รักร้ายนายป่าเถื่อน

ดูแล

@Rolexhouse

Time Talk

วันนี้ลูกพีชไม่ได้ไปเรียนเพราะจู่ๆเธอก็ตัวร้อนขึ้นมาผมจึงอยู่ดูแลและโทรไปลางานกับคุณพ่อหนึ่งวัน ซึ่งท่านก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเอ็นดูลูกพีชและเป็นห่วงจึงอนุญาตให้ผมอยู่ดูแลเธอได้

"ไทม์"

ลูกพีชลืมตาขึ้นมามองผมก่อนจะดันตัวลุกขึ้นแล้วยกมือกุมหัวเอาไว้

"พีชตัวร้อนมากเลยนะรู้ไหม?"

ผมทาบมือลงบนหน้าผากเนียนและจะลุกไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้แต่ว่าลูกพีชใช้แขนกอดผมไว้แน่น

"ไทม์จะไปไหน?"

"ไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้พีชไง"

ผมนั่งลงตามเดิมเมื่อคนตัวเล็กไม่ยอมปล่อยและพลิกตัวกลับมามองเธอที่มีสีหน้าเศร้าๆ ผมประคองใบหน้าสวยขึ้นมาและมองลึกเข้าไปในดวงตาหมองหม่น

"พีชเป็นอะไรบอกไทม์ได้ไหม?"

ลูกพีชไม่พูดเธอมองผมนิ่งด้วยแววตาแปลกๆ ผมจึงใช้มือเช็ดน้ำตาเธอที่ไหลลงมาก่อนจะดึงร่างบางเข้ามากอดเอาไว้ ผมรู้สึกไม่ค่อยสบายใจที่เห็นลูกพีชดูเศร้าๆและร้องไห้แทบจะตลอดเวลา เธอสวมกอดผมแน่นเหมือนกับกลัวว่าถ้าปล่อยแล้วผมจะไปหายไป

"พีชรักไทม์นะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพีชก็อยากให้ไทม์รู้ไว้ว่าพีชรักไทม์คนเดียว ฮึก!"

"ไทม์ก็รักพีช แต่พีชบอกไทม์ได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมช่วงนี้พีชถึงดูเศร้าๆแบบนี้"

ลูกพีชสายหน้าและสะอึกสะอื้นจนผมรู้สึกสงสารดูเหมือนเธอกำลังเก็บอะไรบางอย่างไว้ในใจและไม่กล้าบอกใคร

"พีชรักไทม์"

เธอบอกรักผมซ้ำไปซ้ำมาจนน่าแปลกใจทั้งๆที่ควรจะรู้สึกดีแต่กลับรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก

"ถ้าพีชรักไทม์ต้องบอกมาว่าพีชเป็นอะไร?"

เธอส่ายหน้าผละตัวออกและยกมือเช็ดน้ำตาลวกๆก่อนจะเอ่ยขึ้น

"พีชแค่ดีใจที่ไทม์ยังอยู่ตรงนี้กับพีช"

ผมมองเด็กขี้แยก่อนจะช่วยเธอเช็ดน้ำตาจนแห้งสนิท มือข้างหนึ่งของลูกพีชจับมือผมแน่นไม่ยอมปล่อย

"ไทม์คือความสุขเพียงหนึ่งเดียวในชีวิต ถ้าไม่มีไทม์พีชก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ยังไง"

วันนี้ลูกพีชพูดจากับผมแปลกๆและผมก็รู้สึกว่าเธอน่าจะมีเรื่องกังวลใจอะไรสักอย่างที่เป็นความลับ ผมกับเธอคบกันมานานเราต่างก็รู้นิสัยของกันและกันดี ลูกพีชไม่เคยปิดบังอะไรผมเหมือนกับที่ผมบอกทุกอย่างกับเธอแต่ครั้งนี้กลับไม่เป็นแบบนั้น

"พีชฟังไทม์นะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นไทม์ก็ไม่มีวันทอดทิ้งพีชเพราะไทม์ไม่เชื่อว่าจะมีใครรักและดูแลพีชได้มากเท่าไทม์"

Lookpeach Talk

ไทม์อยู่ดูแลฉันจนถึงบ่ายโมงก่อนจะออกไปเพราะมีงานด่วนที่สำคัญต้องไปจัดการ ฉันจึงไม่อยากรั้งเขาไว้เพราะไม่อยากให้ไทม์รู้สึกอึดอัดใจแค่นี้ฉันก็รู้แล้วว่าเขากำลังไม่สบายใจที่เห็นฉันเอาแต่ซึมเศร้าแบบนี้

"ลูกพีชเป็นยังไงบ้างลูก?"

คุณแม่เดินเข้ามาก่อนจะนั่งลงข้างๆและใช้มือทาบลงบนหน้าผากฉันเพื่อวัดไข้

"ตัวอุ่นๆอยู่เลยแม่เช็ดตัวให้เอาไหม?"

"ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่ พีชหายปวดหัวแล้วอีกอย่างตัวก็ไม่ได้ร้อนมากแล้วด้วย"

คุณแม่พยักหน้าและอมยิ้มก่อนจะจับมือฉันที่วางอยู่บนตัก

"ลูกพีชจะว่ายังไงถ้าแม่อยากให้ลูกแต่งงานกับไทม์หลังเรียนจบ"

ฉันชะงักเล็กน้อยนึกถึงคำพูดพี่โรเล็กซ์ก็ได้แต่นั่งนิ่งไม่รู้จะตอบยังไง ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงดีใจและตอบรับอย่างยินดีแต่ตอนนี้มันคงเป็นไปไม่ได้แล้วเรื่องระหว่างฉันกับไทม์

"พีชขอคิดดูก่อนได้ไหมคะ?"

"ทำไมเหรอลูก?"

"ช่วงนี้พีชเครียดเรื่องเรียนมากเลยค่ะคุณแม่ยังไม่อยากคิดเรื่องอื่นสักเท่าไหร่"

คุณแม่พยักหน้าอย่างเข้าใจคงเห็นว่าช่วงนี้ฉันรู้คิดเครียดและคิดว่าเป็นเพราะเรื่องเรียน

"ถ้างั้นถ้าพีชตัดสินใจได้แล้วรีบบอกแม่เลยนะลูก"

"ค่ะ"

งั้นพักผ่อนนะเดี๋ยวพ่อกับแม่จะไปงานเลี้ยงอาจจะค้างที่โรงแรมเลย"

คุณแม่พูดจบก็เดินออกไปฉันจึงถอนหายใจออกมาก่อนจะหันไปมองรูปของไทม์ที่ตั้งอยู่บนหัวเตียง ถ้าเขารู้เรื่องของฉันกับพี่โรเล็กซ์ขึ้นมารอยยิ้มอบอุ่นของเขาจะแปรเปลี่ยนไปไหม แล้วเขาจะรังเกียจฉันหรือเปล่า ถึงแม้ไทม์จะเป็นคนดีมากแค่ไหนแต่ก็คงรับไม่ได้ที่ต้องมารู้ว่าแฟนของตัวเองกลายเป็นของคนอื่นไปแล้ว และคนอื่นที่ว่าก็ดันเป็นเพื่อนสนิทในวัยเด็กของตัวเองและยังเป็นพี่ชายบุญธรรมของฉันอีก