กลับบ้านมาแล้วแพรวพิมพ์ก็แทบโยนโทรศัพท์ทิ้งเพราะประสาทหลอนว่ากาจน์จะส่งข้อความมาด่ากลับสักนาทีใดนาทีหนึ่ง หล่อนลืมไปว่าเขากับหล่อนอยู่บ้านเดียวกันเพราะเอาแต่หลบหน้าเขามาได้หลายครั้งอ้างป่วยบ้างอ้างว่าต้องลดน้ำหนักบ้างจนไม่ทานข้าวมื้อเย็นบ้างเลี่ยงการปะทะได้หลายคราแล้ว วันนี้เรื่องที่เกิดยังเป็นแผลสดใหม่ ขอรักษาให้หายดีก่อนเถอะ...
เดินเข้าบ้านมาแล้วหลังจากที่แอบเห็นรถของกาจน์จอดอยู่ในโรงจอดรถ ยังไม่ทันก้าวข้ามธรณีประตูก็อยากร้องไห้แล้วสิ่งที่เพื่อนก่อไว้ไม่ได้ทำให้บ้านลุกเป็นไฟ แต่เหมือนทำให้คลื่นใต้น้ำก่อตัวขึ้น แน่นอนว่าเจอเขาหล่อนโดนซัดแน่ ตายไม่ตายไม่รู้ขอเกยตื้นขึ้นมาแบบมีลมหายใจด้วยเถิด
“คุณแพรว คุณนายให้หาที่ครัวค่ะ”
“ว้าย ตาเถร” อุทานเมื่อเด็กในบ้านมาเงียบๆ เพื่อเรียกหล่อน... สาวใช้เอ่ยขอโทษขอโพยและหล่อนก็ทำเช่นเดียวกันเพราะเผลอเหม่อทำให้อีกฝ่ายตกใจที่อุทานตอนโดนเรียก แพรวพิมพ์เด
