คาลิสต้าตอบสั้น ๆ ก่อนเดินนำหน้าออกไป ลักษณ์นารามองตาม เธอไม่มีเวลาคิดนานมากกว่านั้น ที่นี่ไม่ใช่ บ้าน ของเธอ ไม่มีแม่ที่คอยทำทุกอย่างให้และไม่เคยก่นว่าให้เสียใจไม่ว่าเธอจะเป็นอย่างไรก็ตาม หญิงสาวรีบมุ่งไปยังห้องอาหาร พยายามก้าวยาว ๆ ทั้งที่แทบทรุดลงกับพื้นทุกครั้งที่ก้าวขา และเมื่อไปถึงที่นั่นก็เห็นว่าทุกคนนั่งพร้อมหน้าที่โต๊ะอาหาร
“ตื่นแล้วเหรอลิลลี่...ฉันนึกว่าเธอจะไม่ตื่นมาทานอาหารเช้ากับลูก ๆ ของเธอเสียแล้ว”
แอเรียลล่าเป็นคนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเจือไว้ด้วยการประชดเหน็บแนม ลักษณ์นารายืนหน้าชา เธอทำอะไรแทบไม่ถูก แต่แล้วลูกชายของเธอกลับลุกจากเก้าอี้และวิ่งเข้ามาจับมือเรียวไว้แน่น
“มี๊ตื่นแล้วหราฮับ...วันนี้ปุนต์ตื่นเร็วกว่ามี๊...แต่ปุนต์ไม่กล้าปลุกมี๊ฮับ”
“ทำไมล่ะคะ ทำไมถึงไม่ยอมปลุกมี๊”
“ก็มี๊หลับ...หลับนานมาก...ปุนต์เขย่ามี๊แล้วมี๊ไม่รู้สึก”
“มี๊ขา...มาทานอาหารเช้ากันคะ”
ลักษมีรี
