“พรุ่งนี้คงต้องเปลี่ยนโฉมนี่แล้วสินะ” ลั่วเหยียนเจิ้งพึมพำกับตัวเองเบาๆ ดวงตาจากที่เคยประกายความสนใจ สนุก ตื่นเต้น ทว่าตอนนี้กลับนิ่งเรียบเย็นชา เมื่อไม่มีผู้คนเขาย่อมไม่จำเป็นต้องเสแสร้ง มุมปากยกยิ้มนิดๆ
“เราคงได้เจอกันเร็วๆ นี้แน่อีกา ดูซิหอกิเลนจะหาเจ้าให้ข้าได้หรือไม่” เมื่อกล่าวจบร่างนั้นก็เลือนหายไปกับความมืด ในพระทัยเย็นชาไร้ใจเช่นไร เวลานี้ก็ยังคงเป็นเฉกเช่นเดิม
แล้วผู้ใดกันจะมาทำให้พระทัยนี้กลับมาเต้นได้อีกครั้ง...
เงาร่างสีดำพาร่างกายที่ยังชาหนึบไปทั้งตัวกลับมายังเรือนเหวินอี้ด้วยความหงุดหงิดใจ คนผู้นั้นไร้ยางอายสิ้นดีแต่งกายเป็นชาวยุทธ์ ทว่าจิตใจมากไปด้วยเล่ห์กล หากชาวยุทธ์ผู้ผดุงคุณธรรมจริงไฉนเลยจะกล้าใช้วิธีต่ำช้าเช่นนี้ มือหนาปลดชุดดำออกจากร่างพร้อมรีบกลืนยาแก้เหน็บชาอย่างหงุดหงิดใจ
ใบหน้ายังคงนิ่งเฉยเหมือนคนไร้ความรู้สึก มือหน
