เธอรู้จากผู้เป็นเพื่อนแล้วว่าพิมพ์มาดามา รู้ว่าต้องรับบทเป็นภรรยาในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ซึ่งความรู้สึกแรกที่รับรู้คือ อยากแล่นออกมาจากในครัวทันทีทันใด ทั้งๆ ที่ก่อนหน้าตอนอยู่ในครัวอุตส่าห์ทำทุกอย่างช้าๆ ถ่วงเวลา เพื่อทำจิตใจที่สั่นระรัวตอนนั่งเบียดแนบชิดกับเขาก่อนหน้านี้ให้สงบลง
ความรู้สึกช่างย้อนแย้งกันเสียจริง
“ทำไมยังยืนนิ่งอยู่ล่ะจ๊ะ”
คำพูดจ๊ะๆ จ๋าๆ ของนรภัทรเรียกความรู้สึกต่างๆ ให้เกิดขึ้นกับใครหลายคนในที่นั้น
พริมาฟังแล้วยังคงยืนนิ่งและอึ้งไปสิบตลบ เพราะไม่คุ้นชินกับคำพูดของคนหน้าดุเสียงดุที่ตัวเองเคยชิน แม้จะรู้ว่าเป็นการแสดงละครแต่ต้องทำถึงเพียงนี้เชียวหรือ เพราะนอกจากเสียงจ๊ะจ๋า ดวงตาที่หันไปสบยังแพรวพราวระยิบระยับ
ราวกับพูดออกมาจากใจจริงไม่ได้แกล้งทำ ดังนั้นเวลาเดินไปขาจึงขวิดเล็กน้อย ครั้นพอทรุดนั่งไหล่ขวาก็ถูกโอบหมับเข้าให้ ทำเอาคนถูกโอบอดสะท้านไม่ได้
ทว่าพิมพ์มาดาฟัง
