จำนนรักลวงใจ

บทที่4

เขาเองที่เป็นคนเริ่มทุกอย่างและก็ไม่รู้ว่าควรต้องทำยังไงต่อไป ไหนจะเรื่องของฟ้าลดาที่จู่ๆ ก็มาขอเลิกกัน ไหนจะเรื่องของพลอยขวัญ ไม่ว่าเรื่องไหนก็ดูเหมือนจะยากไปหมด จนไม่รู้แล้วว่าเขาควรแก้ไขเรื่องไหนก่อนดี

หรือว่าเขา ควรจะปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นไปตามโชคชะตาดี

พลอยขวัญไม่ได้หันกลับไปมองคนที่ครั้งหนึ่งเคยทำให้เธอมีความสุขได้ทุกครั้งที่เจอหน้าอีกเลย เธอรู้ว่าที่เขาต้องการรับผิดชอบก็เพราะแค่รู้สึกผิด มันไม่ใช่ความรักอย่างที่เธอเพ้อฝันมาตลอดหลายปี

“อย่ารู้สึกผิดกับพลอยเลยนะคะพี่ปราบ…เพราะยิ่งพี่ปราบรู้สึกผิดกับพลอยมากเท่าไหร่ พลอยก็ยิ่งเจ็บมากเท่านั้น” เสียงหวานเอ่ยขึ้นกับตัวเองเบาๆ หลังจากเดินหอบหิ้วเอาความเจ็บปวดกลับมาถึงห้องพักได้สำเร็จ เธอได้แต่จ้องมองรูปถ่ายเขาและเธอที่ถูกวางเอาไว้ข้างเตียงด้วยรอยยิ้มที่อาบไปด้วยน้ำตา มันคงจะดีกว่านี้มากหากที่ว่างระหว่างเธอและเขาในรูปไม่ได้มีใครอีกคนยืนยิ้มคั่นกลางเอาไว้อยู่

และเธอไม่มีวันเข้าไปแทรกกลางได้เลยต่อให้จะพยายามทำดีสักแค่ไหน สุดท้ายแล้วเธอก็เป็นได้แค่คนนอกสายตา หรือไม่ก็สะพานเชื่อความรักสำหรับเขาเท่านั้น ไม่ใช่คนที่เขารัก และคงไม่มีวันใช่!

เสียงเคาะประตูห้องที่ดังขึ้นทำให้หญิงสาวต้องรีบยกมือขึ้นปาดน้ำตาก่อนจะเดินตรงไปเปิดประตู ภาพแรกที่เห็นคือเพื่อนรักกับคนรักใหม่ของเธอ

“ฟ้า…”

“เราโทรหาพลอยตั้งหลายครั้งทำไมไม่รับโทรศัพท์ แล้วนี่เป็นอะไรทำไมหน้าแดงๆ” ฟ้าลดาเอ่ยถามทันทีที่พบหน้า สายตาของอีกฝ่ายที่เต็มไปด้วยความจับผิดเริ่มทำให้พลอยขวัญวางตัวไม่ถูก แต่กระนั้นก็เลือกที่จะส่งยิ้มกลับไปให้ ไม่อยากทำให้เพื่อนที่กำลังมีความสุขต้องมาวุ่นวายเพราะเธอ อีกอย่างเธอคงไม่มีวันเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟ้าลดาได้รับรู้แน่นอน

“เราไม่สบายนิดหน่อย ช่วงที่ฟ้าโทรมาเราคงหลับเลยไม่ได้ยิน”

“แล้วเป็นไรมากรึเปล่า ไปหาหมอมารึยัง”

“เราค่อยยังชั่วแล้ว ว่าแต่ฟ้ามาหาเรามีอะไรรึเปล่า” คนถูกถามยิ้มรับก่อนจะเอ่ยตอบอย่างมีความสุขและเชื่อว่าเพื่อนจะมีความสุขไปกับเธอ

“เราอยากฝากของพวกนี้ไปคืนพี่ปราบน่ะ แต่ก็ไม่กล้าไปเจอหน้าเขาตรงๆ พลอยช่วยเราหน่อยนะ เราไม่อยากติดค้างอะไรกับเขา อีกไม่นานเราสองคนก็ต้องบินไปเรียนต่อแล้ว เราอยากเริ่มต้นใหม่โดยไม่ต้องมีอะไรค้างคาในใจอีก”ฟ้าลดาไม่พูด แต่เลือกที่จะหยิบกล่องๆ หนึ่งใส่มือเพื่อนรักเมื่อพูดจบ เป็นพลอยขวัญที่เริ่มรู้สึกลำบากใจ เพราะเธอก็ไม่อยากเจอรเมศเหมือนกัน แต่หากจะให้ปฏิเสธเพื่อนรัก ก็ไม่รู้เลยว่าจะเอาเหตุผลไหนไปอ้างให้อีกฝ่ายเข้าดี

“ฟ้า…คือว่าเรา…”

“ช่วยเราหน่อยเถอะนะพลอย ระหว่างเรากับพลอยพี่ปราบคงโกรธพลอยน้อยกว่าเราแน่ๆ ช่วยเราเป็นครั้งสุดท้ายเถอะนะพลอย” คนถูกขอร้องมีสีหน้าลำบากใจอยู่นาน แต่สุดท้ายก็ยอมพยักหน้าตอบตกลงกลับไปในที่สุด

คอนโด X

สถานที่เดิมๆ ที่แสนคุ้นเคยกลับเป็นที่ที่ทำให้พลอยขวัญรู้สึกลำบากใจไม่น้อยที่ต้องมาปรากฏตัวที่นี่อีกครั้งพร้อมกับกล่องที่เต็มไปด้วยของขวัญมากมาย ที่รเมศเคยมอบให้กับฟ้าลดาเพื่อนรักของเธอเนื่องในโอกาสต่างๆ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่อยากมาที่นี่สักเท่าไหร่ แต่เพราะเผลอตบปากรับคำเพื่อนไปแล้วจึงไม่มีทางเลือก หากเลือกได้ก็ไม่อยากเจอหน้าเขาอีก

หญิงสาวเคาะประตูอยู่นานก่อนที่มันจะเปิดออก หากแต่คนที่มาเปิดให้นั้นกลับไม่ใช่เจ้าของห้อง แต่กลับเป็นผู้หญิงหน้าตาสะสวยคนหนึ่ง

“มาหาพี่ปราบเหรอคะ พี่ปราบอาบน้ำอยู่ค่ะ จะเข้ามาก่อนไหม” คำถามที่มาพร้อมคำตอบทำใบหน้าอ่อนหวานตกตะลึง เธอได้แต่จ้องมองผู้หญิงตรงหน้าที่มีเพียงผ้าคลุมอาบน้ำคลุมตัวเอาไว้หลวมๆ โดยไม่ได้พูดอะไรออกไป

“รบกวนฝากของพวกนี้ให้พี่ปราบหน่อยนะคะ บอกเขาว่าฟ้าลดาฝากมาคืนให้” พลอยขวัญตอบก่อนจะส่งกล่องให้อีกฝ่ายไปแล้วรีบหมุนตัวเดินออกมา ด้วยกลัวว่าหากยืนอยู่ตรงนั้นนานไปมากกว่านี้ น้ำตาที่อุตส่าห์กลั้นไว้ มันจะไหลออกมาตอกย้ำความน่าสมเพชของตัวเธอเอง…

สุดท้ายแล้วเขาก็ยังคงเป็นเขา ไม่เคยคิดจริงจังกับผู้หญิงคนไหนนอกจากฟ้าลดา ส่วนเธอกับผู้หญิงเมื่อครู่ก็คงเป็นได้มากสุดแค่ที่ระบายอารมณ์เท่านั้น ไม่มีค่า ไม่มีความหมายในชีวิตของเขาเลย!

แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรที่ต้องมารักคนที่ไม่มีวันมารักเรา สู้ตัดใจจากเขาในวันที่หัวใจยังเข้มแข็ง และเธอก็เชื่อว่าตัวเองจะทำได้

แม้ว่าอาจจะไม่ใช่วันนี้…

แต่คงมีสักวันที่เธอจะลืมเขาได้

มันต้องมีสักวัน!

สี่เดือนต่อมา

เรียนให้จบภายในสี่ปีที่ว่ายากแล้ว การหางานทำหลังเรียนจบกลับเป็นเรื่องที่ยากยิ่งกว่า มันทำให้พลอยขวัญตัดสินใจตอบรับทันทีเมื่อได้รับโทรศัพท์จากทางรีสอร์ทแห่งหนึ่งที่ตัดสินใจรับเธอเข้าทำงานในตำแหน่งรีเซฟชั่น แน่นอนว่าหญิงสาวไม่มีทางเลือกมากนักแม้ว่างานใหม่หลังเรียนจบจะทำให้เธอต้องย้ายตัวเองมาอยู่ที่เชียงราย แต่นั่นกลับไม่ใช่ปัญหาสำคัญอะไรสำหรับผู้หญิงตัวคนเดียวที่ไร้ญาติ ขาดมิตร ใช้ชีวิตตัวคนเดียว

หญิงสาวเคยมีทุกอย่างพร้อมไม่ว่าจะเป็นพ่อ แม่และ ยาย แต่ความไม่แน่นอนของชีวิตก็ทำให้เธอต้องสูญเสียทุกคนไปด้วยอุบัติเหตุด้วยวัยเพียงสิบสี่ ความสูญเสียในครั้งนั้นทำให้เธอต้องย้ายไปอยู่กับญาติห่างๆ ของพ่อและแม่หลายต่อหลายคนคน จนสุดท้ายจึงตัดสินใจที่จะอยู่คนเดียว เพราะไม่อยากเป็นภาระของใคร