“ทำไมข้าต้องทำเช่นนั้น อีกอย่างข้าเพิ่งกลับมาจากหอบุปผาจะเอาเวลาไหนไปขโมยของเจ้า” ประโยคที่ยาวที่สุดตั้งแต่รู้จักน้องชายคนนี้มาทำให้หลิ่วเชวี่ยนไป๋ลังเล มองลายมืออ่อนช้อยสลับกับใบหน้าเฉยชาของน้องชายอย่างพิจารณา
“เจ้ามันคนน่าตาย อย่าให้ข้าจับได้แล้วกัน” กล่าวจบพร้อมกระแทกเท้าจากไป หลิ่วเหวินอี้เหลือบตามองแล้วถอนหายใจอย่างอ่อนใจ เชื่อคนง่ายเกินไป!
“ให้ข้าน้อยไปสืบไหมขอรับ” คำถามของบ่าวรับใช้คนสนิททำให้หลิ่วเหวินอี้ลุกขึ้นจากเตียงนอนอย่างเกียจคร้าน เขาเพิ่งได้นอนชั่วยามเดียว แต่กลับถูกรบกวนแต่เช้า
“ไม่ต้อง ข้ารู้ว่าผู้ใด”
หลิ่วเหวินอี้ตอบรับ ก่อนจะลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาพร้อมอาหารเช้าที่ถูกเตรียมไว้ให้ ส่วนมากเรือนเหวินอี้ไม่ค่อยมีคนเข้าออกเพราะเขาเป็นเพียงลูกนอกคอกที่วรยุทธ์ต่ำเตี้ยเรี่ยดินเป็นเศษขยะภายในนิกายมารฟ้าเท่านั้น
หลังจ
