กรุ่นรักเคียงธารา

EP.02

EP.02

อีกหนึ่งเดือนต่อมา

ศาลากลางจังหวัดพะเยา...

สถานที่แห่งนี้คือสถานที่ทำงานแห่งแรกของหญิงสาวหลังจากเรียนจบปริญญาโทในสายงานการพัฒนาและนอนกินเที่ยวเตร่อยู่ร่วมเวลาหนึ่งปีอย่างสุขสบายเพื่อรอคำสั่งการเรียกเข้าบรรจุเป็นพนักงานราชการ

ณ ที่แห่งนี้หญิงสาวได้พบเจอกับพัฒนาการจังหวัดและพี่ๆ พัฒนากรหลายคน แต่ละคนแม้จะมาจากต่างที่ ทางทิศทาง ต่างฐานะ แต่มีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันกับเธอคือการเป็นนักพัฒนา ตามรอยพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว องค์พ่อหลวงของปวงชนชาวไทย

“ป่าเขาลำเนาไพร ไม่ว่าจะใกล้ไกล พระองค์ท่านทรงเสด็จไปทุกแห่งที่ แม้จะทุรกันดารขนาดไหน พระองค์ก็เคยไป อย่างจังหวัดพะเยาของเรานี้ก็เหมือนกัน เมื่อหลายสิบปีก่อนองค์พ่อหลวง องค์แม่หลวงก็เคยเสด็จมาเยี่ยมเยือนอยู่บ่อยครั้ง เพราะฉะนั้นพี่อยากจะให้เธอตั้งใจทำงาน แม้จะเหน็ดเหนื่อยแค่ไหน ขอให้มุ่งมั่นนึกถึงพระองค์ท่านเอาไว้นะ เพราะสมัยนั้นกับสมัยนี้มันต่างกันมาก ความลำเค็ญที่พระองค์ทรงพบเจอทรงมากกว่าเราในสมัยนี้หลายร้อยเท่านัก”

นั่นคือคำที่พี่เลี้ยงของหญิงสาวเอ่ยในช่วงสัปดาห์ต่อมาหลังจากที่รู้จักและสนิทกันมากขึ้น พี่คนนั้นคือพี่สีฟ้า หญิงสาวชาวอีสานที่หลงใหลในความเป็นเมืองเหนือจนเลือกมาบรรจุงานราชการที่ภาคเหนือตลอดจนตั้งหลักปักฐานไม่ยอมย้ายไปไหนอีก

ฝ่ายหญิงสาวยิ้ม ซึมซับคำบอกกล่าว คำตักเตือนในการประพฤติปฏิบัติตัว รวมไปถึงงานในด้านการพัฒนาในช่วงการทดลองงานเดือนแรก ก่อนจะส่งตัวหญิงสาวไปยังอำเภอที่เธอได้รับการบรรจุ นั่นก็คืออำเภอเชียงตะวัน

ดูเหมือนธาราริน ถิ่นเมฆา สาวเมืองกรุงจะรู้สึกตื่นตาตื่นใจเป็นหนักหนาในครั้งเดินทางมุ่งสู่อำเภอเล็กๆ ที่วางตัวอยู่เกือบเหนือสุดของจังหวัดพะเยา ที่แห่งนี้มีภูเขาน้อยใหญ่ วางตัวลดหลั่นล้อมรอบตัวอำเภอแห่งนั้นเอาไว้ประหนึ่งห้อมล้อมเมืองให้ตัดขาดจากโลกภายนอก เก็บความเป็นพื้นถิ่นเอาไว้อย่างงดงาม

หญิงสาวจุดยิ้มยามมองสายหมอกในช่วงฤดูหนาวลอยเกลี่ยเหนือยอดเขาสูงเป็นทิวแถวอย่างงดงามในวันที่เดินทางไปกับรถของพัฒนาการจังหวัดเพื่อส่งตัวเธอสู่อำเภอเชียงตะวัน

“สวยจัง...” เธอหันมาทางพี่เลี้ยงแล้วว่า “มีแต่ธรรมชาติทั้งนั้นเลยนะคะพี่”

ฝ่ายสาวอีสานจุดยิ้มก่อนจะว่า

“อยู่นานๆ ไปเธอก็จะชอบเองนะ ผู้คนที่นี่ส่วนมากใจดี เป็นกันเอง โดยเฉพาะอริมาพัฒนากรของอำเภอนี้ ซึ่งเป็นรุ่นน้องของพี่เอง เดี๋ยวพี่จะแนะนำให้รู้จัก”

การเดินทางใช้เวลาเพียงสองชั่วโมงก็ถึงตัวอำเภอเชียงตะวัน จริงอย่างที่พี่สีฟ้าพูดเอาไว้ว่าผู้คนเมืองนี้มีแต่คนจิตใจดี เพราะขนาดเจ้าหน้าที่อำเภอ หลายๆ คนยังมารอต้อนรับหญิงสาวครั้งเมื่อเห็นรถของจังหวัดเดินทางมาถึง

แต่ละคนต้อนรับขับสู้เธออย่างดีเยี่ยม รวมถึงความเป็นกันเองจนทำให้ธารารินรู้สึกคลายใจกับการที่ตนต้องเดินทางมายังสถานที่แปลกหูแปลกตาและไม่คุ้นชิน ในคราวแรกเธอกลัวว่าจะพบเจอแต่คนหลอกลวง ใช้เล่ห์เหลี่ยมจนทำให้ต้องเสียใจเหมือนผู้คนที่มีไม่น้อยในเมืองกรุง

กลับตรงกันข้ามเมื่อเธอได้มายังสถานที่แห่งนี้...ภาคเหนือ จังหวัดพะเยา อำเภอเล็กๆ อย่างอำเภอเชียงตะวัน

ไม่ผิดเลยที่ใครหลายคนต่างชื่นชอบและขานให้คนบ้านเมืองเหนือเป็นคนที่มีวัฒนธรรมอันอ่อนช้อยงดงาม

ในช่วงค่ำของวันนั้นมีการจัดงานเลี้ยงต้อนรับธาราริน ถิ่นเมฆา นักพัฒนาสาวคนใหม่ยังร้านอาหารเล็กๆ แห่งหนึ่งริมแม่น้ำสายสำคัญของตัวเมือง

ที่แห่งนี้เธอได้เห็นภาพที่ไม่เคยเห็นมาก่อนมากมาย ผู้คน วัฒนธรรม ขนบธรรมเนียมประเพณีและอาหารรสชาติอร่อยที่เธอชื่นชอบเป็นที่สุด

นักพัฒนาสาวมองการแสดงบนเวทีซึ่งเป็นการรำของหญิงสาววัยรุ่นอายุอานามประมาณกันกับเธอ ในชุดการแสดงแสงรุ้งแห่งเชียงตะวัน ซึ่งเป็นการฟ้อนรำด้วยชุดพื้นเมืองของพี่น้องชาวอำเภอเชียงตะวันกว่ายี่สิบชีวิตผลัดเปลี่ยนกันมาฟ้อนรำ โดยแบ่งแยกตามชนเผ่าต่างๆ ที่มีในอำเภอนี้ ทั้งชาวพื้นเมือง ชาวไทลื้อ ชาวไทใหญ่ รวมถึงชาวเขาเผ่าต่างๆ อีกกว่าสามสี่เผ่า

“สวยจังเลยนะคะ โดยเฉพาะชุดของแต่ละการแสดง อลังการมากเลยค่ะ ธารไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อนเลย”

หญิงสาวหันไปปรารภกับหญิงสาวผู้ได้รับช่วงเป็นพี่เลี้ยงของเธอต่อจากพี่สีฟ้า

“ชอบไหมคะน้องธาร”

“ชอบมากเลยค่ะ ธารดีใจจังที่พี่ๆ ทุกคนต้อนรับธารอย่างเป็นกันเองและดีแบบนี้”

“มันเรื่องเล็กมากเลยนะสำรับน้องสาวคนสวยของคุณเภคินทร์ ถิ่นเมฆา...”

พี่เลี้ยงสาวคนนั้นพูดก่อนจะทำท่าตกใจแล้วยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเหมือนเพิ่งนึกได้ว่าตนได้พูดคำบางคำอันไม่สมควรออกไป

หากมันกลับช้าไปกว่าธารารินเสียแล้วเมื่อหญิงสาวมองหน้าอีกฝ่ายพร้อมกับสายตาคาดคั้น

“หมายความว่าอย่างไรกันคะ พี่อบรู้จักพี่คินของธารได้อย่างไรกัน”

“เอ่อ ปะ...เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร”

พัฒนากรสาวคนนั้นยิ้มเจื่อนพร้อมโบกมือปฏิเสธ

“แต่ธารรู้นะคะว่าพวกพี่รู้จักพี่คิน ถึงขนาดรู้จักชื่อกันขนาดนี้ ทุกคนจะต้องมีนอกมีในอะไรกับพี่ชายของธารอย่างแน่เลย”

เธอว่าเสียงเขียว เธอเริ่มลำดับและผนวกเรื่องราวต่างๆ เข้าจนเป็นเรื่องเดียวกันในเวลานั้น

ไม่น่าล่ะ ตั้งแต่เธอเดินทางมายังจังหวัดนี้ ตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือนที่อยู่ในตัวจังหวัดมีแต่คนเอาใจใส่ ไม่แม้กระทั่งงานเลี้ยงต้อนรับเธออย่างอลังการในวันนี้

ทุกสิ่งทุกอย่างมันเป็นเพราะพี่ชายของเธอนี่เอง

พี่คิน เภคินทร์ ถิ่นเมฆา ทำอะไรกับเจ้าหน้าที่นักพัฒนาของจังหวัดนี้กันแน่ เหตุใดทุกคนถึงได้ให้การต้อนรับเธออย่างดีมากขนาดนี้

“บอกธารมาเถอะค่ะ ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นตลอดระยะเวลาที่ธารก้าวเข้ามาในจังหวัดนี้เกิดขึ้นเพราะพี่ชายของธารขอร้องมา”

“มะ...ไม่...ไม่นี่คะน้อง พวกเราทำเพราะยินดีที่น้องมาร่วมงานกับพวกเรา ใช่ไหมคะ พี่เทพ”

พี่เลี้ยงสาวเริ่มลนลานก่อนจะหันไปหาที่พึ่งอย่างอมรเทพ หัวหน้าพัฒนาการอำเภอของเธอหมายใจให้เขาช่วยเหลือและทำความเข้าใจกับธารารินว่าสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างเกินความคาดหมายนี้ไม่ได้เกิดเพราะธารารินเป็นเด็กเส้นของกรมฯ ที่มีเภคินทร์ พี่ชายของเธออยู่เบื้องหลัง

ฝ่ายชายวัยกลางคนเจ้าของชื่อพี่เทพหรืออมรเทพหลังถูกสะกิดและอริมากระซิบบอกเขาว่าธารารินเริ่มประติดประต่อเรื่องราวทั้งหมดได้แล้วว่าการต้อนรับอย่างเอิกเกริกนี้เป็นเพราะนักพัฒนาสาวคนใหม่เป็นเด็กของกรมฯ

เขามีสีหน้าไม่สู้จะดีนักเมื่อสบสายตาของหญิงสาววัยยี่สิบห้า ซึ่งเพิ่งก้าวเข้ามาเป็นพี่น้องชาวพัฒนาชนบทในยามที่รู้เรื่องราวบางอย่างของการต้อนรับการทำงานแรกของเธอ

ดูเหมือนว่าเธอกำลังไม่พอใจพวกเขาที่ปิดบังเธออยู่

“บอกมาสิคะ ว่าทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะน้ำมือของพี่ชายของธาร”

เธอว่าเสียงเขียว หมายใจคั้นเอาความจริงให้ได้จากปากของหัวหน้าส่วนงาน

เช่นเดียวกับพนักงานคนอื่นๆ ที่หันมองหญิงสาวเป็นตาเดียว

บางคนทำสีหน้าหนักใจไม่ต่างกับอมรเทพและอริมา

แต่ก็มีบางคนจุดยิ้มแล้วหันไปซุบซิบกัน

เธอมองออกว่าในรอยยิ้มเหล่านั้นคืออาการยิ้มหยันที่มอบให้เธอโดยเฉพาะ

พวกเขาบางคน บางกลุ่มเหมือนจะไม่ชอบเธอเอาเสียเลย แม้ในคราวแรกจะยิ้มแย้มอยู่ในหน้าก็ตาม แต่เธอก็มองออกจากแววตาที่เป็นเต็มไปด้วยความหลอกลวง

ธารารินเคยเตือนตัวเอง เธอเกลียดความหลอกลวงและคนโกหกเป็นที่สุด

และเวลานี้ เจ้าหน้าที่ทุกคนกำลังทำให้เธอรู้สึกขลาดแขยงต่อการหลอกลวง พวกเขากำลังหลอกลวงเธอ

พวกเขาโกหก ไม่แม้กระทั่งพี่ชายใหญ่ของเธอก็ยังโกหก

หยาดน้ำตาเริ่มเอ่อคลอในดวงตาคู่สวย ร่างแบบบางเริ่มสั่นเทิ้ม ความไว้วางใจในคำว่าชาวพี่น้องนักพัฒนาเป็นคนจิตใจดี โอบอ้อมอารีกำลังถูกหักล้างด้วยสีหน้าอ้ำอึ้งไม่ยอมบอกความจริงของพวกเขา

คิดจะปิดไปถึงไหนกัน...