30
“นังตา แกจะมายืนค้ำหัวฉันหรือไง นั่งลงสิ” รัตนามณีตวาดน้องสาวต่างมารดา ส่งสายตาเกลียดชังให้อีกฝ่ายอย่างไม่ปิดบังความรู้สึก คนถูกมองตัวชาวาบรีบทรุดนั่งลงบนพื้นข้างล่างคนสั่ง
“สวัสดีค่ะพี่หญิง” ญาตาวีพยายามบังคับไม่ให้เสียงสั่น เธอรู้สึกมึนงงกับการมาของพี่สาว ใจเต้นระส่ำ ไม่อยากคาดเดาเลยว่ารัตนามณีมาที่นี่ทำไม จะว่ามาเยี่ยมเยียนน้องสาวก็ไม่น่าใช่ พี่สาวของเธอไม่เคยเป็นห่วง ไม่คิดด้วยซ้ำว่าเธอเป็นน้องสาว แต่พอดวงตาหวานปนเศร้ามองเห็นกระเป๋าเดินทางใบใหญ่สองใบวางอยู่ข้างโซฟาอีกตัว แล้วเธอก็จำได้แม่นว่ามันคือกระเป๋าของใคร และนั่นมันก็มากพอให้ญาตาวีรู้ว่า รัตนามณีมาที่นี่ด้วยเหตุผลอะไร
เจ็บ...ญาตาวีรู้สึกเจ็บยอกในช่องอก เจ็บแปลบไปทั้งหัวใจ เป็นความเจ็บปวดที่อยู่ๆ ก็วิ่งเข้ามาในความรู้สึก เร็วยิ่งกว่าลูกธนูพุ่งออกมาจากคันศร ปักลึกลงกลางดวงใจหากดึงออก ความปวดร้าวต้องกระจายไปทั่วทั้งร่าง ลูกธนู
