รักร้ายนายป่าเถื่อน

รู้สึกผิด

โรเล็กซ์เดินขึ้นมาข้างบนด้วยสีหน้าเรียบนิ่งก่อนจะนั่งลงบนเตียง เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาไลลาแฟนสาวที่เป็นนางแบบและพึ่งตกลงคบกันได้ไม่นานมากนักโดยที่พ่อกับแม่เขาก็ยังไม่รู้

(ว่าไงคะโร?)

"อยู่ที่ไหน?"

(อยู่คอนโดค่ะ)

"เดี๋ยวฉันไปหา"

เขาพูดแค่นั้นก่อนจะกดวางสายอย่างไม่แยแสและนอนแผ่ลงบนเตียง สายตาเรียบเฉยไร้อารมณ์จ้องมองเพดานห้องในความมืด เมื่อกี้เขาได้ยินเรื่องที่พ่อกับแม่จะให้ลูกพีชแต่งงานแต่ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดยังไงกับเรื่องนี้

@Timehouse

07:00 AM

Lookpeach Talk

เมื่อคืนฉันนอนในห้องเดียวกับไทม์แต่เราสองคนไม่ได้ทำอะไรกันมากกว่ากอด อันที่จริงฉันไม่ได้ห้ามถ้าเขาจะทำเรื่องแบบนั้นเพราะยังไงเราก็เป็นแฟนกัน แต่ไทม์บอกว่าอยากรอให้เราแต่งงานกันก่อน

"ตื่นแล้วเหรอพีช?"

ฉันนอนมองหน้าไทม์อยู่นาน สักพักเขาก็ตื่นขึ้นมาและส่งยิ้มให้ฉัน

"ไม่ปลุกไทม์ล่ะ?"

"เห็นไทม์หลับสบาย พีชเลยไม่อยากรบกวน"

เขากดจูบลงบนหน้าผากฉันเบาๆก่อนจะลุกขึ้นนั่งฉันจึงลุกตามและสวมกอดเขาจากทางด้านหลัง ไทม์ชอบถอดเสื้อนอนและใส่กางเกงขายาวส่วนฉันยังอยู่ในชุดนักศึกษา

"รีบไปล้างหน้าเถอะ เดี๋ยวไทม์ไปส่งที่บ้าน"

"ขออยู่อย่างนี้สักพักนะ"

ฉันกระชับกอดไทม์และซบใบหน้าลงบนแผ่นหลังกว้างที่แสนอบอุ่น ฉันไม่รู้ว่าในวันข้างหน้าฉันจะได้มีโอกาสก่อนเข้าแบบนี้อีกมั๊ย

"พีชรักไทม์นะ"

ไทม์หันมามองก่อนจะประคองใบหน้าฉันขึ้นมาช้าๆ

"ทำไมช่วงนี้พีชบอกรักไทม์บ่อยจัง"

"ก็พีชรักไทม์จริงๆนี่นา"

ไทม์ยิ้มก่อนจะก้มลงมาหอมแก้มฉันเบาๆแล้วพูดขึ้น

"ไปล้างหน้าได้แล้วเดี๋ยวไปเรียนสายนะ"

@Rolexhouse

ไทม์มาส่งฉันที่หน้าบ้านเป็นเวลาที่คุณพ่อคุณแม่กำลังทานข้าวกับพี่โรเล็กซ์พอดี พอเราสองคนเดินเข้ามาสายตาเขาก็จ้องมองมาที่มือของฉันที่ไทม์กุมอยู่นิ่ง

"คุณลุงคุณป้า สวัสดีครับ"

"สวัสดีไทม์ นั่งก่อนสิลูก"

คุณแม่เอ่ยชวนไทม์กินข้าว ฉันจึงเดินเลี่ยงขึ้นมาด้านบนเพื่ออาบน้ำแต่งตัวไปเรียน

พรึ่บ!

แขนฉันถูกกระชากอย่างแรง พี่โรเล็กซ์ดึงฉันเข้ามาในห้องก่อนจะผลักฉันล้มลงบนเตียง

"เมื่อคืนไปถึงไหนต่อไหน บ้านช่องถึงไม่ยอมกลับ!"

เขาจ้องฉันด้วยสายตาน่ากลัวและมองฉันหัวจรดเท้าก่อนจะเหยียดยิ้ม

"ไอ้ไทม์มันคงถึงใจเธอ ถึงได้ติดมันขนาดนี้"

เขาพูดจาดูถูกฉันแม้ว่าจะรู้สึกโกรธก็ได้แต่กัดปากตัวเองเอาไว้ปล่อยให้น้ำตาไหลรินด้วยความเจ็บปวด

"เหลืออีกสองวันเลิกกับมันซะ ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน!"

ฉันร้องไห้ออกมามือก็จิกลงบนขาตัวเองจนรู้สึกเจ็บแต่มันก็ไม่ได้ช่วยบรรเทาความเจ็บในใจสักนิด พี่โรเล็กซ์ยืนมองฉันนิ่งก่อนจะหันหลังเดินออกไป คล้อยหลังเขาฉันก็ปล่อยโฮออกมาน้ำตามากมายไหลอาบแก้มจนเปียกชื้นไปหมดฉันไม่อยากเลิกกับทางฉันรักเขาและไม่อยากเสียเขาไป

"ฮึก!"

ฉันนั่งกอดเข่าและร้องไห้ออกมาอย่างหนัก พี่ โรเล็กซ์ใจร้ายมาก ฉันไม่เข้าใจว่าเขาทำแบบนี้กับฉันทำไม ฉันไปทำอะไรให้

Time Talk

ลูกพีชขึ้นไปอาบน้ำนานแล้วแต่ยังไม่ลงมาสักทีผมจึงขออนุญาตคุณลุงคุณป้าขึ้นไปดูเธอด้านบน ผมเห็นประตูห้องลูกพีชเปิดอยู่จึงเดินเข้าไป ได้ยินเสียงสะอื้นและเห็นลูกพีชนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่บนเตียง

"พีช!"

ผมเดินตรงเข้าไปหาลูกพีชและสวมกอดเธอที่ร้องไห้ขึ้นมาอย่างหนักกว่าเดิม

"เป็นอะไรร้องไห้ทำไม?"

ผมเอ่ยถาม พักนี้ลูกพีชร้องไห้บ่อยดูเหมือนเธอจะมีเรื่องไม่ค่อยสบายใจอะไรสักอย่างแต่ไม่ยอมบอกกับผม

"ฮึก! ไทม์"

เธอสวมกอดผมแน่นเหมือนต้องการที่พึ่ง ตัวเธอสั่นเหมือนกำลังกลัวอะไรสักอย่าง

"พีชเป็นอะไร?"

"พีชกลัวไทม์เกลียดพีช ฮึก!"

"ไทม์จะเกลียดพีชทำไมล่ะ?"

"พีชมันเลวใช่มั๊ย ฮึก!"

ผมไม่รู้ว่าเธอด่าตัวเองทำไมและไม่รู้ว่าเธอมีเรื่องอะไรในใจที่ไม่บอกผม แต่ผมรู้สึกว่าลูกพีชกำลังเจ็บปวดและเสียใจกับอะไรบางอย่าง

"พีชเป็นคนดีสำหรับไทม์ อย่าว่าตัวเองแบบนี้อีกนะ"

ผมลูบหัวเธอเบาๆอย่างปลอบโยน สักพักลูกพีชก็นิ่งและหลับไปคาอ้อมแขน ผมจึงค่อยๆประคองเธอให้นอนลงและห่มผ้าให้ ก่อนจะใช้มือปาดคราบน้ำตาออกด้วยความรู้สึกไม่สบายใจที่เห็นลูกพีชร้องไห้หนักขนาดนี้ ผมอยากรู้ว่าเธอเป็นอะไรและใครที่ทำให้ลูกพีชร้องไห้หนักแบบนี้...