วันวิวาห์หันไปมองแล้วต้องเบิกตากว้าง เพราะคือเขานั่นเอง รวิศมาจริงๆ มาพร้อมดอกไม้ช่อโต วันวิวาห์หาคำพูดไม่เจอ ยอมรับว่าตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะมา รอยยิ้มแปลกๆ จึงถูกส่งออกไป พร้อมกับความคิดเรื่องที่พนันกับนันทิตาไว้ก็ผุดขึ้น
“มาทางนี้ก่อนค่ะ” วันวิวาห์รีบลากคนตัวโตกว่าออกไป ตอนนี้อารามตกใจกลัวแพ้พนันทำให้เธอจับมือถือแขนเขาอย่างลืมตัว
“ไปไหนครับ” รวิศถาม พลางอมยิ้มมองมือขาวผ่องที่จับแขนเขาไว้
“ไอ้มิ้ลค์จะไปไหน” เพื่อนที่เหลืออยู่ตะโกนถาม ต่างงุนงงเป็นไก่ตาแตก
“พวกแกเดี๋ยวฉันมา”
วันวิวาห์รีบจูงมือของรวิศให้เดินเร็วๆ ตามออกมานอกร้าน พอพ้นระยะสายตาแล้วก็ลอบมองกลับเข้าไปด้านใน ราวกับกลัวว่าจะมีใครตามออกมา
“ขอโทษที่ต้องลากพี่นิวออกมาตรงนี้นะคะ แต่ว่าอย่าเพิ่งเข้าไปด้านในได้ไหมคะ”
“ทำไมครับ”
“คือว่า มิ้ลค์ไม่คิดว่าพี่นิวจะมา”
“พี่ไม่เข้าใจ”
“ไม่ต้องเข้าใจหรอกค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่มา” วันวิวาห์
