“ไปทานข้าวกัน ฉันให้คนมาตามเธอรอบหนึ่งแล้ว แต่เขาว่าเธอคุยโทรศัพท์อยู่ เลยไม่กล้าเรียก”
“เอ่อ แพรวขอโทษค่ะ...” พับหน้าจอคอมพิวเตอร์เครื่องจิ๋วส่วนตัวลงแล้วจัดเก็บ เห็นเขามองมาที่หล่อนแล้วก็นิ่วหน้าเมื่อคิดถึงเรื่องที่มีนาพูด...
บ้าน่า อย่าไปคิดตามยัยมีนาเชียวนะแพรวพิมพ์ คนอย่างเขาไม่มีทางชอบหล่อนหรอก...
“เป็นอะไร...” เสียงถามห้วนๆ ทำให้หล่อนลนลาน ชะงักงัน
“เอ่อ ไม่มีอะไรค่ะ คุณกาจน์จะทานอาหารที่ห้องอาหารของโรงแรมใช่ไหมคะ”
“ไม่ ตั้งใจว่าจะไปทานที่อื่น ทุกครั้งทานที่นี่ตลอด ต้องไปทานที่อื่นบ้างจะได้มีข้อเปรียบเทียบเผื่อที่โรงแรมจะต้องปรับปรุงอะไร”
“อ้อ... ค่ะ”
ตามเขาไปเงียบๆ มีเพียงหล่อนกระมังที่อึดอัดขัดเขินอยู่คนเดียว เขายังคงทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเขากับหล่อนยามอยู่ต่อหน้าผู้คนทั่วไป เป็นหล่อนเองที่วางตัวไม่ถูก กาจน์ไม่ได้มาเพียงลำพังกับหล่อน ยังมีนิจนรีผู้จัดการโรงแรม และ
