“คุณติณณ์...” เพียงตะวันอุทานน้อย ๆ เมื่อเปิดประตูห้องออกมาเห็นติณณ์ยืนอยู่หน้าประตูพอดี เด็กสาวจึงหันไปปิดประตูเบา ๆ แล้วถามขึ้นมาอย่างแปลกใจ “คุณ...มีอะไรรึเปล่าคะ”
เพียงตะวันถามแบบนี้เพราะดวงตาของคนตรงหน้าดูเศร้ามากอย่างกับคนอมทุกข์
“ทานอะไรรึยังเช้านี้” น้ำเสียงทุ้มถามขึ้นอย่างเรียบ ๆ แทนคำทักทาย เพียงตะวันจึงส่ายหน้าน้อย ๆ
“ยังค่ะ...”
“ไปทานข้าวกันมั้ย”
ณ ห้องอาหารของโรงพยาบาลตอนเช้า ผู้คนยังไม่พลุกพล่านมากนัก ติณณ์จึงสั่งโจ๊กร้อน ๆ มาให้เด็กสาวตรงหน้า ส่วนเขาสั่งกาแฟถ้วยหนึ่งเท่านั้น เขานั่งจิบกาแฟไปเรื่อย ๆ พลางเหลือบมองคนตรงหน้าที่ดูเหมือนนาน ๆ ทีจึงจะตักโจ๊กเข้าปากเสียครั้งหนึ่ง
“ไม่อร่อยหรือไง” คำถามเรียบ ๆ ที่ดังขึ้นนั้นแต่แฝงความห่วงใยจนคนถูกถามจับได้ เธอจึงค่อย ๆ ส่ายหน้าปฏิเสธ “อร่อยค่ะ...”
“อร่อย แต่ทำไม ทานไปนิดเดียวเองล่ะ” เขาตำหนิราวกับเพียงตะวันเป็นเด็กตัวเล
