“ไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าทำให้คุณชายยอมทานยาไม่ได้ มีหวังฉันถูกไล่ออกแน่ นะคะคุณชาย ทานยาหน่อยเถอะนะคะจะให้ฉันทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น” ชายหนุ่มลอบมองเจ้าของคำพูดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะแสยะยิ้มที่มุมปากเมื่อคิดอะไรดีดีออกมาได้
“อะไรก็ได้เหรอครับ” เพชรน้ำหนึ่งเริ่มรู้สึกถึงบางสิ่งที่กำลังเปลี่ยนไปอย่างช้าๆแต่ก็ต้องจำใจพยักหน้าตอบรับอย่างไม่มีทางเลือก
“ค่ะ อะไรก็ได้ทั้งนั้น”
“แม้แต่ยอมทานยาเป็นเพื่อนผม”
“เมื่อสักครู่คุณชายว่ายังไงนะคะ” จริงอยู่ที่ว่าการทานยานั้นไม่ใช่เรื่องเลวร้าย เพียงแต่จะให้ทานยาทั้งๆ ที่ไม่ได้เจ็บปวดอะไรเลยเช่นนี้เป็นใครก็อดที่จะสงสัยขึ้นมาไม่ได้จริงๆ ว่าคนตรงหน้ากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่
“ถ้าคุณยอมทานยาพวกนี้เป็นเพื่อน ผมเองก็จะยอมทานยาครับ คุณจะได้รู้ ว่ามันขมมากแค่ไหนคราวหลังจะได้ไม่มาบังคับให้ผมทานมันอีก” หญิงสาวแน่นิ่งไปนานเหมือนกำลังใช้ความคิดอยู่กับตัวเองก่อนจะพยักหน้ารับคำท้า
