอจึงต้องจ้างคนงานเพิ่ม
“ง่วงเรอะ”
“นิดหน่อยครับ”
“กร
