SAVAGE 11
1383 Words
“คุณหมอคะ ...ขอรักปรึกษาอะไรหน่อยได้มั้ยคะ” เสือพยักหน้าแล้วเดินนำเข้าไปในห้องทำงานของเขาเอง ตอนนี้ม่านแก้วไม่อยู่น่าจะออกไปตรวจคนไข้ให้เขา
“ว่ามาได้เลย มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
“คือค่ารักษาของแม่น่ะค่ะ ...รักจะขอผ่อนจ่ายนะคะถ้าทำงานพิเศษแล้วได้เงินมารักจะรีบเอามาจ่ายให้เร็วที่สุดเลยค่ะ” เธอรู้ว่าค่ารักษาของที่นี่ค่อนข้างจะสูงแต่เธอก็ยินดีที่จะจ่ายเพราะเธอมีแม่แค่คนเดียวและตลอดมาแม่ก็หาแต่สิ่งดีๆให้เธอมาโดยตลอด
...ไม่ว่ายังไงแม่ก็ต้องได้รับการรักษาที่ดีที่สุด
“ไม่เป็นไรหรอกไม่ต้องจ่าย ...ฉันให้การเงินจัดการจากบัญชีของสิงห์มันเรียบร้อยแล้วไม่ต้องกังวล”
“รักกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันนะคะ ...รักไม่อยากรับเงินของเขาไว้ค่ะ” พอคิดถึงเรื่องที่เขาทำกับเธอไว้แล้วก็อดน้อยใจไม่ได้เลย เขาไม่คิดจะตามหาหรือโทรมาหาเธอด้วยซ้ำ
จะใจร้ายไปถึงไหนกัน
“ทะเลาะอะไรกับมันหรือเปล่า? เธอดูไม่ค่อยโอเคเลย” เสือค่อนข้างมั่นใจว่าดอกรักกับสิงห์จะต้องมีเรื่องอะไรกันแน่ๆ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องของเขาอยู่ดีที่จะไปยุ่งกับทั้งคู่
“ไม่มีอะไรค่ะ ...งั้นรักขอตัวไปดูแม่ก่อนนะคะ” เธอยิ้มทักทายม่านแก้วที่เดินสวนเข้ามาก่อนจะตรงเข้าไปที่ห้องพักของแม่ ถ้าเป็นปกติแม่เธอคงได้นอนแค่ห้องรวมธรรมดาแต่เพราะเสือที่ช่วยให้แม่เธอได้นอนห้องดีๆแบบนี้
“ฉันจะไม่ลืมพระคุณของคุณเลยค่ะ คุณหมอ”
“จะไปไหนล่ะคะ ไม่อยู่ค้างกับแอนก่อนเหรอ” สิงห์รู้สึกแปลกๆกับผู้หญิงคนนี้ถึงแม้ว่าหน้าเธอจะคล้ายมาแตร์จริงๆก็เถอะ แต่นิสัยและการกระทำทุกอย่างมันไม่ใช่เลย
...นึกว่าหน้าคล้ายกันแล้วทุกอย่างจะเหมือนกันซะอีก
“คงไม่ ผมต้องกลับแล้ว” มือบางกำแน่นเล็บคมจิกที่ขาตัวเองอย่างแรงเพื่อกลั้นอารมณ์ไม่ให้อาละวาดจนสิงห์หนีไป
“นี่คุณได้แอนแล้วจะไม่รับผิดชอบเหรอคะสิงห์” ยิ่งเห็นเธอร้องไห้เขาก็ยิ่งรู้สึกเหมือนทำผิดกับมาแตร์เข้าไปอีก สิงห์ตัดสินใจเดินออกมาจากห้องโดยที่ไม่พูดอะไรสักคำแต่ร่างบางก็วิ่งตามมากอดรั้งเขาจากด้านหลัง
“ฮึก อย่าทิ้งแอนนะคะ ...แอนมีแค่คุณคนเดียวต่อให้คุณจะมีคนรักแล้วก็ตาม แอนขอเป็นแค่ตัวสำรองก็ได้แอนจะอยู่เงียบๆไม่บอกเรื่องของเราให้ใครรู้ ...แค่คุณมาหาแอนบ้างก็พอ” น้ำตาเธอเปียกชื้นเสื้อด้านหลังของเขาเป็นวงกว้าง
...ไม่ชอบสถานการณ์แบบนี้เลยให้ตายสิ
“อืม แล้วผมจะกลับไปคิดดู” สิงห์ดึงแขนเธอออกจากเอวเขาแล้วเดินออกจากห้องไป ถ้าเขาหันมามองหน้าเธอสักนิดก็คงจะได้เห็นแววตาดีใจที่แสดงออกอย่างชัดเจนจนน่ากลัว
“หึๆๆ ฮ่าๆๆ ...อีกไม่นาน อีกไม่นาน”
“เหยี่ยว เมียกูหายไปไหนวะ” สิงห์เดินหาดอกรักทั่วบ้านก็ไม่เจอไม่รู้ว่าหายไปไหน พอมาถามเหยี่ยวมันก็ไม่ยอมบอกจนเขาเริ่มหงุดหงิด
“เมียคนไหนเหรอครับ ?”
“กูเพื่อนเล่นมึงเหรอ ...เมียกูอยู่ไหน” สิงห์ถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกที่ถ้าคนอื่นได้ฟังคงต้องมีเสียวสันหลัง
...แต่มันใช้ไม่ได้ผลกับเหยี่ยว
“ก็เห็นออกไปหลังจากที่นายขับรถออกไปทันที ไม่ได้ไปหานายเหรอครับ?”
“กวนตีนไม่เลิกระวังจะได้แดกตะกั่ว” แค่ให้คนหาตัวดอกรักไม่ใช่งานยากสำหรับเขาหรอกแต่ที่ยังไม่ตามหาเธอตอนนี้เพราะเขายังจัดการกับตัวเองไม่ได้ต่างหาก
“คุณสิงห์คะ สายเข้าจากคุณเสือค่ะ”
“อืม ว่าไง ถ้าจะด่าก็อย่าเพิ่งไม่มีอารมณ์ฟัง”
(เป็นบ้าอะไรอีกล่ะ แล้วนี่ทำไมยังไม่มารับเมียแกกลับบ้านอีก)
“หมายถึงอะไรไม่เข้าใจ”
(เมียแกมาเฝ้าแม่ที่โรงพยาบาลเนี่ยไม่รู้เลยเหรอ?)
สิงห์กดวางสายแล้วรีบขับรถไปที่โรงพยาบาลอย่างเร็ว เกิดอะไรขึ้นเยอะเหลือเกินเมื่อวานนี้ เขาแทบจะจัดลำดับเหตุการณ์ไม่ถูก
ปึง!
“ดอกรักอยู่ที่ไหน” ประตูห้องตรวจถูกเปิดออกอย่างถือวิสาสะอีกครั้งจนเสือต้องทำสายตาไล่สิงห์ออกไปก่อน เพราะตอนนี้เขากำลังตรวจคนไข้อยู่
แต่มันก็คงไม่ฟังอยู่ดีสินะ เฮ้อ
“เฝ้าแม่อยู่ นี่แกไม่รู้... เฮ้ย!คิดจะไปก็ไปไอ้น้องบ้านี่”
ปึง!
“เฮือก! คุณมาได้ยังไง” ประตูฟังญาติถูกเปิดเข้ามาอย่างแรงจนดอกรักที่กำลังปลอกผลไม้ทำมีดบาดมือตัวเอง
“ซุ่มซ่าม! ...อย่าให้ฉันต้องออกแรง” สิงห์กระชากแขนเธอให้เดินเข้าไปในห้องน้ำ เขายืนซ้อนข้างหลังเธอแล้วล้างแผลที่ปลายนิ้วให้อย่างแผ่วเบา
ไม่รู้ทำไมต้องทำแต่มันทำไปแล้วก็ปล่อยเลยตามเลย
“เดี๋ยวให้พยาบาลมาทำแผล อะไรของเธอวะ!” ดอกรักกระตุกมือตัวเองแล้วถอยมายืนมุมห้อง เธอไม่อยากคุย ไม่อยากรับรู้เกี่ยวกับเขาอีก
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ฉันดูแลตัวเองได้”
“อวดดีเกินไปแล้ว ...อยากโดนทำโทษอีกใช่มั้ย”
“คุณมันคนนิสัยไม่ดี เอะอะก็ชอบขู่จะทำร้ายฉันแล้วไหนจะเรื่องที่ให้คุณเหยี่ยวอุ้มฉันไปนอนในห้องอีก ต่อให้เราไม่ได้เป็นอะไรกันแต่คุณก็ควรให้เกียรติฉันบ้าง ...คุณชอบพูดว่าฉันจะสวมเขาคุณแต่คุณเองที่ปล่อยให้มันเกิดเรื่องแบบนี้” ไหล่บางหอบถี่หลังจากรัวด่าเขาไปเมื่อกี้ เธอแค้นใจมากเลยโพล่งออกไปทั้งหมดโดยไม่รู้ตัว
“เดี๋ยวนะ? เธอว่าใครอุ้มเธอไปนอนที่ห้อง” สิงห์ถามทวนคำพูดของเธอ
“ก็คุณเหยี่ยวไง ...ยังจะมาทำหน้าซื่อตาใสอีก” เขาใช้จังหวะที่เธอจะเดินหนีคว้าเอวให้ขึ้นไปนั่งบนอ่างล้างหน้าส่วนตัวเขาก็ยืนแทรกระหว่างสองขาเรียว
“อย่าทำบ้าๆนะ”
“นั่งดีๆ อย่าให้ฉันต้อง... เออ ช่างมันเถอะ” สิงห์เปลี่ยนเรื่องพูดแล้วจ้องตาของดอกรักอยู่นานมากจนเธอต้องเป็นฝ่ายหลบตาเขาซะเอง
...จ้องอะไรขนาดนั้นเนี่ย
“ไอ้เหยี่ยวมันเล่าอะไรให้ฟัง?”
“เขาบอกว่าคืนที่คุณไม่กลับบ้านเขาเป็นคนอุ้มฉันขึ้นไปนอนเอง”
“เธอเลยโมโหฉัน?” ดอกรักพยักหน้าในขณะที่สิงห์ยิ้มเจ้าเล่ห์จนเธอรู้สึกหวั่นๆ
“ยิ้มอะไรของคุณ”
“เธองอนที่ฉันให้คนอื่นอุ้มไปทั้งๆที่ควรจะอุ้มเองงั้นสินะ”
“อย่ามาหลงตัวเองหน่อยเลย ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นซะหน่อย” ยิ่งเธอปฏิเสธสิงห์ก็ยิ่งยิ้มออกมาจนแก้มปริ น่าแกล้งจริงๆว่ะ
“แล้วเธอโกรธฉันทำไม?”
“ก็คุณให้คนอื่นมาอุ้มฉันขึ้นไปนอนได้ยังไงกันล่ะ!”
“ถ้าไม่ให้คนอื่นอุ้มเธอคงอยากให้ฉันอุ้มสินะ”
“ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น อุ๊บ! อื้อ” ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบริมฝีปากร้อนก็ปิดปากของเธอพร้อมกับเร่งจังหวะจูบนี้ให้ร้อนแรงมากขึ้น มือหนาล้วงเข้าไปในเสื้อตัวบางของเธอก่อนจะลูบไปทั่วทั้งหลังเนียน
“อึก แฮ่กๆๆ พอแล้ว” เธอใช้จังหวะที่สิงห์ผละออกไปจูบคอดันเขาออกได้ทัน ซึ่งโชคดีที่เขายอมหยุดแต่โชคร้ายคือเขาไม่ยอมปล่อยให้เธอเดินหนีเขาไป
“หวาน”
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้เลยนะ! หยุดยิ้มด้วย!”
“ฉันเริ่มจะสนใจเธอแล้วสิดอกรัก”
- Writer
