SAVAGE 2
1087 Words
“ตื่นได้แล้ว ...นอนกินบ้านกินเมือง” ดอกรักมองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นว่าฟ้ายังเป็นสีดำอยู่แล้วนาฬิกาก็บอกว่าแค่ตีสี่เท่านั้น
...คนปกติเขาตื่นกันตีสามเหรอไง
“เลิกด่าฉันในใจแล้วลุกไปอาบน้ำ ...วันนี้มีเรื่องต้องทำเยอะ” ดอกรักลุกไปอาบน้ำตามที่เขาสั่ง
เธอถอนหายใจเป็นร้อยครั้งเห็นจะได้
กว่าดอกรักจะออกมาจากห้องน้ำสิงห์แทบอยากจะเข้าไปกระชากออกมาตั้งแต่ห้านาทีที่แล้ว
จะขัดไปถึงกระดูกเลยหรือไงวะ!
“ระ เราจะไปไหนกัน”
“พาเธอไปขายมั้ง”
“ฉันถามจริงๆนะ คุณอย่ามาพูดน่ากลัวแบบนั้นสิ”
“ก็ถ้ายังพูดมากไม่เลิกฉันจะพาเธอไปขาย ...จะลองก็ได้นะ” ยิ้มร้ายของเขาทำเอาเธอหวั่นใจ
ผู้ชายคนนี้เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายคาดเดาอะไรไม่ได้ซะอย่าง
“ที่นี่บ้านใครคะ” หลังจากนั่งเงียบในรถกันมาเกือบชั่วโมงดอกรักก็เปิดปากถามเพราะมันดูน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้
เหมือนเป็นคฤหาสน์ผีสิงเลย
“บ้านฉันเอง ...อีกสองวันมีงานแต่งพี่ชายฉัน”
เขาพูดไว้แค่นั้นก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านแล้วทิ้งให้เธออยู่ที่รถคนเดียว
“นาย!!! นายกลับมาแล้ววว”
สิงห์ขมวดคิ้วแน่นแล้วมองลูกน้องคนสนิทของตัวเอง
ถ้าเป็นคนอื่นเห็นแบบนี้คงจะงงไม่น้อยเพราะนอกจากเขาสามคนพี่น้องก็มีไอ้ตัวที่ยืนกรี๊ดกร๊าดตรงหน้าเขานี่แหละที่มีฝีมือพอๆกัน
...นักฆ่านิสัยตุ้งติ้งแบบมัน
ดูยังไงก็เป็นอะไรที่ไม่เข้ากัน
“เหยี่ยว ...มึงหยุดทำท่าทางแบบนั้นซะที”
สิงห์เหล่ตาไปมองด้านหลังแล้วเดินขึ้นบันไดไป ดอกรักเห็นการกระทำของเขาทั้งหมดเธอก็ยังนึกเสียใจถ้าเขาพาเธอมาแล้วปล่อยทิ้งขว้างแบบนี้สู้ให้เธออยู่ที่บ้านกับแม่ดีกว่า
“สาวที่ไหนหลงมาครับเนี่ย ...ผมเหยี่ยวนะ คุณล่ะ
?”
ท่าทางเป็นมิตรของเขาทำให้ดอกรักเบาใจขึ้นนิดหน่อยแต่ก็ยังไม่ไว้ใจอยู่ดี
“ดอกรักค่ะ เรียกรักเฉยๆก็ได้ค่ะ”
“รักแบบไหนครับ รักแท้หรือเปล่า”
“อะ เอ่อ ....คือ
/ เลิกอ่อยมันแล้วตามฉันขึ้นมาได้แล้ว!!!” เสียงตวาดกร้าวของสิงห์ทำดอกรักสะดุ้งอีกครั้ง
เธอตัวสั่นด้วยความกลัวจนเหยี่ยวสังเกตุได้เลยนึกทำเรื่องสนุกๆ
หมับ
“ว๊าย!! ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย
ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ” เสียงร้องของดอกรักทำให้สิงห์ต้องรีบวิ่งออกมาดู
พอเขาเห็นภาพนั้นก็กำหมัดยืนกัดฟันแน่นเดินลงไปหาสองคนก่อนจะกระชากดอกรักลงมายืนข้างๆเขา
“โอ๊ย เจ็บ”
แรงบีบที่ข้อมือทำเธอน้ำตาคลอ
“หุบปาก!!! ...ถ้าเล่นแบบนี้อีกจะเป็นลูกปืนที่ฝังหัวมึงไม่ใช่คำพูดของกู”
“คร๊าบบบ ?” เสียงหัวเราะคิกคักของเหยี่ยวทำให้สิงห์หงุดหงิดไม่ใช่น้อยแต่เขาก็รู้ดีว่ามันแค่กวนประสาทเล่นเท่านั้น
แต่ที่น่าโมโหคือยัยคนที่ยืนหน้าซีดข้างเขาต่างหาก
ปัง!
“จะทำอะไร เมื่อกี้ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”
ดอกรักรีบออกตัวไว้ก่อนเพราะเธอกลัวว่าเขาจะโมโหแล้วทำร้ายเธออีก
อย่างน้อยก็ในตอนนี้
“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรเธอร้อนตัวทำไม” สิงห์ถอดเสื้อออกกล้ามเนื้อเขาแน่นจนดอกรักหน้าแดง
...เกิดมาเคยเห็นแค่เด็กตัวเล็กถอดเสื้อแต่เธอยังไม่เคยเจอใครที่หุ่นดีขนาดเขามาก่อนเลย
“หน้าแดงทำไม คิดทะลึ่งกับตัวฉันอยูหรือไง?”
“โรคจิต ใครเขาจะไปคิดอะไรกับคุณได้ล่ะ
หลงตัวเอง ...แล้วเราจะกลับบ้านกันตอนไหนคะ”
“ก็นี่คือบ้าน ...เราจะไม่กลับไปที่นั่นแล้ว”
ดอกรักใจหายวาบเธอจะไม่ได้เจอแม่แล้วงั้นเหรอ เขาจะขังเธอให้อยู่ที่นี่จนตายงั้นเหรอ แล้วเธอจะได้เรียนต่อมั้ยแค่คิดถึงตรงนี้เธอก็น้ำตาคลอแล้ว
สิงห์ที่เห็นดอกรักเงียบไปก็หันไปมองใบหน้าสวยแดงกล่ำเพราะกลั้นน้ำตาเอาไว้
เป็นบ้าอะไรอีกวะ? ร้องห้อีกแล้ว
“เธอเป็นไบโพล่าร์งั้นเหรอ? ...ร้องไห้ทำไมอีก”
“ก็คุณจะไม่ให้ฉันกลับไปเจอแม่ แล้วก็จะไม่ให้ฉันไปเรียนฉันก็ต้องร้องไห้สิ ฮึก”
“ได้ยินฉันพูดออกมา?” ดอกรักส่ายหน้าแล้วฮึบน้ำตาไว้อีกครั้ง
“ถ้าไม่ได้ยินฉันพูดก็เลิกร้องไห้ ...ฉันให้เธอไปเรียน ไปหาแม่ได้ปกติแต่ถ้าจะไปต้องไปกับฉัน
ศัตรูฉันเยอะกว่าค่าสินสอดเธออีก” ดอกรักพยักหน้าแล้วเอาเสื้อผ้าของเขาไปเก็บในตู้ให้เรียบร้อย
หมับ
“อะไร?” เขามองมือเล็กที่จับชายเสื้อด้วยท่าทีอึกอัก
เธอยกมือไหว้เขาแล้ววิ่งหนีเข้าห้องนอนไปสิงห์ก็พยักหน้าก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
นานแล้วที่ไม่ได้อยู่บ้านหลังใหญ่แบบนี้ ดูสะดวกสบายกว่าบ้านหลังเล็กนั่น
“คนนั้นใครครับนาย ...เด็ก
แฟน หรือเมีย”
สิงห์ปรายตามองเหยี่ยวก่อนจะบอกออกไป
“เมีย ...มึงมีอะไร?”
“จะมีอะไรได้ล่ะครับนาย ...แล้วนายทำใจเรื่องคุณมาแตร์ได้แล้วเหรอครับ?” คำถามนั้นทำให้สิงห์ชะงักไป ...เขาไม่ได้ลืมเธอ เขาไม่มีวันที่จะลืมเธอได้แน่นอน
“อย่าให้ค่าผู้หญิงคนนั้นมากเกินไป ...เทียบมาแตร์ไม่ได้ด้วยซ้ำ” สิงห์พูดออกไปอย่างเต็มเสียงจนเหยี่ยวเกิดความสงสารร่างบางที่อยู่ในห้องของนายเขาเหลือเกิน
..ดูเธอก็ไม่มีพิษภัยกับใครถ้าวันนึงโดนนายเขาเขี่ยทิ้งขึ้นมาคงปวดใจจนตายแน่
“นายก็อย่าใจร้ายมากนะครับ ...ตัวเล็กขนาดนั้นโดนตวาดไปทีก็สั่นอย่างกับเจ้าเข้า”
“มึงดูจะห่วงเมียกูจนออกนอกหน้านะ”
“หึงผมหรือหึงดอกรักครับนาย ...ฮ่าๆ ไปแล้วครับ”
เหยี่ยวรีบวิ่งออกไปจากตรงนั้นเพราะสิงห์เล็งปืนมาที่เขา
เสียงหัวเราะร่าของเหยี่ยวทำเอาสิงห์หงุดหงิด
“พูดอะไรไร้สาระ ...หึงบ้าหึงบออะไรกัน”
- Writer
