เธอเปิดประตูแล้วลงจากรถยนต์ทันที หลังจากที่ลั่นปากออกไป ไม่ได้แยแสสนใจกับคนที่นั่งอยู่ในรถ
เธอเดินจากมาอย่างไร้จุดหมาย มือหนึ่งปิดปากร้องไห้ อีกมือก็ไล้เช็ดน้ำตาที่อาบแก้ม เดินห่างออกมาได้ราวห้านาที
ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งฉับตามหลังมา ไม่ต้องหันหน้ากลับไปมองก็รู้ได้ว่าเป็นเขา
"จะไปไหน! ขึ้นรถ!"
เขาที่เห็นแบบนั้นต้องตกใจ รีบเปิดประตูลงจากรถแล้ววิ่งตามเธอไปจนทัน เขาจึงรีบคว้าแขนของเธอไว้ นั่นจึงทำให้เธอรีบสะบัดจนหลุดจากพันธนาการ
"ปล่อยหนูไป"
เธอสั่งเสียงเศร้า คละเคล้าด้วยหัวใจที่เจ็บปวดรวดร้าว
"จะปล่อยได้ยังไง นี่ไม่ใช่บ้านเรา นี่มันป่าบนเขา มันอันตราย...ขึ้นรถเดี๋ยวนี้หนูนิด อย่าดื้อ!"
เขายื้อแขนเธอหวังให้เดินตาม แต่เธอก็พยายามสะบัดออกให้หลุดพ้น
"อย่ามายุ่งกับหนู" เธอตะเบ็งเสียงกร้าวใส่ อย่างไม่คิดเกรงกลัว เมื่อตอนนี้เธอเริ่มจะรับไม่ไหวที่ต้องเผชิญหน้ากับเขา
"มึงก็รู้ตัวดี...ว่า
