EP.03
1172 Words
EP.03
แม้ว่าเธอจะเป็นสาวมั่น ทันสมัย แต่เมื่อมาเจอในสถานการณ์แบบนี้ มันต่างบ้านต่างเมือง ต่างที่พึ่งพา ทุกอย่างรอบตัวแม้อากาศจะเป็นใจ เย็นสบาย งดงามและอ่อนช้อย หากเวลานี้เธอกลับรู้สึกว่ามันเสมือนป่าหิมะที่กำลังร่วงหล่นลงทีละก้อนสองก้อนและกำลังบีบคั้นให้ร่างของเธอแข็งตายอยู่ตรงจุดนั้น
ธาราริน ถิ่นเมฆา ตัดสินใจพยุงตัวเองลุกขึ้น พยายามข่มน้ำตาไม่ให้มันไหลและพยายามข่มความรู้สึกหวาดกลัวทั้งหมดให้สิ้นไป มองทุกคนด้วยรอยยิ้มก่อนจะเอ่ยขอตัว
“วันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน ธารขอตัวไปพักก่อนนะคะ”
ฝ่ายอริมารีบผวาลุกตามแล้วคว้าแขนสาวรุ่นน้องไว้ได้ทัน
“เดี๋ยวก่อนสิน้องธาร พวกพี่ขออธิบายก่อนนะคะ”
“อธิบายอะไรหรือคะ”
หญิงสาวแสร้งยิ้มทำเป็นไม่รู้ทัน ก่อนจะกราดยิ้มให้ทุกคนที่ร่วมโต๊ะเป็นเชิงขออภัยกับการที่เธอต้องเสียมารยาทก่อนจะเดินออกจากโต๊ะนั้นไปโดยมีอริมาติดตามมาด้วย
ทั้งสองเดินทางมาถึงยังบ้านพักพนักงานซึ่งอยู่ไม่ห่างจากร้านอาหารนั้นมากนัก ตลอดเส้นทางธารารินนิ่งเงียบโดยไม่พูดอะไร แม้พี่เลี้ยงสาวจะพยายามอธิบายทำความเข้าใจเธอกลับทำนิ่งเป็นหูทวนลม
เดินขึ้นมาถึงหน้าห้องพัก หญิงสาวจากกรุงเทพฯ จึงหันมาทางพี่เลี้ยงแล้วกล่าวขอบคุณ
“ขอบคุณนะคะพี่อบ ที่มาส่งธารถึงห้อง”
“ธาร พี่อยากจะอธิบายเรื่องทั้งหมดนะคะ พี่อยากอธิบายในความจริงใจของพี่และพี่ๆ ทุกคน”
“เอาไว้วันพรุ่งนี้ดีกว่าค่ะ วันนี้ดึกแล้ว ธารอยากจะพัก”
เธอตัดบทโดยการเสียบกุญแจแล้วไขเปิดประตูห้อง เห็นดังนั้นอริมาจึงหน้าเหวอก่อนจะตัดสินใจแทรกตัวเข้าไปในห้องก่อนเจ้าของ
“พี่จะไม่ยอมกลับห้องจนกว่าธารจะฟังพี่อธิบายและจนกว่าน้องธารจะเข้าใจพี่ถึงจะสบายใจ”
ธาราริน ถิ่นเมฆา ส่ายหน้าอย่างระอา หญิงสาวถอนใจก่อนจะเข้าไปในห้องในที่สุด
ไฟในห้องนั้นสว่าง ส่องให้เห็นห้องชุดที่ถูกจัดอย่างเป็นระเบียบ สะอาดสะอ้านประหนึ่งมีใครจัดเรียงและปัดกวาดเช็ดถูให้อย่างดิบดี ธารารินส่ายหน้าหลังมองกราดไปทั่วทั้งห้องก่อนจะไปหยุดยังกระเป๋าสัมภาระที่เธอนำติดตัวมาเพียงสองชิ้นเท่านั้น
แม้ตอนบ่ายเธอจะเคยเข้ามาในห้องนี้แล้วเพื่อนำกระเป๋ามาไว้ แม้จะแปลกใจในคราวแรกกับเฟอร์นิเจอร์ชิ้นหรูและห้องชุดที่ถูกจัดอย่างเป็นระเบียบของพนักงานราชการเงินเดือนต่ำที่ไม่ควรจะหรูหรามากมายขนาดนี้ นึกค้านในคราวแรกแต่เธอก็ตัดความรู้สึกนั้นทิ้งไปแล้วเมื่อตอนบ่ายว่ามันอาจจะเคยเป็นห้องชุดของพนักงานราชการคนอื่นที่ทิ้งสมบัติเอาไว้มากมายจนคนที่มาเช่าห้องต่ออย่างเธอได้รับอานิสงค์ตามไปด้วย
จวบจนกระทั่งเวลานี้หญิงสาวจึงเข้าใจในความหมาย ความเคลือบแคลงในคราวแรกมันไม่ได้ผิดทั้งหมด มันแค่แตกต่างเพียงนิดเท่านั้น เพราะทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในห้องนี้เป็นคำสั่งจากกรมฯ ซึ่งมีพี่ชายของเธออยู่เบื้องหลังนั่นเอง
สาวจากเมืองกรุงทรุดกายลงนั่งบนเตียง มองอริมา...หญิงสาวผู้ได้รับหน้าที่มาเป็นพี่เลี้ยงของเธอต่อจากพี่สีฟ้าแล้วถอนใจ
“ธารให้เวลาพี่อบอธิบายสิบนาทีนะคะ วันนี้ธารเหนื่อยมากอยากจะพัก”
ฝ่ายพี่เลี้ยงสาวจุดยิ้มเจื่อน ก่อนจะเริ่มต้นอธิบายเรื่องราวทั้งหมดว่าทุกสิ่งทุกอย่างเป็นคำสั่งด่วนมาจากกรม ให้เจ้าหน้าที่ทุกคนดูแลน้องสาวของเภคินทร์ ถิ่นเมฆา ให้มากที่สุด พยายามเสาะหาความสะดวกสบายให้กับหญิงสาวและอำนวยความสะดวกในการทำงานของหญิงสาวอย่างดีที่สุด
“แสดงว่าตั้งแต่ก้าวแรกของธารที่ก้าวมายังจังหวัดนี้ ทุกคนต่างให้ความช่วยเหลือธาร เพราะเห็นว่าธารเป็นเด็กเส้นใช่ไหมคะ”
อริมาพยักหน้าช้าๆ อย่างจำยอม
ธารารินมองหน้าสาวรุ่นพี่อยู่นิ่งนาน...ใช่ เธอกำลังตกอยู่ในภวังค์ความคิด ความคิดที่มันดูโหดร้ายกับจิตใจของเธออย่างมากมาย
ทุกคนในที่นี่ต่างหลอกลวงเธอ...พวกเขาต่างเห็นเธอเป็นเด็กเส้นที่สมควรจะดูแลทะนุถนอมเอาใจใส่อย่างกับไข่ในหิน
ทั้งที่ศักยภาพของเธอมีมากมาย ไม่ต้องพึ่งพาใครหากไม่จำเป็นจริงๆ
พี่ชายของเธอทำผิด...กรมฯ ก็ทำผิดทั้งต่อเธอและต่อจรรยาบรรณ
แบบนี้เธอไม่ชอบเอาเสียเลย
แม้จะโกรธเคืองอย่างมากมาย หากหญิงสาวกลับข่มความรู้สึกนั้นให้สุดขั้วหัวใจ ไม่ให้วู่วามทำเกินเหตุจนกลายเป็นเรื่องร้ายแรงไปได้
ในเมื่อทุกคนพยายามจะดูแลเอาใจใส่เธอ เธอก็จะพยายามทำตัวให้เป็นปกติและหาทางหลีกหนีไปให้ไกลสุดกู่
ดี...โกหก หลอกลวงกันได้ก็ให้ทำกันไป ฉันจะไม่สนใจอีกต่อไป ฉันจะทำหน้าที่ของฉันตามศักยภาพที่มี ความสามารถของฉันไม่ได้น้อยไปกว่าคนอื่นๆ เสียหน่อย
เธอบอกใจตัวเอง ก่อนจะพยักหน้าพร้อมยิ้ม
“โอเคค่ะ ธารเข้าใจพวกพี่ๆ ทุกคนที่ต้องทำตามคำสั่งของผู้หลักผู้ใหญ่นะคะ”
“น้องธารคะ...” อริมาลุกจากที่เดินมาหาสาวรุ่นน้อง คว้ามือบางละเอียดงามนั้นมากุมก่อนจะมองลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยแล้วว่าต่อ
“น้องธารโปรดเข้าใจนะคะว่าพวกพี่ๆ ต่างต้องจำใจทำตามคำสั่ง แม้ว่าบางคนจะไม่ชอบใจกับการเป็นเด็กเส้นของน้อง พวกเขาต่างตั้งแง่กับน้องอย่างมากมายตั้งแต่เห็นแค่ชื่อของน้องเมื่อหลายสัปดาห์ก่อน แต่กับพี่ พี่อยากจะให้น้องเข้าใจนะว่าพี่และพี่เทพ พวกเรามีความจริงใจให้กับน้อง”
“ขอบคุณนะคะ”
ธารารินจ้องเข้าไปในดวงตาคู่สวยของอริมาก็เข้าใจในคำพูดนั้น ในแววตาของอีกฝ่ายไม่ได้โกหก
พี่เลี้ยงของเธอคนนี้จริงใจกับเธอจากใจจริง
“อยู่ที่นี่ไปนานๆ น้องธารจะเข้าใจนะคะว่าแต่ละคนเป็นอย่างไร แล้วอย่าเพิ่งถอดใจทำเรื่องย้ายไปที่อื่นเสียก่อนล่ะ”
เห็นสาวเมืองกรุงยิ้ม อริมาจึงพอจะยิ้มตามขึ้นมาได้ บรรยากาศอันอึดอัดที่มันคลุมเครืออยู่ในหัวใจกำลังถูกปัดเป่าออกไปทีละน้อย
ทั้งสองปรับความเข้าใจกันสักพัก อริมาก็ขอตัวกลับพร้อมกับความคลายใจ เมื่อธารารินเข้าใจและไม่นึกโกรธเคืองเธออย่างที่นึกหวาดหวั่นในคราวแรก
- Writer
