“ผมไปเรียนต่างประเทศหลายปีแล้วและเพิ่งกลับมา เรียกผมว่า...แมท”
“ค่ะ...แมท”
“แล้วมาทำอะไรที่นี่หรือลิลลี่?”
“ฉันมาเก็บลูกมะกอกให้คุณผู้หญิงค่ะ”
“ที่นี่มีคนงานอยู่แล้วนี่ไม่ใช่หรือ?”
“วันนี้ฉันว่างค่ะ แค่อยากเข้ามาช่วยคนงานและอยากเก็บลูกมะกอก มันสนุกดีค่ะ”
“ผมช่วยนะ”
“จะดีหรือคะ...เอ้อ...คุณ...”
“ไม่ต้องเรียกผมว่าคุณ...เรียกแมทเฉย ๆ ผมอยากให้...คุณเรียกผมแบบนั้น...ลิลลี่”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มนวลของหนุ่มนักเรียนนอกหล่อเหลาราวเทพบุตรชวนฝันที่เธอตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกเห็นก้องในความทรงจำของหญิงสาว หากทว่าบัดนี้ภาพงดงามนั้นสูญสลายไปจนหมด สายตาที่มองมาเต็มไปด้วยความจงเกลียดจงชัง ไม่ว่าความทรงจำงดงามแค่ไหนหากมันกลับถูกหลอมละลายด้วยเพลิงแค้นที่ผลาญเผา แต่แล้วเธอกลับสะดุ้งเมื่อแมทเทียสตะคอก
“ว่าไง! ผมถามว่าจำได้หรือเปล่า”
“จำได้ค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ทำหน้ามีความสุขเสียหน่อยซีลิลลี่ ย่างน้อยคุณ
