ดีไซเนอร์สาวทะลุมิติมาเปิดร้านเสื้อผ้าในปี1980

ตอนที่ 7 คุณนายทหารน้อยหน้าไม่ได้

ตัดชุดให้พันตรีเว่ยใช้เวลาเพียงสามวันก็เสร็จแล้ว เนื่องจากเป็นของลูกค้าจะมัวโอ้เอ้ไม่ได้ ฉินเสี่ยวหรานจะให้น้องสาวเป็นคนนำอาหารไปส่งให้พ่อ ส่วนเธอใช้เวลาอันมีค่าในการตัดเย็บ แต่ว่าชุดของเด็กทั้งสองใช้เวลาสี่วันในการตัดเย็บรวม แล้วเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์พอดี เร็วกว่าที่คาดเอาไว้มาก

ฉินเสี่ยวหรานนัดส่งชุดพรุ่งนี้เพราะต้องการตรวจสอบชุดใหม่ว่าจะไม่มีปัญหาตรงไหน ด้วยฝีมือของเธอราคาที่จะเรียกจึงแพง ถ้าเกิดมีตำหนิขึ้นมาจะเสียชื่อเอาได้

หลังตรวจสอบชุดทั้งสามอย่างละเอียดดีแล้ว ฉินเสี่ยวหรานยังเย็บกระเป๋าผ้าเพื่อใส่ชุดอีกด้วย เพราะไม่มีถุงกระดาษ หรือถุงที่สามารถใส่เสื้อผ้าได้ ถ้าถือไปเลยเห็นถ้าว่าจะไม่ดี และกระเป๋าของเธอยังเก่าอีกด้วย

จ้าวหยู่ฟางกำลังถักไหมพรมเงยหน้ามองลูกสาวที่เตรียมของจะไปส่ง "ลูกตัดเย็บเร็วมาก แม่นึกว่าต้องใช้เวลาอีกหลายวัน เหล่าคุณนายยังตกใจที่ชุดเสร็จเร็วมาก”

"ไม่เร็วเลยค่ะแม่ ถ้ามีจักรเย็บผ้าจะดีกว่านี้"

"นั่นสิ มีจักรเย็บผ้าเร็วกว่าจริง ๆ" น่าเสียดายที่เธอกับสามีไม่มีเงินมากพอที่จะซื้อจักรเย็บผ้า ไม่สิ จะว่ามีมันก็มีอยู่แต่ว่าเงินของบ้านก็จะลดลง อีกไม่นานก็จะเปิดภาคเรียนแล้ว

จักรเย็บผ้าราคาเกือบสามร้อยหยวน ถ้าใช้เงินเดือนของสามีที่ไม่ได้ใช้จ่ายอะไรเลยก็ต้องใช้เวลาถึงหนึ่งปี แต่ว่าพอย้ายมาที่นี่ ต้องมีค่าใช้จ่ายหลายหยวน หากซื้อจักรเย็บผ้าเข้าบ้านอีกที่บ้านคงไม่มีเงินแล้ว

ฉินเสี่ยวหรานไม่ได้คิดที่จะให้พ่อและแม่ซื้อจักรเย็บผ้า เธอคิดจะหาเงินจากการเย็บมือก่อนเปิดภาคเรียนเอง และที่บ้านไม่ได้มีเงินขนาดนั้น ทั้งยังเป็นของชิ้นใหญ่

"พี่สาวใหญ่เก่งจริง ๆ ค่ะ สัปดาห์นี้ยังไม่ได้พักเลย เวลานอนก็ต้องเย็บเพื่อให้เสร็จเร็ว ๆ" ฉินเสี่ยวหลิงบ่นพร้อมยกอาหารเข้ามาในบ้านเพื่อกินมื้อเช้า

"แน่นอน ตอนนี้ยังไม่เปิดเรียน ถ้าฉันไม่ใช้โอกาสนี้ก็ไม่มีโอกาสอื่นแล้ว"

"แต่ว่าลูกไม่ควรโหมงานหนักมากเกินไป" ฉินหานส่ายหน้าเมื่อเห็นลูกสาวทำงานหนัก แต่ก่อนลูกสาวทั้งสองต้องทำงานบ้านและมีหน้าที่เรียน ตอนนี้กลายเป็นว่าคนพี่ตัดเย็บเสื้อคนน้องทำอาหาร

ฉินเสี่ยวหรานหัวเราะเล็กน้อย เธอยิ้มและนั่งลงตรงข้ามผู้เป็นพ่อ "ไม่ได้โหมงานขนาดนั้นค่ะ แค่เย็บถึงตรงไหนได้ก็เย็บให้มันเสร็จเท่านั้น อีกทั้งหนูยังไม่ง่วง จะนอนเร็วก็นอนไม่หลับ"

ที่นี่ไม่เหมือนในปีที่เธอได้จากมา โทรศัพท์คือสิ่งที่ทุกคนใช้งานตลอดเวลา จนบางบ้านแม้แต่โทรทัศน์ต่อให้ซื้อมาก็ไม่เคยดู พอได้มาใช้เวลาที่นี่ ต่อให้ไม่ใช่ร่างกายของตนเอง แต่ว่าฉินเสี่ยวหรานก็นอนไม่หลับอยู่ดี

"เอาละ กินข้าวเสร็จพวกเราจะได้ไปทำงาน" จ้าวหยู่ฟางบอกสามีและลูกสาวคนโตที่นั่งพูดคุยกัน ส่วนฉินเสี่ยวหลิงนั้นเริ่มกินก่อนทุกคนไปแล้ว

ฉินเสี่ยวหรานพยักหน้าและลงมือกับอาหารตรงหน้าทันที ปีนี้ฉินเสี่ยวหลิงอายุสิบห้าปีแล้ว และอยู่ในชนบทต้องทำอาหารตั้งแต่อายุสิบปี ระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมาฝีมือการทำอาหารพัฒนาขึ้นมาก ยิ่งมีเครื่องปรุงครบ ฉินเสี่ยวหรานไม่ต้องช่วยทำ อาหารก็อร่อยมาก

เมื่อรับประทานมื้อเช้าเสร็จแล้ว ฉินหานก็ใส่หมวกแล้วออกจากบ้านไป ฉินเสี่ยวหลิงนำจานไปล้างทำความสะอาด ฉินเสี่ยวหรานเช็ดโต๊ะ และจ้าวหยู่ฟางตรวจเช็กของที่จะไปสมาคมแม่บ้านอีกสามสิบนาทีข้างหน้า

"ชุดผู้ใหญ่ห้าสิบหยวน ชุดเด็กเจ็ดสิบหยวน รวมกันแล้วหนึ่งร้อยเก้าสิบหยวนค่ะ" ทันทีที่มาถึงสมาคมแม่บ้าน ฉินเสี่ยวหรานบอกราคาชุดที่เธอได้ทำการตัดเย็บเสร็จแล้ว

จ้าวหยู่ฟางตกใจในราคาของชุดรีบเดินเข้ามาหาลูกสาว "เสี่ยวหรานลูกเรียกค่าฝีมือแพงเกินไป คุณนายเว่ยนับเป็นเพื่อนของแม่ ลูกควรคิดราคากันเอง"

"ไม่ ๆ เสี่ยวหรานคิดราคาถูกแล้ว ชุดแต่ละชุดมีคุณภาพที่ดี ไหนจะตัดเย็บเร็วขนาดนี้ หนึ่งร้อยเก้าสิบหยวนใช่หรือไม่ ตอนเย็นจะให้เว่ยเซียวเขาแวะเอาเงินไปให้ที่บ้าน" คุณนายเว่ยรีบปฏิเสธเพราะรู้สึกว่าราคาชุดคุ้มค่ากับคุณภาพที่ตัดออกมา และยังมีลูกเล่นที่แปลกตา อีกทั้งฉินเสี่ยวหรานเข้าใจการขาย ไม่ลดราคาให้ก่อน ไม่อย่างนั้นคนอื่นคงขอลดบ้าง

“คุณนายเว่ย ราคามันแพงเกินไป"

"ไม่แพง ๆ เสี่ยวหราน ลูกชายของฉันใกล้เปิดภาคเรียนแล้วยังไม่มีชุดให้เขาเลย เธอยังเปิดรับตัดเย็บอีกไหม ชุดของพันตรีเว่ยทำให้ฉันอยากให้เขาได้ใส่แบบนี้" คุณนายเหยารีบเอ่ยทันทีก่อนคนอื่นจะสั่งตัดก่อน

เพราะคุณนายเหล่านี้ถึงแม้ว่าจะเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน แต่การที่ใครได้หน้า คนอื่นก็ต้องได้หน้าด้วย แม้คุณนายเหยาถึงอยากจะได้หน้า แต่ว่าลูกชายของคุณนายเหยายังไม่มีชุดที่จะใส่จริง ๆ

ฉินเสี่ยวหรานยิ้มและตอบ "แน่นอนค่ะ ก่อนเปิดภาคเรียนฉันคิดที่จะรับตัดเย็บสักห้าตัว ราคาตัวละเจ็ดสิบหยวน ของเด็กหนึ่งร้อยหยวน แต่ถ้ามีผ้ามาให้ราคาจะลดลงอีก หรือสั่งเยอะราคาจะถูกลง"

ถึงแม้ว่าราคาจะแพงไปสำหรับคนที่นี่ เพราะหนึ่งตัวต้องใช้เงินเดือนของทหารสองเดือน แต่ว่าฉินเสี่ยวหรานคิดดีแล้ว เมื่อไหร่ที่มีชื่อเสียงขึ้นมาแล้วเพิ่มราคา คนอื่นจะดูหมิ่นเธอว่าเห็นแก่เงินได้ สู้อัพราคาทีเดียว เมื่อราคาของแพงจะดีกว่า อีกทั้งชุดของเธอก็คุณภาพดีมาก

ไม่เพียงแต่คุณนายเหยาที่สั่งตัดเย็บชุดต่อ คุณนายคนอื่นก็สั่งมาอีกสี่ชุด กลายเป็นว่าฉินเสี่ยวหรานต้องตัดเย็บชุดถึงห้าชุดก่อนเปิดภาคเรียน หลังตัดเย็บชุดแล้วยังมีเวลาให้เตรียมตัวอีกมาก

"เสี่ยวหรานไม่ต้องรีบนะ! ได้ยินว่าหลานโหมงานตัดเย็บตั้งแต่เช้าจนดึก" คุณนายเสิ่นกล่าว

"ฉันไม่โหมงานหนักแน่นอนค่ะ" มีเวลาทำชุดเป็นสัปดาห์และฉินเสี่ยวหรานรู้ศักยภาพของตนเองดี

โชคดีที่ว่าแต่ละคนเคยตัดเย็บและรู้ขนาดตัว ทำให้ฉินเสี่ยวหรานไไม่ต้องเสียเวลาวัดตัวอีก

"พ่อคะ เหล่าคุณนายสั่งตัดเย็บชุดและหนูยังไม่มีผ้า พรุ่งนี้พ่อพาหนูไปซื้อหน่อยได้ไหมคะ" เพราะวันนี้พ่อของเธอเหนื่อยจากการทำงานทั้งวันแล้ว ไหนจะกระทันหันเกินไป พรุ่งนี้เป็นวันหยุดของพ่อพอดี ถ้าไปกันเองกับน้องสาวเกรงว่าจะได้ผ้ากลับมาม้วนเดียว

ฉินหานพยักหน้า "แน่นอน!"

"ดีเหมือนกัน ถ้าให้ลูกไปกับน้องสาวแม่คงเป็นห่วง"

ฉินหานกับจ้าวหยู่ฟางสนับสนุนลูกสาวในการตัดเย็บเสื้อผ้า ถึงอย่างไรก็เป็นช่วงปิดภาคเรียน และผลการเรียนของลูกสาวก็ดีอยู่แล้ว ไหนจะย้ายมาใหม่อีก ใช้เวลานี้ในการผ่อนคลายจะดีกว่า

คืนวันนั้นฉินเสี่ยวหรานออกแบบชุดผู้ชายได้สองชุดก็ต้องรีบนอนเพราะต้องไปซื้อผ้าและอุปกรณ์เพิ่ม ผ้าที่ใช้ต้องซื้อถึงสี่ม้วน เนื่องจากสีผ้าที่แตกต่างกัน เงินที่หาได้จากค่าฝีมือตัดเย็บครั้งแรกหมดไปเกินครึ่ง แต่ว่าฉินเสี่ยวหรานไม่นึกเสียดาย มันเป็นเพียงการลงทุน

ใช้เวลาหนึ่งเดือนชุดทั้งห้าก็ตัดเย็บเสร็จ ได้รับเงินสามร้อยห้าสิบหยวน ฉินเสี่ยวหรานแบ่งให้แม่หนึ่งร้อยหยวนที่เหลือเก็บเอาไว้ เพราะต้องเก็บสะสมไว้ซื้อจักรเย็บผ้า ไหนจะใช้ระหว่างเรียนอีก

เธอไม่คิดที่จะเรียนและรีบกลับบ้านมาเย็บผ้าเพื่อต้องการเงิน ใช้ผ้าที่เหลือจากการตัดเย็บชุดของลูกค้าตัดชุดใหม่ให้ตนเองกับน้องสาว ไหนจะกระเป๋าผ้าที่เก่าแล้ว ฉินเสี่ยวหรานก็ไม่ยอมใช้อันเดิม น้องสาวของเธอจะน้อยหน้าใครไม่ได้

ฉินเสี่ยวหลิงไม่ได้ปล่อยให้พี่สาวทำงานหนักคนเดียว เธอใช้เศษผ้าเย็บถุงเท้าและรองเท้าให้คนในครอบครัว ด้วยแต่ก่อนเคยช่วยแม่ทำอยู่แล้วจึงไม่มีปัญหาอะไร