และก็ไม่คิดจะรอให้เขาต้องขับไล่ซ้ำอีก หล่อนรีบวิ่งออกไปจากขุมนรกนั้นด้วยความเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ หยาดน้ำตาไหลพรากไม่ขาดสาย
หล่อนเจ็บ หล่อนทรมานเหลือเกิน...
เมื่อพะแพงออกจากห้องไปแล้ว เดมอนก็หันมาถามวิคตอเรียด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“คุณมีอะไรกับผมหรือวิคกี้ ถึงมาหาโดยไม่ได้โทรบอกก่อน”
วิคตอเรียหรี่ตามองหน้าของเดมอน “ผู้หญิงคนนี้เป็นใครเหรอคะ วิคกี้เคยเห็นมาก่อนหรือเปล่า”
“คนใช้ที่บ้านผมน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
“แต่คุณไม่เคยเรียกผู้หญิงคนไหนให้มาหาถึงห้องทำงานเลยนะคะ แต่นี่...” วิคตอเรียยังพูดไม่ทันจบ เดมอนก็แทรกขึ้นเสียก่อนด้วยน้ำเสียงกระด้าง
“ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ได้แตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆ ที่ผมนอนด้วยหรอกวิคกี้ ดังนั้นคุณไม่ต้องกังวลไป ยังไงซะ คุณก็คือตัวจริงของผมวันยังค่ำ”
วิคตอเรียระบายยิ้ม มองหน้าเดมอนอย่างไม่อยากจะเชื่อ “คุณแน่ใจเหรอคะเดมอน”
“ผมแน่ใจ ว่าแต่คุณเถอะ ยังไม่ตอบคำถามของผม
