Getaway Bride

KABANATA 2

TWO YEARS

"WHY IS HE packing all of his clothes?" Galit kong tanong kay mommy, nang makita kong nasa maleta na ni Light ang mga ilang gamit nito. And yet, no one answered me.

"Light!" Kinuha ko ang damit na ilalagay niya sana sa maleta. "Are you leaving because of me?" Tila naiiyak kong tanong sa kaniya.

Kung iyon ang dahilan kaya siya aalis, ay malulungkot ako. I don't want him to go! Hinablot ko ang mga damit niya sa maleta na nilalagay nito.

"Lucia," tawag sa akin ni mommy. "Why are you packing so many clothes? Where are you going?!" Hindi na napigilan ng luha ko at kumawala na ito sa aking mga mata. "Tita, can you give us a minute?" Lumingon ako kay mommy, nang tumungo naman ito.

Mommy closed Light's door, at ngayon ay naiwan na kaming dalawa.

"I have to leave, Lucia." Umiling ako sa kaniya, bakit kailangan niyang umalis? "Are you not happy here?" He wiped my tears away.

"No."

"Then... why?" I broke my words as I looked at him, waiting for him to answer my question.

"My father died," sagot niya. Nagkunot agad ang noo ko sa narinig. "That's ridiculous! Your father died years ago!" Hindi tatalab sa akin ang pagsisinungaling niya.

"My real father, Lucia." Humina ang boses niya. Umangat ang dalawang kilay ko, matapos ko iyong marinig mula sa kaniya. “Y-your what?” Tila hindi makapaniwalang tanong ko kay Light.

Hindi niya na ako sinagot at pinagpatuloy lamang ang pag-iimpake niya. Kinuha ko ang magkaperas niyang sapatos at inihagis iyon sa kung saan. Mariin niya akong tinignan na may galit.

"He left you alone! We are now your family! Hindi siya!" My eyes are now drowning in tears, yet I was able to express my emotions. Hindi ako papayag na umalis siya rito!

“You don’t understand,” wika niya.

“I really don’t, Light! Bakit? Para saan?” Hinanap ko ang mga mata niyang naka-focus lamang sa paglalagay ng gamit sa maleta nito. “Bakit? May papamana ba sa ‘yo? Malaki ba, Light, ha? Malaki ba?!”

He stops packing and takes a shirt in his hand. Nagulat na lamang ako, nang ibato niya iyon sa kama.

“It’s not about the God damn inheritance, Lucia. I’m talking about my real father here.” Galit na galit ang mga mata niyang tignan ako. “So was I!” Singit ko, pero hindi niya iyon pinakinggan.

“Look! You truly don't understand, do you?” Hinawakan niya ang magkabilaang balikat ko at iniharap sa kaniya, “This will be the last time that I’ll see my father, Lucia.”

“Inabando ka na niya. Bakit kailangan mo pa siya makita?” Humihikbi kong tanong, kahit pa alam kong ‘di naman niya iyon gusto pang sagutin. “I ran—away from them.” Umangat muli ang tingin ko.

Hindi siya galing sa orphanage?

"Your uncle hit me with a car while I was running away from my family." My mouth is unable to communicate what's on my mind. Talagang nakatingin lamang ako sa kaniya at hinahayaan siyang magkwento. "I told him I didn't have a family. I was kidnapped—all excuses—to force him to adopt me.

“But that wasn’t easy! Paano ka nakaalis ng bansa niyo?” Dinilaan niya ang kaniyang labi. “A long story,” sagot niya sa akin.

“I want to know!”

“Lucia!”

Light yelled out my name in an aggressive tone. Para bang hindi na niya nagugustuhan ang mga pinagsasabi ko. Gusto ko lang naman malaman. Mukhang hindi iyon sasapat na dahilan, para sabihin niya sa akin ang totoo.

I looked at him anxiously and nodded. There's no way he'll tell me everything. Sino lang ba kasi ako?

"Where are you heading?" I asked in a hushed tone. "Switzerland," he said.

“For how long?”

“Days.”

Narinig ko ang tunog ng zipper nito at iniangat na ang kaniyang maleta. Ngunit sandali lamang, nang makita ko ang isang puting panyo na ibinibigay niya sa akin. “Dry your tears,” utos nito.

“Are you sure you'll return here?” Natatakot akong baka hindi na siya umuwi. I am afraid he could end up in love in his real hometown and abandon me. That's not something I want to happen.

“Of course, you’ll wait for me, right?” Ang kaniyang palad na ngayon ay nasa ulo ko’t tinatapik iyon. “Siguraduhin mo na uuwi ka, ha! Kasi kung hindi ay magbo-boy friend ako talaga! Yayayain ko si Femkeah na magpabuntis sa mga doctor!”

“You’re attracted to doctors?” Nanlalaking mga mata niyang itanong iyon sa akin. “Yes! And, someday, I will marry a doctor, hindi ka invited!” Saka ako nag-blee sa kaniya. Nakalabas pa rin ang dila ko, nang pitikin niya iyon.

As a fourteen years old, iyon na ang huling kita ko sa kaniya. I always kept waiting for him. Dumaan na ang isang linggo, dalawang linggo—wala pa rin siya.

“Kailan ba uuwi si Light, Ma?” Ibinaba ni mommy ang hawak-hawak niyang tasa. “I genuinely talk to him about this, pero mukhang maganda ang mas mapapaigi kung doon siya mag-aaral, anak.” Ang saya ng mukha ko ay napalitan ng pagkunot ng noo.

“And you allowed him to do that?”

“Obviously, hija. Royce is more comfortable with his home country. Isa pa’y kung doon siya mag-aaral ng medisina’y mas maganda ang magiging kinabukasan niya.” Si daddy ang sumagot n’yon na hindi ko naman ikinatuwa. Bakit ba lagi na lang nilang bini-brainwash si Light! I want him here!

Ang sabi niya ay uuwi siya!

“He can do that here!” Hindi ako nagpatalo, dahil gusto ko siyang pauwiin dito. Gusto kong kausapin nila si Light, para umuwi! “Darling, you don’t understand.” Ang mommy sa mahinhin na boses.

“Ang mga nakapagtapos ng doctor dito sa bansa natin, ay nurse lang kapag nagtrabaho sila sa ibang bansa.” I rolled my eyes and wanted to butt in, but Dad spoke up. “That’s for his future, Lucia. Kung gusto mong maging maayos ang buhay ng pinsan mo. Let him do whatever he wants.” Pero kung gagawin niya ang gusto niya? Malalayo naman siya sa akin.

“Wala ka bang pasalubong sa akin na gwapo?” Tanong ko kay Fem, nang makauwi siya galing Santa Polera. Sa tuwing kinikwento niya iyon sa akin, ay para akong nahihiwagaan. Lalo na iyong crush niyang anak daw ng Ninang Jen niya.

Two years na ang nakalipas, nang walang paramdam si Light sa akin. Hindi ko lang alam kay mommy at daddy, pero akin? Wala.

“Really, Fem? A paper? Punit pa.” Pinagmasdan ko iyong bigay niyang papel. Habang ako ay may pasalubong sa kaniya, noong umalis kami ni daddy at mommy para magbakasyon. “Miggy Gapuz?” Basa ko sa papel.

Nang i-search ko ang pangalan nito sa isang social app, ay hindi naman ako nabigo. Gwapo nga ito at mestiso—malaki ang katawan at matangkad. But I can't help but think of Light and compare him to every boy I've ever met.

“Hindi ko maintindihan sa ‘yo. Mangongoleksyon ka ba ng lalaki, Lucia?” Ang kaibigan kong parang santo na si Femkeah. “May hinahanap lang ako na hindi ko mahanap,” ani ko.

“Ah! Green eyes.”

“Yes—N-no!” Bigla kong bawi sa kaniya.

Tumawa si Fem at umiling sa akin. “It was the eyes, okay? Iyong mata lang talaga ni Light ang hinahanap ko rito sa atin,” Bawi ko.

It was really the eyes!