"ในเมื่อพี่ลืมไม่ได้ อึก ฮึก งั้นเราพอไหม?"
เธอพูดขึ้นในขณะที่เขาก้มหน้าเศร้า ไม่รู้ว่าเศร้าเพราะเขาลืมใครไม่ได้ หรือว่าเศร้าเพราะคำเว้าวอนของเธอที่จะหลีกหนี
แต่อีกคนที่จ้องมองนั้นดวงตาคละเคล้าด้วยม่านน้ำตาจนแทบมองไม่เห็น เพราะเธอเป็นคนที่เสียใจ กับเรื่องราวในอดีตที่มันกำลังทำลายคนปัจจุบันแบบเธอ
"มึงหมายความว่ายังไง?"
เขาเงยหน้าแล้วย้อนถามเธอออกไป สิ่งที่ได้ฟังมันทำให้ใจเขาหล่นวูบ
"มันก็ไม่ได้เข้าใจอะไรยากนะ"
หนูนิดยกมือปาดน้ำตาที่รินไหล ก่อนที่เธอจะสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ แล้วจึงเปล่งเสียงพูดออกมา ตามใจที่รู้สึกตอนนี้
"มึงจะบอกเลิกกูว่างั้น"
ดวงตาของบ๊อกดูตกใจ เมื่อสีหน้าของหนูนิดนั้นดูนิ่งเฉยชา
"........." เธอเงียบปาก ไม่อยากจะย้ำในคำพูดในตัวเองเจ็บที่ขั้วหัวใจ ทั้งที่ก็ไม่ได้อยากจะพูดคำที่บ่งบอกถึงการ
'จากลา'
"จะเลิกใช่ไหมหนูนิด...มึงพูดให้ชัดเจนดิ๊"
เขาจับต้นแขนสองข้างข
