รอยรัก ปรารถนาเถื่อน

บทที่4

ทางด้านแมทธิวหลังจากที่แยกตัวออกมาจากคู่ขาสาวดีกรีนางแบบสาวที่กำลังโด่งดังไปทั่วประเทศ เขาก็กลับมาที่โรงแรมของตัวเองอีกครั้งก่อนจะเรียกตัว ‘เคน’มือขวาคนสนิทที่ไว้ใจ อีกทั้งยังผ่านเรื่องราวต่างๆ มาด้วยกัน ให้เข้ามาพบในห้องนอนในเวลาต่อมา

“ฉันมีงานให้แกทำ”

“งานแบบไหนกันครับ ที่ทำให้นายถึงกับต้องเรียกตัวผมกลับมาจากญี่ปุ่นกะทันหันแบบนี้” คนสนิทเอ่ยถามขึ้นอย่างอดสงสัยไม่ได้ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นแววตาแบบนี้จากผู้เป็นเจ้านาย

“ฉันอยากให้แกไปสืบประวัติของใครคนหนึ่งมาให้ฉัน”

“ใครเหรอครับนาย”

“คนรักของไมล์ ผู้หญิงที่ชื่อเพียงตะวันคนนั้น” สิ้นคำรูปถ่ายของเป้าหมายก็ถูกยื่นส่งไปให้คนสนิทในทันที เคนเอื้อมมือไปหยิบรูปถ่ายตรงหน้าขึ้นมาดูก่อนจะตกใจอย่างหนักกับภาพที่ได้เห็นเพราะผู้หญิงที่กำลังเดินเคียงคู่อยู่กับน้องชายของผู้เป็นเจ้านายนั้นไม่ใช่ใครอื่นที่ไหน และยังเป็นหญิงสาวที่เขารู้จักดีเสียด้วย...

“นั่นมันคุณตะวันไม่ใช่เหรอครับ แล้วทำไมเธอถึงได้มาเป็นคนรักของคุณไมล์ได้!” ความสงสัยที่อยู่เหนือสิ่งอื่นใดส่งผลให้เคยจำต้องเอ่ยขึ้นถามผู้เป็นนายอย่างไม่รีรอ

“นั่นคือสิ่งที่ฉันอยากรู้และต้องรู้ให้เร็วที่สุด หล่อนทำเหมือนกับว่าจำฉันไม่ได้อย่างไงอย่างงั้น อีกทั้งไมล์เองก็ยังไม่รู้ว่าหล่อนเป็นใคร”

“มันจะเป็นไปได้ไหมครับ ว่าบางทีเธออาจจะแค่คนหน้าเหมือนกันเท่านั้น”เคนเสนอความเห็นแต่อีกใจก็เชื่อว่าเธอคือผู้หญิงที่เจ้านายของเขาเคยรักไม่ผิดแน่

“แกคิดว่าฉันจำผู้หญิงคนนั้นไม่ได้รึไง หล่อนคือเพียงตะวันคนนั้นฉันมั่นใจ สืบความจริงที่เกิดขึ้นทั้งหมดมาให้ฉันโดยเร็วที่สุด และเรื่องนี้จะต้องเป็นความลับระหว่างเรา ห้ามให้คนอื่นรู้โดยเฉพาะไมล์”

“ครับนาย ผมจะรีบสืบเรื่องนี้โดยเร็วที่สุด!” เคนน้อมรับคำสั่งก่อนจะขอตัวออกไปเตรียมตัว ทิ้งให้ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งจนเมื่อทนอยู่ตามลำพังไม่ไหวชายหนุ่มจึงลุกขึ้นก่อนจะเดินออกไปจากห้องพักหวังว่าจะไปหาเครื่องดื่มให้คลายเครียด แต่สิ่งที่ได้เห็นกลับทำเอาร่างสูงต้องชะงัก ก่อนจะจ้องมองหญิงสาวที่กำลังเดินถ่ายภาพรอบๆ สระว่ายน้ำของโรงแรมอยู่เพียงลำพังอยู่นานนับนาที

เป็นเพียงตะวันนอนไม่หลับ อาจเป็นเพราะเธอรู้สึกแปลกที่แปลกทางจึงตัดสินใจเดินออกมาจากห้องพักหวังจะเก็บภาพบรรยากาศยามค่ำคืนของ คาร์ลอส โฮเทล โรงแรมหรูที่ผู้คนทั้งโลกให้ความสนใจ

ต้องยอมรับว่าการตกแต่งที่นี่นั้นมันช่างสวยงามชวนฝัน ดวงไฟสีขาวที่ถูกแต่งแต้มรอบบริเวณทำให้หญิงสาวรู้สึกราวกับว่าตนเองกำลังล่องลอยอยู่ในดินแดงแห่งความฝัน ทว่าเมื่อหันหลังเตรียมจะเดินกลับเข้าไปพักผ่อนเธอกลับต้องสะดุ้งเมื่อพบว่ามีใครบางคนยืนอยู่

“คุณก็ออกเดินเล่นเหมือนกันเหรอคะ” หญิงสาวเอ่ยถามขึ้นอย่างเป็นมิตร แต่ก็ยังไม่กล้าที่จะก้าวขาเดินหนีไปไหนเพราะกลัวจะเป็นการเสียมารยาทกับอีกฝ่าย อีกทั้งการพบกันในครั้งแรกนั้นจบลงไม่สวยเท่าไหร่ และหากมีโอกาส เธอก็อยากปรับความเข้าใจกับเขา

“ผมออกมาเดินเล่นคุณละ ออกมาเดินหาเหยื่อรายใหม่อยู่รึไง”

“คุณว่าอะไรนะคะ” เพียงตะวันย้อนถามขึ้นอย่างไม่เชื่อหูตัวเองกับสิ่งที่เพิ่งจะได้ยินมันจากปากของชายหนุ่มเบื้องหน้า หวังเพียงในใจว่าบางทีหูของเธอนั้นอาจจะฝาดไปและเผลอได้ยินคำพูดที่ดูถูกเหยียดหยามเข้าจากคนตรงหน้า

“เปล่านี่ ผมก็แค่พูดลอยๆ แต่ถ้าคำพูดลอยๆ ของผมมันดันไปทำให้ใครร้อนรน อันนั้นผมก็ช่วยไม่ได้ ผมขอตัวก่อน!” แมทธิวตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่แสนเยือกเย็นก่อนจะหมุนตัวเตรียมจะเดินจากไป นึกหงุดหงิดไม่น้อยกับท่าทีเหมือนเป็นคนอื่นคนไกลกันที่หล่อนกำลังแสร้งแสดงอยู่เบื้องหน้า

“เดี๋ยวก่อนค่ะคุณแมทธิว” เพราะยังแคลงใจกับสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่ เป็นเหตุให้เพียงตะวันต้องตะโกนไล่หลังชายหนุ่มไปอีกครั้งก่อนจะรวบรวมความกล้าเดินไปดักหน้าเขาเอาไว้

“คุณมีอะไรกับผมอีก”

“ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าเผลอไปทำอะไรให้คุณไม่ชอบขี้หน้า แต่ถ้ามีอะไรที่ฉันทำให้คุณรู้สึกไม่ดี คุณบอกฉันได้เสมอเลยนะคะ ฉันพร้อมที่จะปรับปรุงตัว เพื่อเป็นคนรักที่ดีของไมล์น้องชายของคุณเท่าที่คุณต้องการค่ะ” หญิงสาวย้ำหนักแน่นพร้อมเงยหน้าขึ้นสบนัยน์ตาสีเทาคู่สวยที่กำลังจ้องมองมาที่เธออยู่เช่นกัน ทว่าสายตาที่เขามอบให้มานั้นกลับเป็นสายตาที่น่ากลัวราวกับว่าเธอได้เผลอพูดอะไรบางสิ่งที่เขานั้นไม่อยากได้ยินมันออกไป

“หึ! ผู้หญิงอย่างคุณเป็นคนรักที่ดีให้ใครไม่ได้ทั้งนั้น จำคำพูดของผมเอาไว้” จบคำ ร่างสูงก็เดินชนไหล่มนออกไปโดยทันทีทิ้งไว้แต่หญิงสาวที่ได้แต่ยืนนิ่ง ทบทวนคำตอบที่เขาเปล่งออกมาอย่างสับสน

เขาหมายความว่ายังไง

ทำไมถึงได้คิดว่าเธอจะเป็นคนรักที่ดีให้กับน้องชายของเขาไม่ได้ เพียงตะวันยังคงสับสนก่อนจะยอมตัดใจ หมุนตัวเดินกลับเข้าไปด้านในตามอีกคนไป แต่เพราะโชคไม่เข้าข้างเลยทำให้เธอเผลอชนเข้ากับผู้ชายอีกคน ทำให้ของที่เขาถืออยู่นั้นหล่นกระจายไปทั่วพื้นในทันที

“ฉันขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ...” หญิงสาวรีบเอ่ยขึ้นก่อนจะก้มลงช่วยชายหนุ่มในชุดสูทสีดำเก็บข้าวของที่เกลื่อนกราดอยู่ที่พื้น ก่อนสายตาจะไปปะทะเข้ากับภาพถ่ายใบหนึ่งเข้าโดยบังเอิญ

“นี่มันรูปของฉันนี่คะ ทำไมคุณถึง...” หญิงสาวร้องขึ้นอย่างตกใจแต่ยังไม่ทันจะได้เอื้อมมือไปหยิบเอารูปถ่ายที่มีเธอและไมล์อยู่ในนั้นมาดู ชายคนดังกล่าวที่ไวกว่ากลับมาเอื้อมมือไปตัดหน้าเธอไป

“ขอโทษด้วยครับ” สิ้นคำขอโทษที่ดังตอบออกไปเพียงสั้นๆ เคนก็รีบออกตัววิ่งหนีออกมาจากจุดเกิดเหตุในทันที เพราะเห็นแก่สายตาตัวเองแล้วว่าหญิงสาวที่บังเอิญหันมาชนกับเขาเข้า แท้ที่จริงแล้วไม่ใช่ใครอื่นที่ไหนหากแต่เป็นเป้าหมายใหม่ที่ตนนั้นจะต้องไปสืบหาว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ แม้แต่เขาเองที่เคยพบเจอกันอยู่บ่อยครั้งเธอยังไม่มีท่าทีว่าจะจำกันได้

ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสัย และคงจะมีที่เดียวเท่านั้นที่จะไขข้อสงสัยมากมายพวกนี้ให้กระจ่างแจ้ง นั่นคือเขาจะต้องเดินทางไปยังประเทศไทยที่เป็นดังสถานที่สุดท้ายที่เพียงตะวันนั้นกลับไป คำตอบของเรื่องทั้งหมดจะต้องอยู่ที่นั่นอย่างแน่นอน