ตอนที่ 4: ความหลัง
654 Words
ตอนที่ 4: ความหลัง
ปริ้นส์นั่งมองผู้หญิงตรงหน้าเพราะไม่อยากเชื่อว่าเขายังจำเรื่องวันแรกที่เจอเธอได้ติดตาทั้ง ๆ ที่ผ่านมาเป็นสิบปี เรื่องราว
ในคืนนั้น เธอมานั่งดื่มที่บาร์ของโรงแรม ส่วนเขาเกิดพิเรนทร์
อยากลองเป็นบาร์เทนเดอร์ดูบ้าง กะไว้ว่าจะไปลองเล่น ๆ สักไม่กี่นาทีแต่ใครจะคิดว่าแขกที่มานั่งดื่มกลับเป็นรุ่นพี่สาวสวยแถมยังคุยถูกคอ จนเผลอเมาไปด้วยกันทั้งคู่
"คืนนี้เลิกงานกี่ทุ่ม" เธอถามน้ำเสียงไหลรื่น
"อีกครึ่งชั่วโมงครับ"
"ไปต่อกันไหม ขายรึเปล่า" เด็กหนุ่มตกใจกับคำถามของเธอเล็กน้อย หน้าเหมือนเด็กขายน้ำหรือไงวะ…ในใจเขาคิด แต่ปากเจ้ากรรมตอบ
"อือ"
ตอนนั้นเขาเพิ่งอายุสิบเจ็ดย่างสิบแปดปี ความอยากลองยังมีอยู่เต็มเปี่ยม หลังจากที่โลกสวยด้วยมือตัวเองมาหลายหน ดังนั้นพอครึ่งชั่วโมงผ่านไปเขาก็ตัดสินใจถามเธอว่าจะไปต่อที่ไหน เธอบอกข้างบน คำว่าข้างบนคือโรงแรมที่พวกเขานั่งดื่มกันอยู่
ครั้งแรกของผู้ชายคงไม่จำเป็นต้องทำกับคนที่รัก ...แต่
"เออ...เราไม่เคยนะ" หญิงสาวกระซิบเสียงเบา เขาฟังแล้ว
ลมแทบจับกับผู้หญิงที่ต้องการซื้อผู้ชายนี่นะ แต่เธอดันไม่เคย ...ปัญหาคือเขาก็ไม่เคยเหมือนกันนี่สิ…
"ปริ้นส์ๆ จะสั่งอะไร" เสียงเรียกของบุญรักษาทำให้ผู้ถูกเรียกตื่นจากภวังค์
"เอาเหมือนรักษาก็ได้ครับ"
"รับนี่สองที่ค่ะ" เธอหันไปสั่งอาหารกับทางพนักงาน
"คิดอะไรอยู่" เธอหันมาถาม
"คิดเรื่องที่เราเจอกัน ครั้งแรกก็โรงแรมนี้" หน้าแดงด้วย...
แก่ขนาดนี้ยังขี้อายอีก...
"ลามก"
"อ้าว ...คิดได้แต่เรื่องเดียวนะเรา" เขาเอื้อมมือไปยีผมคนตรงหน้า
"นี่ทำอะไรเนี่ย ฉันพี่นายนะ"
"รักษา.." ปริ้นส์ทำเสียงเอ็ดดุ
"ขอโทษ.." เธอรีบก้มหัว
"เป็นหมออะไรพูดไม่เพราะกับคนไข้"
"ปริ้นส์ นายมันร้าย...ตกลงป่วยจริงรึเปล่าเนี่ย"
"คุณเคยคบใครไหมรักษา"
"ไม่เคยค่ะ คุณล่ะ"
"เคย แต่ไม่รอด คบได้ไม่กี่เดือนก็เลิก"
"ทำไมคุณไปหาฉันที่คลินิก รู้จักเหรอ"
"ไม่รู้จัก แต่แม่ผมรู้จัก"
"หือ ...แม่คุณเหรอ"
"แม่อยากให้ผมแต่งงาน แต่คุณก็รู้ว่าผมคบใครก็ไม่รอดเพราะอาการป่วยของผม ทำไมคุณทิ้งผมตอนนั้น รู้ไหมว่าตื่นมาแล้วไม่เห็นคุณ มันเจ็บปวดแค่ไหน ทั้งที่เราคุยกันแล้วไงว่าจะลองคุยกันดูหลังจากผ่านรอบแรก"
คุณหมอสาวหน้าตาร้อนผ่าวขึ้นมาทันที ทั้งเขาและเธอทำกันหลายรอบมากในคืนนั้นถึงมันจะเป็นครั้งแรกของเขาและเธอก็ตาม แต่ด้วยความไม่เคยของเราทั้งคู่ทำให้กินกันอย่างเอร็ดอร่อย
จริงอย่างเขาว่าทั้งสองตกลงกันว่าหลังจากคืนนั้นจะลองคุยๆกันดู แต่เธอก็ตัดสินใจทิ้งเขา..ตอนที่เขาหลับเพราะหมดแรง
"ปริ้นส์ รักษาขอโทษ ตอนนั้นรักษากลัวติดคุก" เธอยอมสารภาพตามตรง
"หือ" เขาเบิกตามองเธออย่างตะลึงลาน
"ก็ตอนนั้นปริ้นส์อายุแค่สิบเจ็ดปี รักษากลัวคดีพรากผู้เยาว์"
"รักษา...เอาความจริง"
"จริงๆ ตอนนั้นรักษาอายุยี่สิบแล้วแต่ปริ้นส์ยังสิบเจ็ดอยู่เลย แล้วใครจะคิดว่าเด็กอายุสิบเจ็ดจะตัวโตขนาดนั้น"
"ไม่ได้โตแค่ตัว..อย่างอื่นก็โต" เขาทำน้ำเสียงทะเล้น
"ปริ้นส์...อย่ากวนได้ไหม"
ก่อนที่ทั้งสองจะได้พูดคุยกันต่อพนักงานก็นำอาหารมาเสิร์ฟพอดี
- Writer
