“หนีบสาวคนไหนไปแล้วล่ะ”
สาวน้อยนั่งลงส่ายศีรษะไปมา เพิ่งรู้สึกว่าตัวเองมึนๆ ตอนที่กลับมาถึงโต๊ะ อยากกลับบ้านเต็มที แต่ว่าเพื่อนๆ ยังสนุกอยู่เลย
“มิ้ลค์กลับบ้านเถอะ พี่จะไปส่ง”
ราวกับรู้ใจเมื่อได้ยินเสียงรวิศพูดขึ้นใกล้ๆ เพราะในร้านเสียงเพลงค่อนข้างดัง เวลาคุยกันจึงต้องยื่นปากมาใกล้แทบจะจูบกัน “พี่นิว” วันวิวาห์คราง นินทาเบาๆ “นึกว่าหายไปกับสาวแล้วซะอีก”
แต่เขากลับหูดีได้ยิน จนเธอหน้าม้าน “จะไปกับสาวไหน ก็สาวที่จะพาไปยังนั่งอยู่นี่”
“อะไรนะคะ” วันวิวาห์ถามกลับ โมโหตัวเองที่ได้ยินไม่ถนัด เป็นเพราะมึนเองหรือเสียงเพลงดังก็ไม่รู้
“กลับบ้านเถอะ” รวิศไม่สนใจจะตอบ จูงมือวันวิวาห์ออกมา วันวิวาห์แกะมือออกอย่างระมัดระวัง
“มิ้ลค์เดินเองได้ค่ะ” วันวิวาห์ไม่ชอบให้เขาถึงเนื้อถึงตัว หากแต่ก็ไม่ได้โกรธมากอย่างที่ควรจะเป็น
รวิศพาเธอไปที่รถ วันวิวาห์ลังเลเพราะว่าเกรงใจที่เขาต้องไปส่งเธอที่บ้าน อีกอย่
