“โทรเลยนะคับแม่...ผมอยากคุยกับคุณลุงด้วย”
“หมูวินครับ นี่ดึกแล้ว แม่คิดว่าคุณลุงลูกโป่งน่าจะพักผ่อนแล้วล่ะครับ เชื่อแม่นะครับ เอาไว้พรุ่งนี้”
เด็กน้อยยังคงหน้ายู่ และก็ทำให้หล่อนไม่มีทางเลือก จำต้องหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาต่อสายหาคุณลุงลูกโป่งคนนั้น
“ผมขอคุยกับคุณลุงก่อนได้ไหมคับ”
“ได้จ้ะ”
หล่อนยื่นโทรศัพท์มือถือให้ลูกชาย วินเซนต์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ รีบยกเจ้าอุปกรณ์สื่อสารขึ้นแนบหูทันที
“คุณลุงคับ ผมวินเซนต์คับ จำผมได้ไหมคับ”
เดมอนที่กำลังยืนเช็ดเส้นผมที่เปียกอยู่หน้ากระจกหัวเราะออกมาตามสาย เพราะไม่คิดว่าเด็กน้อยจะโทรมาหาจริงๆ
“จำได้สิ เสียงสดใสแบบนี้จะเป็นหมูไหนไปได้ นอกจากหมูวิน”
วินเซนต์หัวเราะคิกคัก “คุณลุงคุยกับแม่ผมนะคับ แม่ผมอยากได้งานทำ” เด็กน้อยยื่นโทรศัพท์ให้กับมารดาของตัวเอง พะแพงกระอักกระอ่วนใจ แต่ก็จำต้องรับมาถือเอาไว้ และยกขึ้นแนบหู
“เอ่อ สวัสดีค่ะ ดิฉันเป็นแม่ของหมูวิ
