แสงจันทร์สีเงินยวงภายใต้ท้องฟ้าที่กว้างละลานตาไปด้วยมวลหมู่ดวงดารานับหลายล้านดวง ติณณ์ทอดสายตามองไปยังท้องฟ้าเบื้องบนด้วยความเหนื่อยหน่าย พลางนึกถามตัวเองอยู่ในใจว่า ทำไมคืนนี้เขาถึงไม่สามารถซึมซับเอาบรรยากาศอันสวยงามนี้เข้าไปเติมเต็มจิตใจที่สับสนและวุ่นวายดวงนี้ของเขาได้เลย ตรงกันข้ามกับหญิงสาวที่นั่งข้าง ๆ เขา เธอกำลังซึบซับเอาความสุขและบรรยากาศของคืนนี้เอาไว้อย่างเต็มที่ โดยไม่ยอมผละออกห่างเขาเลย
“กลับเข้าข้างในกันเถอะ อากาศมันเย็นมากนะทิพย์ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา... ” ในที่สุดติณณ์จึงเป็นฝ่ายเตือนเธอเบา ๆ
“ก็ทิพย์อยากอยู่กับพี่ติณณ์ต่อ นาน ๆ นี่คะพี่ติณณ์ไม่เห็นเหรอว่า คืนนี้พระจันทร์ทอแสงสวย เป็นใจให้เราได้นั่งอยู่ตรงนี้” ดูเหมือนทิพรดายังคงทำตัวเหมือนเด็กดื้อที่ไม่ยอมฟังคำเตือนกลาย ๆ ของเขา ติณณ์แอบถอนหายใจอย่างแผ่วเบา คืนนี้เขาใช้เวลากับเธอนานเกินไปแล้วเริ่มตั้งแต่ที่ทุกคนต่างทยอยกลั
