นายแพทย์แทนคุณมองไปยังคนขอกาแฟดำขยับปากจะพูดอะไรออกไป แต่แล้วก็เปลี่ยนใจหันไปทางผู้เป็นเพื่อน
“แล้วเอ็งล่ะไอ้ภัทรจะขออะไร”
“ขออย่างเดิม เพราะคนอย่างข้าไม่จำเป็นต้องหาตัวช่วย เพื่อเพิ่มรสชาติให้กับชีวิตหรอกไอ้หมอ”
“เอ็งจะบอกว่าตัวเองหวานอยู่แล้วใช่ไหมวะ”
พริมาแม้อยากรู้ว่านรภัทรจะตอบว่าอะไร แต่ความอยากกินเค้กมีมากกว่า จึงค่อยๆ ปลดแขนของชายหนุ่มที่ยังคงโอบไหล่เธออยู่ออก แล้วรีบลุกขึ้นคว้ากล่องเค้กบนโต๊ะเข้าไปในครัวทันที
“แล้วแต่เอ็งจะคิดว่ะ”
“ข้าไม่คิดให้เปลืองสมองหรอกแต่จะคอยดูว่าเอ็งจะหวานได้แค่ไหน” นายแพทย์หนุ่มว่าเพื่อนก่อนจะหันไปทางปัทมน “ชอบของดำนี่เองถึงได้...“
ปัทมนเงยหน้ามองคนพูดตาเขียวทันที
“คุณพูดอย่างนี้หมายความว่าอย่างไรจะหาว่าฉันตัวดำใช่ไหม”
“อะไรกันผมยังไม่ว่าคุณตัวดำสักหน่อยคุณคิดเองเออเอง”
“คนปาก...”
ปัทมนพูดยังไม่ทันจบก็ถูกผู้เป็นพี่สาวตีที่แขนดังเผียะ
“ยายบัว.
