ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“หนูแพรว ตื่นหรือยัง แม่เข้าไปหาหน่อยได้ไหม”
แพรวพิมพ์ผุดลุกพรวดหน้าตาแตกตื่น หันไปมองคนที่นอนจ้องหน้าหล่อนยิ้มๆ แล้วหน้าซีดเผือด กีรติมักจะเข้ามาคุยกับหล่อนยามเช้าก่อนเวลาอาหารหากหล่อนยังไม่ลงไปที่ครัวเพราะท่านรู้ว่าหล่อนตื่นเช้า
“คุณแม่...ท่านจะเข้ามา คุณกาจน์ไปหลบก่อน ในตู้เสื้อผ้าหรือในห้องน้ำก่อนก็ได้” บอกร้อนรน แต่เขาไม่เกรงกลัวสักนิด และยังทำหน้าสบายใจทั้งที่เหงื่อเริ่มซึมจากหน้าผากนูนของหญิงสาวเม็ดเป้ง
“แค่ไม่เปิดแล้วแม่ก็จะไป”
“ท่านจะผิดสังเกตน่ะสิคะ ขอร้องนะคะ ให้กราบก็ได้ แพรวต้องเปิดประตูให้คุณแม่” หญิงสาวยอมพูดดีๆ กับเขาในเวลาคับขัน
“งั้นก็ไปเปิดสิ ไม่เห็นต้องแคร์”
ไม่แคร์บ้าน่ะสิ รู้ดีล่ะว่าเขาก็คงไม่ได้อยากให้มารดาเขารู้ แต่นึกอย่างแกล้งหล่อนเพราะเกลียดหล่อนเป็นทุนเดิม... หล่อนไม่มีเวลาเล่นเอาเถิดเจ้าล่อกับเขา และปล่อยให้กีรติผิดสังเกตไปมากกว่านี้ไม่ได้
