นันท์นภัสที่เพิ่งรู้สึกตัวค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ก่อนจะมองเห็นเพดานสีขาวตรงหน้า...ตอนนี้เธอรู้สึกอ่อนเพลียเหลือเกิน...รู้สึกเจ็บแต่ก็ทนกัดฟันฝืนขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะรู้สึกถึงไออุ่นที่มือข้างหนึ่งของเธอ จึงก้มหน้าไปมองก็พบว่าบัดนี้ศีรษะเจ้าของมือนั้นฟุบอยู่ข้างกายเธอ รอยยิ้มเอ็นดูที่ผสมกับความตื้นตันใจบังเกิดขึ้นตรงริมฝีปากสวย นันท์นภัสค่อย ๆ นำมือข้างหนึ่งไปสัมผัสศีรษะนั้นด้วยความเอ็นดู สัมผัสอบอุ่นที่แตะลงมานั้น ทำให้เจ้าของศีรษะที่ซบลงกับเตียงนอนค่อย ๆ เงยใบหน้าขึ้นมา ก่อนจะขยี้ตาสองสามทีด้วยความเคยชิน และเมื่อมองเห็นภาพตรงหน้าชัดเจนแล้ว รอยยิ้มยินดีก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า
“อาจารย์ อาจารย์ฟื้นแล้วเหรอคะ”
นันท์นภัสพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม ความเจ็บปวดในร่างกายหายไปในพริบตาเมื่อได้เห็นความห่วงใยและใส่ใจจากเด็กสาว
“ตะวันดีใจจังที่อาจารย์ไม่เป็นอะไรมาก คุณหมอบอกว่าแผลค่อนข้างลึกแต่โชคดีที่ไม่โดนอว
