รอยตราทาสหัวใจ

บทนำ 1/2

“การที่สิรินปฏิเสธแกตอนนั้น แกจำเป็นต้องทำตัวห่างเหินขนาดนี้เลยเหรอ?”

“อือ ความรู้สึกมันกลับมาเป็นเพื่อนไม่ได้แล้ว เลิกพูดถึงคนอื่นเถอะ ฉันไม่อยากนึกถึงเรื่องเก่าๆ”

ดารินมองหน้าเพื่อนรักที่ดูเศร้าๆ มือเล็กตบบ่าของอีกฝ่ายเบาๆ เป็นการปลอบใจ พอหวนนึกถึงวันที่ชนาโดนสิรินปฏิเสธตอนที่ไปขออีกฝ่ายคบก็อดเห็นใจไม่ได้ แต่เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว ชนาคงฝังใจกับเรื่องนี้และยากที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้สินะ

“แล้วนี่จะทำยังไงต่อกับข้อเท้า มันเหมือนจะบวมแล้วนะดาริน” ใบหน้าหล่อเหลามองข้อเท้าที่บวมเบ่ง ในใจก็อดเป็นห่วงหญิงสาวไม่ได้

“ฉันว่าจะกลับไปประคบเย็นที่บ้านน่ะ เป็นแบบนี้อยู่ต่อก็คงไม่สนุกแล้ว”

“งั้นเดี๋ยวฉันไปส่งที่บ้าน” ชนาบอกพร้อมกับช่วยพยุงคนเจ็บขึ้น มือหนาที่สัมผัสผิวเนียนนุ่มของหญิงสาวทำเอาหัวใจของเขาเต้นอย่างไม่เป็นจังหวะ

“ดื่มมารึไง ทำไมหน้าแดงๆ” ใบหน้าสวยจ้องหน้าคนข้างๆ ด้วยความสงสัย

“เปล๊า! ไปที่รถกันเถอะ” ชนารีบบ่ายเบี่ยงเพราะกลัวจะโดนจับได้ว่าที่หน้าแดงไม่ใช่เพราะดื่ม แต่เพราะเขินเธอต่างหาก

เมื่อทั้งสองอยู่บนรถเรียบร้อยแล้ว ชนาก็พยายามบังคับรถให้ออกตัวไปอย่างช้าๆ หวังจะยืดเวลาให้ได้อยู่กับดารินให้ได้นานที่สุด ความมืดภายนอกบวกกับความเงียบงันภายในรถหรู ทำให้บรรยากาศดูวังเวงชอบกล จนชายหนุ่มต้องเป็นฝ่ายหาเรื่องชวนคุย

“ดาริน ฉันถามอะไรแกหน่อยสิ” ใบหน้าหล่อเหลาหันมามองร่างบาง ในขณะที่มือยังคงบังคับพวงมาลัยอยู่

ดารินขมวดคิ้วสงสัยกับความเคร่งเครียดที่กำลังแสดงบนใบหน้าเพื่อนรัก เหมือนว่าเขามีอะไรอยู่ในใจ

“มีอะไรเหรอ?”

“ถ้าแกชอบใครสักคน แกจะบอกความรู้สึกของแกกับคนที่ชอบไหม?”

“ถ้าเป็นฉัน ฉันต้องมั่นใจก่อนว่าคนที่จะบอกก็ต้องมีใจให้ฉันเหมือนกัน”

“แล้วแกจะมั่นใจได้อย่างไรว่าเขาจะชอบแกหรือไม่ชอบแกวะ ถ้าแกยังเลือกที่จะเก็บมันไว้ในใจอยู่แบบนี้”

“ตอบยากเหมือนกันนะ” ดารินเงียบไป เธอพยายามคิดหาคำตอบนั้น ใช่ว่าเธอจะไม่เคยชอบใคร แต่ก็แค่ชอบแบบไม่ได้คิดอยากจะเป็นเจ้าของซะหน่อย เธอก็เลยไม่รู้ว่าจะตอบคำถามนี้กับชนายังไงดี

ความเงียบปกคลุมอีกครั้ง ดารินได้แต่มองใบหน้าเคร่งเครียดของเพื่อนรักเงียบๆ เธอไม่อยากจะถามอะไรต่อ เพราะถ้าหากเขามีเรื่องไม่สบายใจ ในวันที่เขาพร้อม เดี๋ยวชนาก็คงเป็นฝ่ายบอกเธอเอง

“ขอบคุณนะที่มาส่งนะ” ดารินเอ่ยยิ้มๆ

“อือ” น้ำเสียงดูเย็นชาของชนาทำให้ร่างบางที่กำลังจะเอื้อมมือไปสัมผัสหลังมือหนาถึงกับชะงัก เธออยากจะถามเขาเหลือเกินว่าเป็นอะไรกันแน่ แต่เพราะนิสัยของอีกฝ่ายดี ดารินจึงเลือกที่จะเงียบและไม่พูดอะไรต่อ

“ฉันไม่เป็นอะไรหรอก แกเข้าบ้านไปเถอะ” มือหนากุมมือเล็กไว้เบาๆ ก่อนจะปล่อยให้เป็นอิสระ

ดารินมองหน้าเพื่อนรักอีกครั้ง เมื่อแน่ใจว่าเขาไม่ยอมบอกอะไรกับเธอแน่ๆ จึงตัดใจจากคนปากแข็ง ร่างบางยืนโบกมือลาชนาที่ออกรถไปอย่างรวดเร็ว

รถแล่นในขณะที่คนขับไม่ได้มีสมาธิในการขับรถเลยแม้แต่น้อย ที่ชนาต้องเครียดหนักขนาดนี้เพราะดารินเป็นเพื่อนรักของเขามานาน และถ้าหากเขาเผลอบอกความรู้สึกของตัวเองออกไป มันมีโอกาสน้อยมากที่เธอจะชอบเขาตอบ และมีโอกาสน้อยมากที่เธอจะลองเปิดใจคบหากับเขา

ชนารู้ดีว่าในสายตาของดารินตลอดสี่ปีทีผ่านมาเธอมองเขาเป็นแค่เพื่อนเท่านั้น

แต่ถ้าลองมองกลับกัน หากเขาไม่ได้บอกความรู้สึกของตัวเองกับเธอ แล้วสักวันหนึ่งเธอต้องตกเป็นของคนอื่นโดยที่เขาไม่เคยได้ลองพยายามเลยสักครั้ง เมื่อถึงวันนั้นเขาอาจจะรู้สึกเจ็บปวดมากกว่าตอนนี้เป็นหลายเท่าแน่ๆ

ริมฝีปากบางยกยิ้มเมื่อสามารถตัดสินใจกับความลังเลครั้งนี้ได้ ชนาเลือกที่จะบอกความรู้สึกของตัวเองที่อัดอั้นมานาน ด้วยความใจชายหนุ่มจึงรีบหักพวงมาลัยรถกะทันหันเพื่อกลับไปทางเดิมที่จากมา

เขาจะต้องบอกเธอวันนี้ และเดี๋ยวนี้!

“ฉันชอบแกนะดาริน ฉันจะไม่มีวันยอมให้แกเป็นของคนอื่นอย่างแน่นอน!” ชนาย้ำกับตัวเองเพื่อเพิ่มความมั่นใจ คันเร่งถูกเหยียบจนมิดไมล์ด้วยความร้อนรน ด้วยความพะวงคิดถึงแต่หญิงสาวที่แอบรัก ทำให้ชายหนุ่มแอบลืมสังเกตไปเลยว่ามีรถพ่วงสวนมาในเลนตรงข้ามพอดี ความแรงของรถยนต์พุ่งเข้าไปปะทะกับรถพ่วงบรรทุกของขนาดใหญ่จนเกิดเสียงชิ้นส่วนเครื่องยนต์กระทบกันดังระงมไปชั่วขณะ

ร่างกายของชนารับแรงกระแทกเข้าเต็มๆ ผิวกายจากที่เคยขาวเนียนไร้ซึ่งรอยขีดข่วน ตอนนี้อาบไปด้วยเลือดสีแดงสดที่ไหลออกมาจากเนื้อที่ถูกเปิดออกจากเศษกระจกรถที่แตกกระจาย สติของชายหนุ่มแตกกระเจิงและเข้าสู่ห้วงนิทราในทันที

อาการเป็นตายร้ายดีไม่แพ้กัน...

สุดท้ายแล้วเขาก็ไม่มีโอกาสได้บอกความรู้สึกของตัวเองให้ดารินได้รับรู้ และท้ายที่สุดแล้วชนาก็ยังไม่อาจจะรู้เลยว่า เขาจะมีชีวิตรอดจากอุบัติเหตุครั้งนี้เพื่อไปบอกรักดารินได้หรือไม่

“ฉันชอบแก ดาริน” และนั่นก็คือประโยคสุดท้ายก่อนที่สัมปชัญญะทุกอย่างของชนาจะดับวูบไป