สาวน้อยเอ่ยด้วยท่าทางสยดสยอง แล้วขมวดคิ้วมุ่น “แต่จะว่าไปก็แปลกนะคะ แผลที่มือเหมือนตั้งใจไปชกอะไรมามากกว่า หนูงงอะ…ไม่รู้เฮียแกไปล้มอีท่าไหน”
“คงถึงคราวซวยมั้ง” ปิยฉัตรยังคงเอ่ยเรียบเรื่อย ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ผ่านทางสีหน้า
“แล้วพี่ไม่ไปดูเฮียจอมหน่อยเหรอคะ เฮียแกเจ็บมากอยู่นะ ดูท่าจะได้นอนโรง’บาลต่ออีกหลายวัน”
“ไม่จำเป็นหรอก เขามีคนดูแลอยู่แล้ว” เธอยังทำใจแข็ง ถึงแม้ลึกๆ จะอดเป็นห่วงจอมพลไม่ได้ แต่ในเมื่อจะหย่ากันแล้วเธอก็ไม่ควรจะเสนอหน้าไปหาเขาอีก
“แม่พัดชาน่ะเหรอค่ะ หนูไล่ตะเพิดไปแล้ว หนูเนี่ยตัวกำจัดผู้หญิงของเฮียจอมเลยนะจะบอกให้”
ท่าทางก๋ากั่นเอาเรื่องเกินวัยทำให้คนฟังออกจะแปลกใจอยู่ไม่น้อย เพราะไม่คิดว่าเด็กสาวตรงหน้าจะใจกล้าถึงขนาดไปต่อกรกับแม่สาวไฮโซโบใหญ่นั่น
“ว่าแต่…พี่จะไม่ไปดูเฮียจอมจริงอะ ไปดูเขาหน่อยไม่ได้เหรอคะ” เว้าวอนแล้วดวงตาใสแจ๋วก็จ้องหน้าเธอเพื่อรอคอยคำตอบ ก่อน
