ตอนที่12 เอาที่คุณสบายใจ

1155 Words

บทที่12 มนธิรารีบผุดลุกขึ้นยืนอย่างตกใจ ลืมอาการเหน็บชาไปชั่วขณะ แล้วเธอก็รับรู้ถึงอะไรบางอย่างหล่นลงไปกระทบเท้าเรียว มนธิราค่อยๆ ก้มลงเก็บ แล้วหยิบขึ้นมาเมียงมอง "เสื้อสูท!" เธออุทานออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ ก็เธอจำได้ดีว่าเสื้อสูทนี้เป็นของใคร หากไม่ใช่ของคนปากคอเราะร้ายคนนั้น... แต่เขาก็ยังมีน้ำใจอยู่บ้าง แล้วตอนนี้เขาหายไปไหน...มนธิราอดยิ้มไม่ได้ มนธิรากอดเสื้อสูทไว้แนบอก แล้วมองหาทางออกที่จะออกจากห้องนี้ ทันทีที่ประตูกระจกถูกเปิดออก เสียงพูดคุยมันดังจนเธอนึกว่าตัวเองกำลังเพ้อหรือกำลังฝันอยู่กันแน่ ไฟที่ส่องสว่างเจิดจ้า สถานที่แห่งนี้มันคือที่ไหนกันแน่ มนธิราค่อยๆ ก้าวเท้าออกมามองลงไปด้านล่าง เพราะที่เธอยืนอยู่ มันเป็นชั้นสอง แล้วเธอก็ตกตะลึงอีกครั้ง "บ่อน!!!" เสื้อสูทที่กอดแนบอกไว้หลุดร่วงลงไปอย่างลืมตัว น้ำตาที่แห้งหายไปหลายชั่วโมงกำลังกลับมารวมตัวกันอีกครั้ง พร้อมกับสายตากวาดมองไปด้วยความเร็ว มันเจ็บตรงหัวใจ หัวใจมันเต้นแรง จนเธอเกือบทรงตัวไว้ไม่อยู่ ภาพที่เธอเห็นมันชัดเจน หญิงสาวสวยหุ่นดีหลายคนนุ่งน้อยห่มน้อย ยืนบ้างเดินบ้าง ละลานตาไปหมด และ... บางทีผู้หญิงในนั้นก็อาจเป็นเธอเพิ่มไปอีกคน... คิดแค่นั้น มนธิราก็ทรุดลงตามเสื้อสูทราคาแพง ที่หล่นไปก่อนหน้านี้ทันที น้ำตาที่รออยู่แล้วก็ไหลพรากอย่างเอาไม่อยู่ งานแบบนี้สินะ ที่เขาต้องการให้ทำ ในเมื่อต้องการอย่างนี้ จะส่งเสียให้เปลืองเงินทำไมแล้วเมื่อไหร่ดอกเบี้ยมันจะหมด อึกก!!!...มนธิราเก็บเสียงร้องเอาไว้กดเสียงไว้ จนตัวโยนรู้สึกรันทดเวทนาตัวเองขึ้นมาจับใจ ร้องมันเสียก่อนให้พอใจ ต่อไปจะได้ไม่มีน้ำตาให้ไหลอีกต่อไป...หญิงสาวคิดปลอบใจตัวเองเพื่อเรียกสติให้กลับมาเข้มแข็งเหมือนเดิม และจะไม่ยอมเสียน้ำตาอีกต่อไป เขาใจร้ายกว่าที่คิด ใช้สิหากเขาใจไม่ร้ายพอ คงไม่มาเปิดกิจการแบบนี้เป็นแน่... มนธิรายืนขึ้น เช็ดน้ำตาตัวเองที่แห้งหายไป ก่อนจะถอนหายใจดังพรืด ยืดอกเรียกความกล้าสูดลมเข้าเต็มปอด "อ้าว! น้องสาว ทำไมยังไม่เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกล่ะ" "....." มนธิราที่ยืนอยู่ถึงกับสะดุ้งหันรีหันขวาง เมื่อมีเสียงผู้ชายดังขึ้นทางด้านหลัง "ก็น้องนั่นแหละ" เอ๊ะ....หน้าคุ้นๆ พลากรมองมนธิราอย่างครุ่นคิด เขาเคยเห็นผู้หญิงคนนี้ที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า มนธิราถึงบางอ้อทันที เมื่อเห็นชายหนุ่มหน้าตาดีแต่งตัวดีเดินเข้ามา แล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า และที่สำคัญเขากำลังพูดอยู่กับเธอ "ว่าไงล่ะ แต่เอ้...พี่ไม่เคยเห็นหน้า เด็กใหม่หรือเรา" ชายหนุ่มเอามือกอดอก มองหญิงสาวจากหัวจรดเท้า แล้วเปลี่ยนมาเกาคางสากๆ ของตัวเอง อย่างคนที่กำลังใช้ความคิด ใช่ ใบหน้าและรูปร่างแบบนี้ เขาไม่เคยเห็นที่นี่แน่นอน แต่... ตัดความคิดที่ว่าเคยเห็นหญิงสาวที่ไหน เพราะตอนนี้เขาต้องทำงานให้เข้มงวดกว่าเดิม เมื่อเจ้านายต้องการความมีระเบียบของการทำงานมากกว่าเดิม และต้องการให้พนักทุกคนรักษาเวลาการทำงานเป็นที่หนึ่ง “.......” มนธิราเหมือนจะอึ้ง จนเกิดอาการติดอ่างพูดไม่ออก ยิ่งบวกกับท่าทางที่ยืนสำรวจรูปร่างเธออย่างไม่เกรงใจ ของผู้ชายที่เข้ามาทัก มันทำให้เธอเหมือนสมองหยุดทำงานไปชั่วขณะ เมื่อมองสำรวจดีแล้ว พลากรดีดนิ้วดังเป๊าะ "สรุปว่าสวยไม่มีที่ติ" คำที่เอ่ยสรุปอย่างพอใจ ทำให้หญิงสาวหน้าร้อนผ่าว โดยที่เธอไม่ทันได้เอ่ยอะไร ก็ต้องตะลึงกับคำพูดชายหนุ่มอีกครั้ง "ไป ผมจะพาไปที่ห้องแต่งตัว" พูดจบมนธิราก็ถูกดึงจากจุดที่ยืนอยู่ เดินไปอีกฟากของชั้นสองที่เธอยืนอยู่ มนธิราที่ถูกดึงให้เดิน ก็ไม่คิดจะขัดขืนอะไร เหมือนคนไร้ซึ่งวิญญาณ เขาพาไปไหนก็ไป ก็มันเป็นงานที่เธอต้องทำในหน้าที่ผู้หญิงขัดดอก ก็มันถูกต้องแล้วไม่ใช่หรือ... “เปลี่ยนชุดนะ เสร็จแล้วออกมา ฉันจะได้พาไปที่โต๊ะ" ชายหนุ่มที่เธอเองไม่รู้จักแม้แต่ชื่อเอ่ยบอก พลางดันร่างเธอเข้าไปในห้อง โดยเขาเองไม่ได้ตามเข้ามาด้วย มนธิราเดินก้าวเท้าเข้ามาอย่างช้า ๆ สายตากวาดมองในห้องสี่เหลี่ยมที่ไม่กว้างนัก หัวใจสั่นๆ เล็กน้อย ที่ที่ไม่คิดว่าตัวเองจะย่างกรายเข้ามา มันทำให้ใจสั่นรัวเกือบก้าวขาไม่ออก ความกลัวก็พลันขับต่อมเหงื่อผุดเต็มใบหน้านวล ออกมาเป็นระดับ เสื้อผ้าเล็กๆ ที่ถูกตัดเย็บเหมือนจะประหยัดเนื้อผ้า ถูกแขวนเรียงเป็นแถวยาวหลายสี หลายแบบ ให้ได้เลือก แล้วนี่หากใส่เข้าไป อะไรต่อมิอะไรมันไม่โผล่ออกมาหรือไง...มนธิราคิด แล้วขนลุกซู่ หัวใจเต้นแรง "เร็วๆหน่อย!!" เสียงเร่งบอกข้ามผนังเข้าไป เมื่อได้ยินเสียงเร่งมาแต่ด้านนอก มนธิราก็คว้าชุดที่อยู่ใกล้มือที่สุด แล้วเมียงมองก่อนจะถอนหายใจหนักๆ แล้วจัดการเปลี่ยนมันทันทีอย่างทุลักทุเล... ธาดาเดินกลับขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากที่อุ้มร่างผู้หญิงที่อยู่ในปกครองขึ้นมานอนที่ของพักส่วนตัวของเขา แล้วลงไปดูความเรียบร้อยของงานต่างๆ ที่เขาได้แต่โทรคุยกันกับคนดูแลที่เขาได้มอบหมายให้ และตอนนี้เขากลับมาแล้วก็เลยแวะเข้ามาดูสักหน่อย งานทุกอย่างก็ไปได้ดีไม่มีติดขัดอะไร ชายหนุ่มจึงกลับขึ้นมาด้านบน เพื่อมาดูว่าหญิงสาวที่เขาอุ้มขึ้นไปนั้นตื่นหรือยัง และจะได้เดินทางต่อไปที่โรงแรมอีกแห่ง ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่นี่มากนัก ธาดาเปิดประตูเข้าไปสายตาจ้องมองไปยังมนธิรา ที่เขาคิดว่ายังคงนอนอยู่ที่เดิม แต่แล้วเขาก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อตาคมเพ่งมองไปยังจุดนั้น ที่มีแต่ความว่างเปล่า เธอหายไปไหน!! คิ้วหนากระตุกเข้าหากัน เพื่อให้กระจ่างในสายตาให้แน่ชัด ธาดาเดินเข้าเปิดสวิตช์ไฟ ที่เขาเองเป็นคนปิดก่อนหน้านี้ และกวาดตามองไปยังจุดอับต่างๆ ที่คิดว่าเธอคงหลบซ่อนเขาอยู่

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more