วิวาห์ไร้รัก

ตอนที่ 6 ลำบากใจ

เสียงรถที่วิ่งเข้ามาจอดในบ้านทำให้คุณสุดารัตน์ที่ยังไม่นอนเพราะรอหนูนิดกลับบ้านมาสะดุ้งตื่นอาจเป็นเพราะเพิ่งผล็อยหลับไปได้ไม่นานนักด้วย

"ใส่เสื้อคลุมซะถ้าไม่อยากให้คุณย่ากับคุณแม่เห็นธาตุแท้ของเธอ"

ณนนท์โยนเสื้อคลุมที่เขาใส่อยู่ให้กับหนูนิดแล้วเดินลงจากรถไปโดยไม่สนใจหญิงสาวที่ทำหน้างงนั่งอยู่เลย

"ตานนท์ลูกกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่ให้แม่ไปรับที่สนามบินล่ะลูก"

คุณสุดารัตน์ที่เดินออกมาดูเห็นลูกชายของตัวเองลงจากรถก็รีบเดินเข้ามาสวมกอดอย่างคิดถึงสุดหัวใจ

"คิดถึงคุณแม่จังเลยครับ"

ณนนท์เองก็สวมกอดผู้เป็นแม่อย่างคิดถึงเช่นเดียวกัน ทำให้หนูนิดที่มองภาพนั้นอยู่อดยิ้มตามไม่ได้

"ไม่ต้องมาปากหวานเลยกลับมาก็ไม่บอกแม่รู้ไหมคุณย่าบ่นหาทุกวันเลยว่าเมื่อไหร่จะกลับมาสักที " คุณสุดารัตน์อดไม่ได้ที่จะเอ็ดลูกชายตัวดีของเธอไม่ได้

"ผมก็กลับมาแล้วนี่ครับคุณแม่ คุณย่านอนแล้วเหรอครับ" ชายหนุ่มรีบเปลี่ยนเรื่องถามหาผู้เป็นย่า

"หลับไปแล้วสินี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วพ่อคุณ แม่แค่กลัวว่าหนูนิดจะเมากลับมาเลยมารออยู่ข้างล่าง อ้าวหนูนิดกลับมาพร้อมพี่เขาได้ยังไงล่ะลูก"

คุณสุดารัตน์พูดกับลูกชายแล้วหันไปเจอหนูนิดที่ลงจากรถและยืนอยู่ไม่ไกลพอดี จึงถามขึ้นด้วยความสงสัยว่าสองคนนี้ไปเจอกันได้ยังไงหรือมีอะไรที่เธอพลาดไป

"ผมบังเอิญเจอเธอที่ร้านอาหารครับคุณแม่ พอดีว่าเดชากับกายชวนไปกินข้าวหลังลงเครื่องพอดีครับ"

ณนนท์ที่เห็นว่าหญิงสาวอึดอัดและไม่รู้จะตอบผู้เป็นแม่ยังไงจึงชิงตอบแทน

"ดูสิเจ้าลูกชายคนนี้แทนที่ลงเครื่องเสร็จจะกลับบ้านมาหาแม่กับคุณย่า แต่ดันไปหาเพื่อนก่อนมันน่าตีนักนะ "

"โถ่..เอาไว้ตีวันหลังนะคะคุณแม่วันนี้ผมเหนื่อยมากๆเลยขอตัวขึ้นไปพักก่อนนะครับ"

"จ๊ะแม่ให้หนูนิดทำความสะอาดห้องไว้รอแล้ว ลูกไปพักผ่อนเถอะ"

เมื่อได้ฟังดังนั้นชายหนุ่มก็ชำเลืองตามมามองไปยังบุคคลที่ผู้เป็นแม่เอ่ยถึงเพียงเล็กน้อยแล้วเดินขึ้นห้องไปอย่างไม่สนใจ

"หนูนิดเองก็ไปนอนได้แล้วลูกดึกมากแล้ว"

"ค่ะคุณแม่"

จากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันไปนอนพักผ่อนอย่างสบายใจ คงมีแต่หนูนิดที่ยังคงตาแข็งนอนคิดคำพูดของชายหนุ่มว่าจะไม่ยอมหย่ากับเธอทำไมเขาถึงพูดแบบนี้นะ หนูนิดได้แต่นอนคิดไปมาจนกว่าจะหลับก็เกือบรุ่งเช้าของวันใหม่แล้ว

เช้าของวันใหม่

หนูนิดที่ต้องตื่นมาทำอาหารให้ทุกคนในบ้านดังเช่นทุกวัน แต่วันนี้ที่มันแปลกไปคือเธอหน้าตาไม่สดชื่นเอาเสียเลยเพราะเพิ่งนอนหลับไปช่วงใกล้รุ่งสางทำให้แทบจะไม่อยากตื่นเลย

"วันนี้คุณหนูนิดหน้าตาไม่ค่อยสดชื่นเลยไม่สบายรึเปล่าคะ "

พี่นาแม่บ้านที่อยู่ดูแลบ้านหลังนี้มานานหลายปีถามขึ้นอย่างเป็นห่วง

"เปล่าค่ะพี่นา หนูนิดแค่นอนไม่ค่อยหลับค่ะเลยยังมีอึนๆอยู่บ้างค่ะ "

"พี่ก็นึกว่าไม่สบาย พี่ลืมบอกเลยเมื่อกี้คุณท่านเรียกหาน่ะ"

นาที่ตอนแรกก็ตั้งใจมาตามแต่ก็เห็นสีหน้าของหญิงสาวแล้วมัวแต่คุยอย่างอื่นเกือบลืมไปแล้วเอ่ยบอก

"ขอบคุณค่ะ งั้นหนูนิดไปก่อนนะคะฝากที่เหลือด้วยค่ะ"

หนูนิดกำลังจะเดินเข้าไปในห้องคุณย่าน้อยแต่ก็ได้ยินเสียงพูดคุยเล็ดลอดออกมาเสียก่อน

"ผมคิดถึงคุณย่าที่สุดเลยครับ" ณนนท์ที่เข้าไปกอดผู้เป็นย่าด้วยความรักและคิดถึงเอ่ยขึ้น

"แหมย่าจะพยายามเชื่อนะพ่อคุณ ดีแค่ไหนแล้วไปอยู่ตั้งหลายปีย่าคิดว่ากลับมาคงพาแหม่มผมทองกลับมาด้วยเสียอีก นี่ถ้ามีลูกที่โน่นคงวิ่งได้แล้วมั้ง" ผู้เป็นย่าอดที่จะประชดหลายชายตัวดีไม่ได้

"โถ่คุณย่าครับถึงผมทำแบบนั้นคุณย่าคงตัดผมออกจากกองมรดกใช่ไหมครับ"

"แน่นอนสิฉันจะเก็บคนไม่รักดีเอาไว้ทำไม แล้วนี่กลับมาจะเริ่มงานที่บริษัทเลยไหมแม่แกก็แก่ตัวลงทุกวันแล้วนะ ควรให้เธอได้พักบ้างไม่ใช่ทำงานงกๆอยู่ได้ทุกวัน"

"ทราบแล้วครับ ผมจะเข้าไปทำงานวันจันทร์นี้เลยครับคุณย่าอย่าบ่นหลานชายคนนี้นักเลยครับผมสำนึกผิดไม่ทันแล้ว"

ชายหนุ่มออดอ้อนผู้เป็นย่าอย่างกับเหมือนตอนเป็นเด็กอีกครั้ง จนผู้เป็นย่าและแม่อดยิ้มตามไม่ได้

"หึทำตัวน่าบ่นไหมล่ะ อ่าวหนูนิดเข้ามาสิลูกไปยืนทำอะไรตรงหน้าประตู "

ณนนท์หันไปมองตาเสียงเรียกของคุณย่า ก็เจอกับหลานสาวคนโปรดที่เดินเจียมเนื้อเจียมตัวเข้ามานั่งลงที่พื้นใกล้คุณย่าน้อย ยัยนี่ชอบทำตัวน่าสงสารเรียกร้องความสนใจตลอดเขาเห็นแล้วก็ขัดใจ

"ย่าจะบอกว่าพอดีน้องเขาเพิ่งเรียนจบ เอาน้องไปทำงานด้วยน้องเรียนจบบัญชีมาเอาไปฝากคุณกุลวราไว้แล้วกันย่าบอกเธอไว้แล้ว "

"ครับคุณย่า"

ชายหนุ่มรับคำง่ายจนเธอหันไปมองหน้าเขาอย่างไวแต่ก็ต้องเจอสายตาเย็นชาที่จ้องมองเธอมาก่อนแล้ว จนหญิงสาวหลบสายตาแทบไม่ทัน

"หนูนิดก็ไปทำงานและก็กลับกับพี่เขานั่นล่ะดีแล้วย่าจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงเรามาก เผื่อเลิกงานดึกดื่น"

"หนูนิดไปเองก็ได้นะคะคุณย่า หนูนิดไม่อยากรบกวนคุณนนท์ค่ะ"

"รบกวนอะไรเราเป็นสามีภรรยากันนะ เอาตามที่ย่าพูดนั้นล่ะ"

"แต่..."

"เธอไม่ได้ยินรึไงคุณย่าสั่งว่ายังไง รึเธอมีคนไปรับไปส่งแล้วก็บอกคุณย่าไม่สิ"

ณนนท์เห็นท่าทีที่หญิงสาวไม่อยากอยู่กับเขาขนาดนั้นจึงไม่พอใจเอ่ยขัดขึ้น

"ไม่มีค่ะ หนูนิดไปกับคุณนนท์ก็ได้ค่ะ"

"ก็แค่นี้ทำมาเป็นพิรี้พิไรน่ารำคาญ ผมขอตัวนะครับคุณย่าคุณแม่ "

พูดจบชายหนุ่มก็เดินหน้าบึ้งออกไปทิ้งให้หนูนิดเองก็ทำหน้าไม่ถูกและตามอารมณ์เขาไม่ทันเช่นกัน

"งั้นหนูนิดขอไปทำอาหารต่อนะคะ"

หญิงสาวรีบเดินออกจากห้องคุณย่าน้อยทันที โดยผู้เป็นย่าและแม่ได้แต่มองตามทั้งสองไปอย่างคิดหนัก

"มันจะดีเหรอคะคุณแม่ ที่จับให้ทั้งสองใกล้ชิดกันแบบนี้ ดากลัวว่าลูกชายดาจะทำอะไรหนูนิดจังเลยค่ะ"

"ก็ถ้าฉันไม่ทำอะไรสักอย่างสองคนนั้นก็จะไม่ลงเอ่ยกันสักที เธอเป็นแม่เธอดูไม่ออกเหรอว่าตานนท์ก็แค่ขู่ให้หนูนิดกลัวฉันไม่เห็นจะเอาจริงสักครั้ง ก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร"

"มันก็จริงอย่างที่คุณแม่ว่าค่ะ"

ลูกชายของเธอยิ่งบังคับให้ไปทางนั้นก็จะออกไปอีกทางแบบนั้นตลอด มาตอนนี้ยิ่งโตยิ่งหัวแข็งคงได้แต่ปล่อยให้เป็นไปตามยถากรรม