5
1352 Words
น้ำเสียงของอัคคียังคงนุ่มนวลเช่นเดิม ต่างจากในใจที่รุ่มร้อนเหมือนมีไฟมาสุม อยากถอดหน้ากากชายหนุ่มที่แสนดี กลายร่างเป็นซาตานซึ่งเป็นเนื้อแท้ของเขาเวลานี้จริงๆ หากแต่เขาต้องเก็บซ่อนความรู้สึกนั้นไว้ภายในใจ เพื่อให้เหยื่ออย่างรดาตายใจ
“คุณอัคคีคะ...ผู้หญิงอย่างรดาไม่สมควรได้รับเกียรติจากคุณหรอกค่ะ ขอบคุณสำหรับความรักที่คุณมอบให้รดานะคะ แต่รดารับไว้ไม่ได้จริงๆ รดาไร้ค่าไร้ราคา สำหรับที่นี่ เหมือนกับฝุ่นละอองที่มีพิษ เมื่อใครสูดดมเข้าไปจะเป็นอันตรายเปล่าๆ”
รดาปฏิเสธความปรารถนาดีด้วยความนุ่มนวล เธอคิดไตร่ตรองดีแล้วว่า อัคคีมีฐานะทางการเงินและทางสังคมที่ดีมาก ต่างกับเธอที่เป็นผู้หญิงสกปรกแปดเปื้อนไปด้วยความโสมม ไม่สมควรจะเอาตัวเธอเองไปยุ่งเกี่ยวให้อัคคีต้องเกลือกกลั้วและสกปรกตามไปด้วย เพราะชาตินี้เธอคงหนีไม่พ้นเงื้อมมือของลดาลักษณ์ไปได้
“อะไรที่คุณคิดว่าไม่เหมาะกับผม...ผมก็เป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง ที่มีเลือดเนื้อมีจิตใจเหมือนกับรดา ผมเพียงแต่ได้รับพรจากพระเจ้าให้เกิดมาในสังคมที่ดีกว่ารดาเท่านั้นเอง...เรา คบหากันได้นะครับ ถ้าเราสองคนเปิดใจรับอีกฝ่าย เหมือนกับผมที่มีรดาอยู่ในหัวใจ”
อัคคีรู้สึกเลี่ยนเมื่อพูดประโยคนี้ออกไป ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมคำพูดที่จึงพรั่งพรูออกมาจากสมอง โดยที่เขาไม่ต้องคิด แต่มันก็ดีไม่ใช่หรือ เพราะอย่างน้อยเหยื่อกำลัง ติดบ่วงของเขา ในชีวิตของรดาตั้งแต่เล็กจนโต ประโยคนี้คือประโยคที่ทำให้เธอรู้ว่ายังมีค่าสำหรับคนอื่นอยู่ ไม่คาดคิดว่าคนๆ นั้นคือ อัคคี เนติรัตน์พิบูล
“รดา...รดาขอเวลาหน่อยได้หรือเปล่าคะ”
รดาอ้ำอึ้งประหม่า หากตัดสินใจตอบรับเขาไป เกรงว่าอัคคีจะดูถูกเธอเป็นหญิงใจง่าย ตอบรับรักชายหนุ่มที่เพิ่งเห็นหน้ากันครั้งแรก แม้ว่าจะเคยเจอกันแล้วเมื่อสิบสองปีที่แล้วก็ตาม
“ผมจะรอนะครับ...ผมจะรอ”
อัคคีพูดเสียงนุ่ม จ้องมองใบหน้าของหญิงสาวเพื่อประเมินสถานการณ์ มันไม่ง่ายอย่างที่เขาคิดว่าเธอจะมาติดบ่วงที่เขาขุดหลอกล่อไว้ แต่ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขาเลย เพราะต่อจากนี้เขาจะรุกอย่างที่เธอคาดไม่ถึง
“รดาขอตัวนะคะ จะไปดูแลแขกท่านอื่นต่อ”
หญิงสาวขอตัวอย่างสุภาพและนุ่มนวล จ้องมองใบหน้าคมเข้มของอัคคี ส่งยิ้มละไมที่แสนหวานให้กับเขา เป็นรอยยิ้มที่เธอไม่เคยให้ใคร เพราะเป็นรอยยิ้มที่ออกมาจากหัวใจ อัคคีไม่รู้เลยว่าหัวใจที่แข็งแกร่งเต้นเป็นจังหวะอะไร ยามที่ดวงตาสีนิลมองเห็นรอยยิ้มที่ระบายเต็มใบหน้า ไม่เพียงแต่ใบหน้าเท่านั้นที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคู่สวยต่างหาก เปล่งประกายระยับต้องกับแสงสีของไฟที่อยู่ภายในผับ มากล้นด้วยเสน่ห์จนเขานึกหวงรอยยิ้มนี้ขึ้นมาตงิดใจ
ร่างบางก้าวผ่านร่างหนาอย่างเชื่องช้า ลำแขนบางกอดช่อดอกไม้ไว้แนบอก หัวใจอิ่มเอม เป็นสุข เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน แม้ว่าครั้งหนึ่งชายคนนี้ทำให้เธอต้องเสียน้ำตา เขาจะรู้หรือไม่ว่าเด็กผู้หญิงคนนั้น มอบหัวใจให้กับเขาตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเช่นกัน
“เธอจะรู้ซึ้งถึงคำว่าเสียใจ เสียน้ำตา รดา”
อัคคีพูดเสียงเบา เมื่อร่างบางหายลับเข้าไปในลิฟต์ที่อยู่ด้านข้าง ส่วนตัวเขาเดินเข้าไปในลิฟต์อีกตัวเช่นกัน จะกลับมาใหม่อีกครั้งในวันพรุ่งนี้และวันต่อๆ ไป จนกว่าจะได้หัวใจของเธอ
ยุทธการนั่งกอดร่างที่สั่นเทาของลดาลักษณ์ไว้ในอ้อมแขน จูบที่เรือนผมนุ่มสลวย ดอมดม ลากไล้ไปตามสันแก้ม บรรจงจูบที่แก้มเนียนหลายครั้ง ก่อนจะเลื่อนมาทาบทับเรียวปากอิ่มที่ดูเหมือนจะเผยอรอรับเขาอยู่แล้ว ลดาลักษณ์แสดงละครได้อย่างดีเยี่ยม แสร้งทำเป็นจูบไม่เป็น เบี่ยงใบหน้าเพื่อไม่ให้เขานำเรียวลิ้นเข้าไปในโพรงปากของเธอ
ชายหนุ่มมีหัวใจเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักที่มีต่อรดา เด็กสาวที่เขาพบเจอเมื่อสิบสองปีก่อน ความรักที่งอกเงยอย่างช้าๆ โดยที่เขาเองก็ไม่รู้สึกตัว ไม่รู้ว่ารักเด็กสาวขี้แยคนนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ มารู้อีกทีเมื่อเขาเดินทางไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ พร้อมกับอัคคี และเมื่อเดินทางกลับมา รดาก็หายไปจากชีวิตของเขาเสียแล้ว สร้อยคอที่ลดาลักษณ์สวมใส่คือชนวนที่ถูกจุดขึ้นมาใหม่ ลุกลามเข้าไปในหัวใจที่แห้งแล้งของเขา และปักใจเชื่อว่าหญิงสาวที่สวมใส่สร้อยเส้นนี้คือรดา
ร่างบางถูกผ่อนลงบนที่นอนหนานุ่ม โดยมีร่างหนาของยุทธการทาบทับทั้งตัว เสื้อผ้าของทั้งสองเริ่มหลุดออกจากร่างกายทีละชิ้น จนกระทั่งร่างกายของทั้งสองว่างเปล่า มือแกร่ง ลูบไล้ไปตามเรือนร่างของลดาลักษณ์ที่สั่นสะท้าน จากการแสดงที่ดีเยี่ยม ทำให้ยุทธการไม่รู้สึกเอะใจสักนิดเลยว่า ทุกอย่างที่เขากำลังจะได้มาไม่ใช่ของจริง มันถูกตกแต่งจากแพทย์ศัลยกรรมฝีมือดี ที่ทำให้เธอคงเป็นสาวบริสุทธิ์ตามที่เธอต้องการ เพื่อหลอกล่อให้เหยื่อหลงตายใจ
“โอ๊ย!...เจ็บ...เจ็บ” เสียงร้องแสดงความเจ็บปวดของหญิงสาวใต้ร่าง ทำให้เขาหยุดชะงัก ปลอบโยนเธอด้วยจูบที่เร่าร้อน เพื่อให้เธอคลายความเจ็บ ลอบยิ้มด้วยความดีใจที่เขาเป็นคนแรกของเธอ
“พี่ต้อม...” ลดาลักษณ์เรียกชื่อชายหนุ่มไม่ขาดปาก ความร้อนที่แทรกผ่านเข้ามาในร่างกาย เริ่มเคลื่อนไหวตามแรงอารมณ์ของชายหนุ่ม ที่โหมรุนแรงดั่งคลื่นลมของพายุ เช่นเดียวกับลดาลักษณ์ที่ลืมตัวสนองตอบชายหนุ่มอย่างเร่าร้อนไม่แพ้กัน เมื่อไฟในร่างกายของทั้งสองถูกจุดจนถึงขีดสุด ลดาลักษณ์ทำให้ชายหนุ่มแปลกใจ เมื่อความเขินอายถูกสลัดทิ้งออกไป ความร้อนแรงเข้ามาแทนที่ ลดาลักษณ์ส่ายสะโพกรับจังหวะของเขาอย่างดี ทำให้ชายหนุ่มแทบขาดใจหลายครั้ง
“รดา...” เสียงของเขาเครือสั่น เช่นเดียวกับร่างกายที่สั่นเทิ้มอยู่เหนือร่างของลดาลักษณ์ ที่เปียกชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อ เมื่อทั้งสองเดินทางมาถึงความสุข
“เจ็บไหมคนดีของพี่” ยุทธการพูดด้วยน้ำเสียงห่วงใย จ้องมองหญิงสาวที่ตนรักนิ่ง
“เจ็บแต่มีความสุขค่ะ”
คำนี้ลดาลักษณ์ไม่ได้พูดปด เพราะลีลารักของยุทธการเร่าร้อนและรุนแรงจนเธอชักติดใจ ทำให้เธอมีความสุขมากกว่าชายทั้งหลายที่เธอเคยผ่านมา
“พี่ดีใจที่พี่เป็นคนแรกของรดา” เขาพูดพร้อมกับจูบเธอที่หน้าผากอย่างอ่อนโยน
“รดาก็ดีใจที่พี่ต้อมเป็นคนแรกของรดา”
“พี่สัญญา พี่จะดูแลและรักรดาคนเดียวตลอดไป”
คำสัญญาของยุทธการทำให้ลดาลักษณ์ยิ้ม เพราะนั่นเท่ากับว่าเงินทองมากมายมหาศาล จากยุทธการจะถูกถ่ายเทมาที่เธอทีละนิด จนกระทั่งมากพอเท่าที่เธอต้องการ และจะสลัดเขาทิ้งทันทีเมื่อเธอพอใจ หรือเก็บเขาไว้นานๆ ลดาลักษณ์รู้ดีว่าฐานะของยุทธการร่ำรวยมากแค่ไหน ไม่เสียแรงที่เธอสวมหน้ากากเสแสร้งเป็นสาวบริสุทธิ์ โดยที่ยุทธการดูไม่ออกว่าความบริสุทธิ์ที่เขาได้ไปนั้นไม่ใช่ของจริง เพราะมีสิ่งหนึ่งที่การศัลยกรรมทำไม่ได้ คือเยื่อพรหมจารี
- Writer
