“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ สมัยเด็กๆ ฉันเคยเป็นครูอาสาด้วยนะคะคุณชายรู้ไหม เข้าป่าเข้าดงแบบนี้ล่ะของถนัดของฉันเลย ว้าย!” ไม่ทันขาดคำร่างเล็กก็สะบัดเข้าให้กับกอหญ้าโชคยังดีที่ไมล์เดินนำอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่นัก จึงเอื้อมมือมาคว้าต้นแขนของหญิงสาวเอาไว้ได้ทัน
“ผมได้กอดคุณเป็นครั้งที่สองแล้วนะครับเนี่ย”
“ขอโทษค่ะคุณชาย ฉันนี่แย่จริงๆ เลย ทั้งๆ ที่เป็นพยาบาลของคุณแต่กลับต้องให้คุณคอยช่วยเหลืออยู่ตลอดเวลา แย่จังเลยนะคะ” หญิงสาวโทษตัวเองก่อนจะรีบผละตัวออกห่าง ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมหัวใจถึงได้เต้นรัวมากถึงเพียงนี้ได้ หรือนั่นอาจจะเป็นเพราะผู้ชายคนนี้ ผู้ซึ่งไม่มีพิษมีภัยต่อใคร เป็นคนดีที่เธอกำลังทำร้าย
“อย่าโทษตัวเองแบบนั้นสิครับ คนเราย่อมมีเรื่องที่ผิดพลาดกันได้ จริงสิ!อีกสองวันผมจะเข้าเมือง คุณไปกับผมนะครับ ผมมีคนที่อยากแนะนำให้คุณได้รู้จัก เธอน่ารักและมีอะไรหลายอย่างๆ คล้ายกับคุณมากเลยทีเดียว รับร
