บทนำ 1/1
1016 Words
“สวัสดีสิริน” แม้ถ้อยคำจะดูห่างเหินสักหน่อย เพราะว่าเธอไม่ค่อยจะได้พูดคุยกับสิรินสักมากนัก แต่เพราะพวกเธออยู่คณะเดียวกัน ถ้าจะให้นั่งเงียบๆ ไม่ทักทายก็เห็นว่าจะเป็นการเสียมารยาทจนเกินไป
ชนาวางช้อนส้อมลงกับจานเซรามิกส์สีขาวจนเกิดเสียงดังกังวานเล็กๆ ฉุดให้ดารินหันมาไปมองอีกฝ่าย ชายหนุ่มหยุดกินก่อนจะนั่งทำหน้านิ่งอย่างไม่พอใจ พอดารินเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้เป็นอะไรจึงหันไปสนทนากับสิรินต่อ โดยหารู้ไม่ว่าคนที่นั่งข้างๆ กำลังงอนเธออยู่
“เธอยังสวยเหมือนเดิมเลยนะสิริน”
“ขอบคุณนะ แล้วดารินเป็นไงบ้าง สบายดีไหม?”
“สบายดีสิ ได้เป็นพยาบาลสมใจอยากสักที”
“แล้ว...ชนาล่ะ ตอนนี้ทำงานอะไรอยู่เหรอ?” พอถามดารินเสร็จสิรินจึงเอ่ยถามชนาที่นั่งอยู่ข้างๆ กับดาริน ทว่าคนถูกถามกลับนั่งนิ่ง แม้แต่หางตาก็ไม่ปรายมามองเธอ สถานการณ์เข้าสู่โหมดตึงเครียดเพราะทั้งโต๊ะเงียบสงัด อยู่ๆ ชนาก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากงานไปอย่างหน้าตาเฉย ปล่อยให้สิรินหน้าเสียจนเพื่อนคนอื่นๆ ต้องปลอบใจ
“ฉันจะไปลากตัวกลับมาขอโทษให้นะ” ดารินพูดจบก็ลุกขึ้นแล้ววิ่งตามชนาไปติดๆ หญิงสาววิ่งเร็วจนลืมว่ารองเท้าที่ตัวเองใส่อยู่ส้นมันสูงพอสมควร ขาเรียวยาวก้าวฉับๆ จนเผลอก้าวผิดจังหวะ เป็นผลให้เธอตกจากรองเท้าส้นสูง
“แกเป็นอะไรรึเปล่า” ชนารีบหันกลับมาพยุงร่างบาง โดยใช้แขนช้อนไปที่เอวคอดของดาริน
“ถ้าข้อเท้าไม่แพลงแกคงไม่หันมาสนใจ ปล่อยให้ฉันวิ่งตามอยู่แบบนี้ใช่ไหม?”
“ไร้สาระน่า แกก็รู้อยู่ยังจะวิ่งตามมาทำไม”
ชนาพยุงร่างบาง เขาพาเธอออกไปนอกงาน แล้วดันให้นั่งลงตรงม้านั่งที่อยู่บริเวณสวนหย่อมที่ถูกจัดเล็กๆ ประดับภายนอกอาคาร ร่างสูงย้ายตัวเองมานั่งยองๆ อยู่ตรงหน้าหญิงสาว ข้อเท้าของดารินถูกมือหนาจับขึ้นมาดูอาการ ก่อนที่ชายหนุ่มจะถอดรองเท้าเจ้าปัญหาออกให้เธออย่างเบามือ
“ไม่ต้องหรอกชนา ฉันเป็นพยาบาลนะ เดี๋ยวฉันทำเอง”
“อย่ามาอวดวิชาเรียนแถวนี้ ก็เห็นอยู่ว่าตัวเองเจ็บ จะก้มหน้าลงมาทำเองรึไง หรือจะยกขาขึ้นไปทำ แต่ฉันขอเตือนนะว่าชุดสีขาวบางๆ ของเธอมันจะทำให้ฉันเห็นอะไรต่อมิอะไรบ้างแล้ว และฉันก็รับประกันได้เลยว่าฉันจะมอง”
“นี่ ทะลึ่งแล้วนะ!” มือเล็กฟาดลงที่ไหล่กว้างของเพื่อนรักแรงๆ
“โอ๊ย! ฉันช่วยเธออยู่นะ อย่ามาทำร้ายผู้มีพระคุณแบบนี้สิ”
“ไม่สน ฉันช่วยเหลือตัวเองได้ มานี่เดี๋ยวฉันทำเอง” ร่างบางขยับเท้าหนี ทว่าชนาก็ดึงเท้าเธอให้กลับมาอยู่ในตำแหน่งเดิม
“โอ๊ยยย เบาๆ สิ นี่จะช่วยหรือจะซ้ำให้เจ็บหนักกว่าเดิมกันแน่เนี่ย” ดารินทำหน้าไม่พอใจกับการกระทำห่ามๆ ของเพื่อนรักที่ดึงข้อเท้าของเธอแรงๆ แบบนี้
“เออๆ ขอโทษ จำไว้นะ ต่อให้เธอจะเป็นหมอ ถ้าเธอเจ็บฉันก็จะไม่ทิ้งเธอไปไหน ฉันจะคอยช่วยเธอจนกว่าจะหายดี และฉันสัญญาว่าจะอยู่ข้างๆ เธอแบบนี้ตลอดไป” คำพูดของชนาแฝงด้วยความนัยลึกซึ้ง ทว่าคนที่เขาแอบรักมาเนิ่นนานกลับไม่เคยเข้าใจความนัยนี้เลยสักครั้ง
“ฉันต้องซึ้งไหมเนี่ย พูดอะไรพิลึก” เสียงเล็กบอกแกมขำกับสีหน้าจริงจังของคนที่เงยหน้ามองเธออยู่
“อย่าบอกนะว่าเธอลืมสัญญาของเรา”
“สัญญา?” ดารินทวนคำพูด ในหัวพยายามนึกถึงคำสัญญาที่ชนาเคยบอก
“สัญญาที่ว่าเราจะดูแลกันตั้งแต่ตอนที่แกกับฉันเรียนอยู่ปีหนึ่งน่ะเหรอ?”
“ใช่ ฉันพูดจริงๆ นะ ฉันจะอยู่ดูแลแกไม่ไปไหน แล้วแกล่ะดาริน ถ้าฉันเป็นอะไรไปแกจะทิ้งฉันไหม?” ดวงตาคู่คมจ้องมองใบหน้าสวยหวานอย่างคาดหวัง
“ทำไมพูดอะไรเป็นลางร้ายแบบนั้น” ดารินขมวดคิ้วเป็นปมขณะมองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ
“ฉันแค่อยากรู้ ตอบฉันมาสิ”
“อือ ไม่ทิ้งหรอก ฉันเป็นพยาบาลนะจะให้ทิ้งใครง่ายๆ ได้ยังไงกัน”
ชนาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไม่ว่ายังไงดารินก็เหมารวมเขากับคนอื่นๆ เสมอ เขาไม่เคยถูกเธอมองในฐานะที่พิเศษกว่าคนอื่นเลยสักครั้ง เมื่อเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองกำลังน้อยใจไร้สาระ ชายหนุ่มก็รีบสะบัดหัวปัดความฟุ้งซ่านออก แล้วหันมาสนใจข้อเท้าที่ดูเหมือนจะบวมขึ้นมาเล็กน้อยของดารินแทน
“โอ๊ย! พอก่อนๆ ถ้าขืนให้แกช่วยมีหวังฉันคงเจ็บหนักกว่าเดิม ข้อเท้าแพลงใครใช้ให้นวดเนี่ย” ดารินถกขาหนีตอนที่มือหนานวดข้อเท้าที่แพลงของเธอ ซึ่งมันเป็นการปฐมพยาบาลที่ผิดมหันต์
“เดี๋ยวฉันจัดการเอง แกน่ะเข้าไปขอโทษสิรินหน่อยเถอะ”
“ไม่!” พอได้ยินชื่อผู้หญิงที่เคยหักอก อารมณ์ของชนาก็เปลี่ยนในทันที
“ที่แกตามฉันมาเพราะตามมาเพื่อให้ฉันไปขอโทษยัยนั่นเองเหรอ อุตส่าห์คิดว่าตามมาเพราะเป็นห่วงฉันซะอีก” พูดจบร่างสูงก็รีบยืนขึ้นแล้วทำท่าจะเดินจากไป
“เดี๋ยวก่อน แกจะไปไหน?”
“เปล่าหรอก” ตอนแรกเขากะจะเดินหนีจริงๆ แต่พอเห็นว่าดารินอยู่ในสภาพที่ไม่ค่อยจะดีนัก ชนาจึงทิ้งความน้อยใจแล้วกลับมานั่งอยู่ข้างๆ เธอเช่นเดิม
- Writer
